Als je me kon zien nu ik dit schrijf, zou je zien dat ik een enorme grijns op mijn gezicht heb. Die grijns zal er de komende dagen ook niet af te poetsen zijn! Hoe de grijns op mijn gezicht gekomen is, laat zich raden: Stephan en ik zijn een paar dagen naar Duitsland geweest... met de SRT8.
Het doel van de reis was Stuttgart, want we hadden kaartjes voor het concert dat Depeche Mode daar gisteravond gegeven heeft. En als je naar Stuttgart gaat, dan kun je natuurlijk niet om Mercedes en Porsche heen! Daarover straks meer; laat ik bij het begin beginnen. We zijn afgelopen zondagochtend om 7:10 vertrokken uit Twente. Stephan liet mij het eerste stuk rijden. Hij zei dat dat was zodat ik aan de auto kon wennen voordat we volle bak zouden gaan op de Autobahn, maar volgens mij was hij zelf gewoon nog niet goed wakker
De eerste indruk van de SRT8 is precies dat: indruk! Hij is groot van buiten en groot van binnen, met brede, zachte stoelen (die wel prima zitten), de kenmerkende hoge schouderlijn en een scheepsroer in je handen. Als je de automaat in D zet, gaat er een schok door de auto en vibreert de hele carrosserie mee met de motor. Rem los, rollen en dan proberen hoeveel gas je kan geven. Vooral niet te veel, want meer dan een kwart van de pedaalslag kunnen de achterbanden niet aan

Sprintjes trekken met deze machine zal flink wat gewenning en kunde vereisen, want Chrysler heeft het voldoende gevonden om een “wielspinverklikker” te monteren in plaats van tractiecontrole: het lampje gaat aan, maar van ingrijpen merk je eigenlijk niets. De achterwielen blijven gewoon spinnen en de motor trekt ook gewoon door totdat je zelf gas lost.
Na een half uurtje binnendoor en op de A35 gezoefd te hebben, diende de A31 net voorbij Gronau zich aan. Kort na de oprit was meteen al een Baustelle, dus harder dan 100 (en even verder 80) mocht nog niet. Toen we de pretbordjes (einde snelheidslimiet) passeerden drukte ik zonder aarzelen het gaspedaal in het tapijt. Wat er dan gebeurt is fenomenaal! B-) De bak schakelt terug naar 2, het toerental schiet naar 4000 en met een machtige brul wordt je gelanceerd. BWWWOOOAAAARRRPPP, iedere keer dat de bak naar het volgende verzet schakelt dat gepaard met een dreun uit de uitlaat alsof het onweert, prachtig! De topsnelheid is begrensd op 275 en ik had de eer om dat te bevestigen... het voordeel van zondagochtend

Bij dit soort snelheden is goed te merken dat SRT flink werk heeft verzet met de 300C. Je bent in staat om keer op keer 150 km/h weg te remmen als er weer eens een voorligger niet in zijn spiegels heeft gekeken (Duitsers zijn net Nederlanders geworden!

). De veer-dempercombinatie is ook heel goed gekozen bijvoobeeld. De auto is comfortabel, helt toch nauwelijks over in bochten, maar laat je goed voelen wat de wielen meemaken. Helaas doet het stuur dat niet, dus op bochtige wegen is het lastig peilen hoeveel grip de voorbanden hebben. Die grens hebben we echter niet doorbroken deze trip. Niet omdat we alleen maar op Autobahnen gereden hebben, maar dat komt zo.
In Stuttgart aangekomen zijn we meteen naar het Mercedes-Benz Museum gegaan. Wat is dat prachtig! Indrukwekkend gebouw, prettig concept (je gaat eerst met de lift naar 8 hoog en dan in een spiraal naar beneden met op iedere verdieping een tijdperk) en heel veel mooie en bijzondere Mercedessen. Van de Benz Motorwagen via 300SL vleugeldeur tot B-klasse E-Cell, en van Unimog via de pausmobiel tot F1 van Häkkinen. ’s Avonds in ons hotel in Zuffenhausen ingecheckt en daarna heerlijk gegeten in een Weinstube om de hoek.
Maandagochtend en -middag hebben we rond Stuttgart getoerd, want alle attracties zijn maandags dicht. Eerst even bij Porsche in Weissach gekeken – en geluisterd, want ze waren een nieuwe GT3 aan het uitlaten op het circuit

– daarna richting de wijnbergen gereden ten oosten van de stad. Op de steile en smalle weggetjes daar werd duidelijk dat de SRT8 helemaal niet zo’n rechtuitbrander is als je zou denken. Er is machtig veel grip en de balans is mooi achterwielaangedreven. Wat echt veel indruk maakte is hoe de versnellingsbak al na twee keer gasgeven in de gaten heeft dat je sportiever aan het sturen bent. Geen moment heb ik de drang gevoeld om zelf te schakelen (terwijl ik de bak van mijn DS3
nooit in ‘auto’ zet, omdat die me dan gek maakt!). We besloten meteen om de terugreis te beginnen met een stuk binnendoor.
Het concert was echt top! Het stadion was flink vol en de band had er zin in. De set zat goed in elkaar en het publiek was erg enthousiast. Ondanks dat ik driekwart van de nummers niet kende, heb ik volop genoten. Het was ook super om Stephan helemaal uit zijn dak te zien gaan op de muziek uit zijn studietijd

De enige wanklank kwam niet van Depeche Mode, maar van de biervoorziening. Je kocht bier in een statiegeldbeker van 2 euro, maar aan het eind van het concert kon je die nergens teruggeven. Zo was het bier dus toch nog flink aan de prijs en streek de organisator nog minstens een ton euro’s extra op

Maar goed, er staat een print van Depeche Mode op de bekers, dus we zien het maar als aandenken...
De terugweg verliep in eerste instantie heerlijk zoals gepland. Vanuit Stuttgart recht naar het noorden, met als plan om bij Aschaffenburg op de A45 uit te komen. Helaas heeft de wateroverlast roet in het eten gegooid, want doordat de Neckar buiten zijn oevers was getreden was er een stuk weg dicht. Omrijden heeft ons een uur vertraging opgeleverd waardoor we bij Keulen in het begin van de avondspits reden. Gelukkig bleef het filevrij, maar langdurig op hoge snelheid rijden zat er niet in. Iedere keer even naar de 200+ sprinten en dan weer in de ankers voor de volgende prop woon-werkverkeer. Gelukkig was het op de A31 redelijk te doen, dus konden we onze roadtrip afsluiten zoals we die waren begonnen: met meer dan 250 km/h (de top zat er niet meer in door het overige verkeer).
Bedankt voor je auto en gezelschap, Stephan! Het was een prachtige ervaring om met de SRT8 op pad te zijn. Het gebied ten oosten en noorden van Stuttgart nodigt echter ook uit om met de Speedster te verkennen
