Mijn 2e triathlon. De OD afstand in Klazienaveen. Zwaar, ging het goed? Ja en nee. Of eigenlijk nee en ja
Op tijd aangekomen in Klazienaveen kon ik mooi het een en ander verkennen zoals de wisselzone. Een strenge controle en ook toch wel een strenge organisatie was professioneel aan het werk.
Mijn fiets opengehangen,de spulletjes klaargezet. En op weg naar de bus. De bus zou namelijk alle deelnemers naar de zwemstart brengen. Verdorie vergat ik mijn badmuts
de buschauffeur gevraagd om even te wachten terug rennen naar de wisselzone om snel mijn badmuts te halen. 1,5 km verder de bus uitgestapt en in het water gesprongen. Nou vergeet alle ice challenges op Facebook maar even. Dit was pas koud. 18 graden was het water. Brrr bijna de neiging om er gelijk uit te stappen
ik begin nu het principe van de wet suites (neopreen pakken) ook beter te begrijpen want idd mensen klaagden niet over de kou. Na een paar minuten volgde een knal. En in een kolkende drukte had ik het gevoel dat de helft over mij heen zwom. Maar de rappe zwemmers met de neopreen pakken (veel drijfvermogen) waren snel weg. De kou was te verdragen en ik zat lekker in mijn borstcrawl ritme. Maar wat was het water een smerige drab. bah af een toe een slok binnen krijgen in de drukte hielp ook niet echt mee. Ik ben geen snelle zwemmer maar kan het wel constant volhouden. Maar 1500 meter aan stuk in open water zwemmen is toch van een iets andere orde dan 1500 meter (60 baantjes) in een verwarm zwembad. Geen rustmoment en er lijkt maar geen eind aan te komen. Pphff totdat BAM ik op circa 1000 meter kramp kreeg in beide kuiten. Mijn benen sloegen op slot en krabbelend zocht ik de kant op van het kanaal. Mensen van de organisatie kwamen er bij en gaven tips tegen de kramp. Maar die hielpen niks. Even rust. En verder zwemmen, na 50 meter weer kramp weer aan de kant. En de organisatie wilde mij uit het water halen. opgeven? No Way.. Niet 400 meter voor de zwemfinish. Dit zou niet mijn einde worden. Ik ben meer dan 7 minuten op de kant blijven zitten en toen ben ik weer gaan borstcrawl zwemmen. Het ging goed.. Ik kon doorzwemmen. Langzaam aan bang voor nieuwe kramp. Ik kwam zo'n beetje als het laatste uit het water.
zwemmen is toch wel een dingetje. Rennend naar de wisselzone zo smerig als een varken die een modderbad had afgewerkt. Begon ik me klaar te voor het fietsen. Fietsen? Er stonden nog en paar de rest was al lang en breed weg.
Ronde 2 fietsen is echt mijn ding. Dus trappen, hard trappen.. En ja hoor daar zag ik fietsers voor mij in het vizier.. Doortrappen de ene naar de andere deelnemer hengelde ik binnen. Snelheden liepen op sommige stukken richting de 50 km/h.. Hele plukken fietsers liet ik achter mij.. Zwemmen was dan prut maar fietsen.. Haha mijn revanche.. De bocht om aanzetten.. En ineens BAM dezelfde kramp weer in mijn kuiten als bij het zwemmen.. Arghhhhhh ik moest stoppen.. De ene na de andere fietser kwam weer voorbij. Opstappen.. Ging niet nog steeds niet.. Ik heb 5 minuten met de fiets aan de kant gestaan. Ik ging het bijltje er bij neergooien. Ik dacht ik stap op de fiets en ga stapvoets terug.. Maar opgeven? No Way! Ik trapte door in een lichter verzet...voerde de snelheid op en binnen no. time zat ik weer op snelheden tussen de 35 en 40 km/h.. En weer begon het van voren af aan.. Fietsers binnen hengelen.. Hard nog harder.. Alles wat mij voorbij was gegaan ging ik in de kilometers die volgde weer voorbij. Noodweer werd het, slagregens zelfs hagel.. Een kou vergelijkbaar met het water. De andere deelnemers kregen het zwaar en het gas ging er op. Hele plukken fietsers haalde ik weer in.. De laatste kilometers volgde en ik had minstens 30 tot 35 fietsers achter me gelaten. Aangekomen in de wisselzone snel de fiets opgehangen.
Ronde 3 hardlopen, ooit mee begonnen in mijn jonge sport carrière (een jaar geleden) in het algemeen op een wat lager pitje, maar de kracht en snelheid is er niet minder om. Maar de schoenen waren kletsnat. Nouja het was niet anders. Maar het hardlopen na het fietsen en de 2 kramp "avonturen" ging niet super lekker. Maar desondanks hengelde ik wel de nodige hardlopers binnen. De sfeer in het dorp Klazienaveen was super en het werd ineens heel mooi weer. heel veel mensen die de deelnemers aanmoedigen en dat geeft toch wat extra vleugels, nog even een speciale dank voor mijn moeder en mijn schoonzus en dochters die aanwezig waren om mij aan te moedigen! Doordat ons zoontje ziek is konden Miranda en de kinderen niet aanwezig zijn, extra support maakt toch veel goed. De kramp in mijn kuiten zat toch wat in de weg, bang voor een nieuwe kramp aanslag toch het zekere voor het onzekere genomen en iets gas terug. De laatste kilometers toch een versnelling om nog een paar voorliggende hardlopers in te halen.. De bocht om langs de wisselzone. Door het centrum van Klazienaveen. Een eindspurt werd ingezet. In de finish ging ik voorbij. Afgeklokt in 2 uur 56 minuten en 44 seconden. 48e deelnemer van de 85 die gestart waren. En dat na bijna al laatste uit het water te zijn gekomen.
Totaaltijd 2.56,44
Zwemtijd 1,5 km 41.49
1e wissel. 3.56
Fietstijd 44 km 1.16 55 (34,6 km/h Inc. 5 minuten stilstaan)
2e wissel 2.30
Hardlooptijd 10 km 51.36
Tevreden? Ja ondanks de tegenvallers. Ik kon er niets tegen doen, behalve rusten. Desondanks mijn klassering van bijna het laatste uit het water op weten te krikken naar de 48e plaats.
Al met al een mooie ervaring. Voorlopig geen triathlon. Maar 28 september mijn volgend uitdaging de monstertijdrit van Almere. Een tijdrit over 122 km in de Flevopolder.
Al met al was deze triathlon veel zwaarder dan mijn vorige de Feanster40. 1000 meter in het verwarmde zwembad is andere koek 1500 meter in 18 graden open water. Bovendien erg smerig water. Bijna een uur in bad moeten boenen om alle smeer te verwijderen.
Gr Rico
komt vanzelf goed, met pijn klachten altijd voorzichtig aan doen in elk geval)
over de streep en 3 kwartier daarna je nog steeds beroerd voelen.