copy/paste van nurburgring forum:
Komt ie dan:
Vrijdag aangekomen en daar bij de pits opgevangen door Einar. Natuurlijk even voorgesteld aan het hele team van Reiner Dudek / RD Motorsport, erg sympathieke gasten! De sfeer was geweldig op de paddock, het gaat er hier een stuk professioneler aan toe dan de DNRT natuurlijk (niets ten nadele van de DNRT verder), dus dit was erg indrukwekkend om mee te maken. Van 16u tot 18u konden we vrij trainen, Einar trainde in zijn eigen auto en ik deelde de oranje m3 met ons andere teammaatje Berndt. Eerst werd de auto 2 rondjes proefgereden door de eigenaar van de auto, David, waarna er nog even geschroeft moest worden aan het diff. Daarna hebben Berndt en ik nog ieder 3 rondjes kunnen rijden. Auto voelde goed en vertrouwd aan, moest er wel echt aan wennen, met name door het kortere diff waardoor ik mijn totale schakelritme om moest gooien (veel "moet deze nou in z'n 3 of z'n 4 momentjes"). Al met al een leuke training gehad, s'avonds nog even bij Guillia gegeten met onder anderen AB (bedankt voor de monoloog

), Robert G. en Hans M., daarna vroeg terug naar het ringpension want om 6.15u zou de wekker weer gaan.
Zaterdag dus vroeg uit de veren. Arie en Lenie bedankt voor het onmenselijk vroege ontbijt!!
Half 8 aangekomen op de baan voor de qualificatietraining. We zouden ieder 2 getimede laps doen, wat inhoudt dat je voor en na je laps een kort rondje rijd (alleen gp strecke) zodat je over start/finish komt voor de tijdswaarneming. Zo hoef je geen inlap en outlap over de hele Nordschleife te doen. Eerst was Einar aan de beurt. Einar is een snelle en ervaren VLN rijder maar had nog nooit in een m3 gereden, hij rijd normaal in een 325i, zelfs vrijdag nog in de training. Hierdoor kon hij helaas nog geen geweldige qualificatietijd neerzetten en reed rondjes 10.15. Berndt, die al een paar jaar VLN rijdt met de m3 vertelde dat hij normaal rond de 10.03 qualificeerde, dus dat was een beetje de richttijd. Toen Einar terugkwam van zijn 2 rondjes stond de rand van de motorkap wat omhoog en hier werd nog druk aan gewerkt voordat ik weg kon rijden. Ik dacht nog "als dat maar goed gaat", en ja hoor, in mijn eerste ronde verloor ik op de Döttinger Hohe met 250km/h mijn motorkap :o . Gelukkig reed er niemand achter me en bleef ook mijn voorruit ongedeerd (wat niet vanzelfsprekend is met een originele niet-kunststof motorkap). Meteen binnengekomen, helaas einde qualificatie, ook voor Berndt die hierdoor niet meer op tijd kon rijden. Mijn tijd was 10.04 dus we konden redelijk tevreden zijn, hoewel we in het achterveld stonden. Helaas is de auto minder snel dan een aantal anderen uit de klasse die met oa. Z4's rijden, dus echt vooraan zou toch al niet lukken.
Tussen de qualificatie en de race is er snel een motorkap geregeld (een donkerblauwe zoals op sommige fotos te zien is) en 1 minuut voor we de baan op moesten zat deze er op. Berndt zou de 1e 7 rondes rijden, daarna ik en Einar zou de race afsluiten. Het rijden viel me niet tegen. Ik was bang dat ik uitgedroogd en zwaar vermoeid zou raken maar dat viel mee. Wat hierbij uitmaakt is dat er weinig te vechten viel, de afstand tussen voor en achterligger was zodanig dat we niet echt bij elkaar in de buurt kwamen. Dit is misschien ook tevens het nadeel van VLN rijden (als je niet de eerste stint rijd) tov een sprintrace waarbij het knok-element veel meer aanwezig is.
In het begin van mijn 7e en laatste ronde ging het benzinelampje branden, waarna je volgens de teambaas precies nog een rondje benzine hebt, dus dat was goed. Echter na een half rondje stond de meter al op leeg, dus ik vertrouwde het niet zo en ben wat rustiger gaan rijden en schakelde wat vroeger op. Na de karrussel ging ik met mijn rechterwielen een stukje door het (vochtige) gras. Ik kan me totaal niet meer herinneren waardoor, maar het zal waarschijnlijk komen doordat ik uit m'n ritme was en wellicht een momentje van concentratieverlies had. Het zou ook best kunnen dat het te maken had met een andere auto, ik ben het eigenlijk gewoon helemaal kwijt. Toen ik een paar meter later weer met 4 wielen op het asfalt reed was de grip aan de rechterkant weg en spinde de auto. Helaas was er geen houden meer aan (voor mij althans) en eindigde de rit met de neus in de vangrail. De klap was vrij groot en de auto stuiterde terug de baan op, wat best eng was want ineens stond ik oog in oog met een paar Porsches die met hoge snelheid naderden. Gelukkig had ik een HANS systeem (verplicht in VLN) anders zat ik hier nu misschien met een whiplash oid. Helaas einde avontuur, gevolg: gelukkig niets aan overgehouden, behalve een groot gat in m'n budget. 24h laten we dit jaar toch maar even schieten (om 2 redenen: budgettair en liever eerst wat meer endurance ervaring opdoen). Toen ik zaterdagavond hoorde hoe groot de schade zou zijn baalde ik nog erger dan ik al deed, de moed zakte aardig in m'n schoenen...
Maargoed, als je van een paard afvalt moet je er meteen weer opspringen zegt men, dus zondag nog een paar touristenrondjes gedaan in de 318is van Jenna. Eigenlijk toch wel weer heel leuk, en ik voelde me zondag alweer een stuk beter! Wat mij betreft is dit niet mijn laatste VLN geweest. Of ik dit jaar alweer VLN ga rijden weet ik niet, aangezien ik de DNRT ook niet vaarwel wil zeggen. Eerst maar eens het uiteindelijke schadebedrag afwachten dan kijken we wel weer verder.... Het team wil me er iig graag weer bij hebben, de teammaatjes waren ook erg begripvol (hadden toevallig in de vorige race ook ieder een auto gecrashed (in het nat)) en het was erg gezellig! Op de crash na eigenlijk een heel geslaagd weekend!
