Maar het begon toch weer wat te kriebelen, het motorrijden is toch een soort van virus wat je nooit helemaal los laat. Dacht dat ik die fase wel een beetje gehad had maar merkte de laatste tijd dat ik weer zin in een motor voor erbij begon te krijgen. Helpt ook niet mee als je een motorgekke compagnon hebt zeg maar.
Verder speelt ook mee dat ik sinds een dik half jaar geen auto meer heb die echte DF biedt waar ik m'n kick uit kan halen. De Golf GTI is alweer een tijdje weg in ruil voor een fraaie (maar ook saaie) Volvo V60. En je bent en blijft toch een petrolhead. Ook nog even nagedacht over een DF auto voor erbij maar drie auto's voor de deur vind ik nu niet praktisch, zoek het vooralsnog dus in een tweewieler eerst voor de nodige DF.Anyway, dus toch maar weer eens gaan kijken voor een straatfiets erbij. Even nagedacht wat ik nou eigenlijk wilde. In ieder geval geen supersport meer voor de weg. Die tijd heb ik gehad en op m'n 33e ook iets verstandiger dan 10 jaar geleden wat dat betreft.
Ging toen soms wel erg hard. Nee, wou iets wat ook op lagere snelheden leuk is en er stoer uitziet.Wou iig. ook geen 'rationele' fiets, juist graag iets met emotie. Het hoeft niet perfect te zijn, liever niet zelfs. Heb al een 'perfecte' auto (de Volvo) die alles goed doet maar daardoor juist saai is. Wou een motor met karakter. Veel motoren (vooral Japanse) vielen daardoor al af. Dan eens teruggekeken naar m'n eigen ervaringen. Vooral in het verleden (ook als journalist) op heel veel motoren gereden. Daar zaten veel leuke tussen, zoals bijvoorbeeld een paar KTM's (SuperDuke, SuperMotard) maar de motor die me destijds echt raakte was een Italiaanse schone. Geen Ducati maar een MV Agusta Brutale 750. In 2004 deze een tijdje tot mijn beschikking gehad, oa. mee de Duitse Eifel in geweest en nog een paar rondjes Nordschleife gedaan. Ik weet nog wat er veel minpunten aan zaten zoals het bizarre brandstofverbruik (1 op 9), waardeloze spiegels, minimaal koppel onderin en nog wat dingen. Maar tegelijkertijd was het een motor die me echt een kick gaf. Het design, het geluid, het sturen.... een motor waar je al blij en hebberig van wordt als je er alleen maar naar kijkt. Toen was het idee: ooit komt er zo'n fiets voor mezelf. Dat was 2004, het is nu precies 10 jaar later. Ik was er wel uit: er moest weer een Brutale komen. Dan was het cirkeltje rond.
Al een tijdje Marktplaats ed. in de gaten gehouden, zoveel staan er ook weer niet te koop maar het grappige is dat ik nu juist vlakbij (15 km verderop) geslaagd ben. Vanochtend was de bedoeling om even vrijblijvend te kijken maar voor ik het wist had ik een MV Agusta Brutale 750 van 2003 gekocht, met 18.000 km op de teller.
Werkelijk fantastisch, een motor van 11 jaar oud maar qua design staat het nog als een huis. Tijdloos mooi. Toen ik de motor vanochtend even startte kwam dat oude gevoel gelijk weer terug. Heerlijk, een motor op emotie kopen. Alle ratio even overboord, motorrijden gaat om gevoel.Binnenkort haal ik hem op, ga hem poetsen en zet ik hem in de garage, om te bewonderen.
En zo nu en dan eens een blokje om op deze Italiaanse schone. Heb het niet snel maar heb een kriebel in de buik van deze fiets. Anyway, heb er zin in. 
