Leuk leuk leuk

I love colums lezen en zelf te schrijven!
Rai UNO
Je hebt vast ook wel eens van die momenten dat je een avond zinloos aan het zappen bent en terecht komt bij RAI UNO. Het tv-kanaal waar je minutenlang naar kunt kijken, terwijl je geen idee hebt waar het over gaat (ook niet door die blauwe maandag Italiaanse les). En al zou je het begrijpen, het maakt niet uit. Het gaat om de vrouwen. Het is onvoorstelbaar hoeveel prachtig vrouwlijk schoon RAI uno elke dag weer weet te verzamelen op het beeldscherm.
Wat een prachtig land Italie. In Italie weten ze hoe je een leven moet leven. Geen stress, maar genieten. Van heerlijke verse pasta met de meest verrukkelijke zelfgemaakte sauzen, robijnrode wijnen die zacht wegsmelten op je tong, een klimaat en een sfeer waardoor er automatisch een glimlach op je gezicht wordt getoverd. Het land waar uiterlijk bepaald wie en wat je bent. De mooiste kleding en schoenen komen uit Italie.
Barolo, Zenato, Canali, Armani, Valpolicella, Ferrari. In het Italiaans klingt het allemaal romantisch, met passie en wat bestaan er veel Italiaanse merken. En als je Italie noemd, of een van die klinkende merken, dan weet iedereen dat het gaat om design, finesse, dat speciale maar moeilijk beschrijfbare Italiaanse gevoel.
En zo is het ook met Italiaanse auto's. Ik verblijf in de gelukkige gelegenheid dat ik in een aantal van die fijne machines heb mogen rijden. Ferrari is natuurlijk wereldwijd een onevenaarbaar automerk, terwijl ze nog nooit een auto hebben gebouwd die betrouwbaar en solide is. Persoonlijk ben ik helemaal fan van de nieuwe Maserati. Stiksels in het leer, de bekleding eigelijk alles. Dat is verliefdheid.
Je ziet alleen wat je wilt zien en je hebt geen oog voor wat je niet wilt zien. En zo is het ook met Italiaanse auto's. Je weet dat er technisch vast iets mee is, of dat er problemen komen. Maar dat is ook met die prachtige Italiaanse vrouwen zo. Je weet dat er iets mis mee is, maar toch hoop je op die ene overgetelijke nacht.... Een nacht zie je de sterren maar de jaren erna heb je elke dag discussione al passionate maar iedereen zal jaloers op je zijn.
Ik neem nog een slok van een prachtig mooi Italiaans wijntje en geniet. Een ding weet ik zeker, ik hou van Italiaanse auto's
De man en zijn sierraden
Het is een welbekend fenomeen, op plekken waar mannen in pakken samenkomen liggen de mobieltjes en autosleutels nonchalant doch goed zichtbaar uitgestald op tafel. Soms wel meerdere telefoontjes per persoon.
Dit tafereel speelt zich doorgaans af in horecagelegenheden rondom zakencentra omstreeks lunchtijd, of vlak na werktijd als er nog even 'een biertje gekopt' wordt alvorens in de file aan te sluiten op weg naar huis.
Ik doe daar zelf niet zo aan mee, zeker niet met mijn autosleutel. Dat is niet zozeer omdat ik die niet wil laten zien, maar omdat ik als de dood ben dat ik 'm vergeet, of dat ie gejat wordt. Dat zegt dus meer over mijn paranoïde inborst dan over mijn bescheidenheid.
Vrouwen
Bij vrouwen is dit ritueel veel zeldzamer. Ook zij hebben het mobieltje regelmatig in de aanslag, maar dat is dan omdat ze er daadwerkelijk mee zitten te bellen of SMS'en. Voor de rest zit alles netjes opgeborgen in een tasje dat altijd binnen handbereik is.
Oud hollandse spruitjesneukers doen dit gedrag natuurlijk af als pathetische geldingsdrang of exhibitionisme, maar dat getuigt van onbegrip van moderne rituelen en de automatische afkeer daarvan: Wat de boer niet kent dat vreet ie niet.
Toen ik afgelopen weekeinde bij toeval met een industrieel ontwerper aan tafel zat werd één en ander mij duidelijk. Hij stelde dat de moderne kantoorman zich tegenwoordig nog maar met bar weinig sieraden kon tooien en dat een bril of een horloge het wel zo'n beetje was. En een mobieltje natuurlijk.
Surrogaat
Dat verklaart voor mij ook die autosleutel. Als we de definitie van sieraad er op naslaan dan gaat het om de verfraaing en individualisatie van de persoon die het draagt. Het gaat natuurlijk om de auto, maar aangezien je die nog niet zo makkelijk in de kroeg parkeert is de sleutel een logisch surrogaat. Sommige autofabrikanten hebben dat heel goed begrepen en ontwerpen hun sleutels als ware hebbedingetjes, precies voor dit doel.
Het lijkt allemaal futiel, maar probeer je maar eens als man te onderscheiden in een pakkencultuur. Voor vrouwen is dat een stuk makkelijker, hun formele kledingvoorschriften zijn doorgaans veel soepeler, en belangrijker nog, vrouwen kunnen ongestoord juwelen om doen en ze hebben hun magische accesoires. Dat tasje staat immers altijd in het zicht.
Logica
Het dragen van sieraden verraad misschien de materiële aard van de mens en het oerinstinct om zichzelf te onderscheiden om er vervolgens toch bij te horen. Voor de één is een Alfa Romeo een Italiaanse roestbak, maar voor de ander is het een manier om zich te onderscheiden van de grijze massa. Er zit verder geen logica achter.
Soms is het goed om aan je oerinstincten toe te geven en in dit geval is het ook nog eens goed voor de economie.
Kakmerken (deze is al heel oude die ik jaren terug keer heb geplaatst)
Het ruikt als een bacchanaal. Het warme zweet, vleugjes zurigheid uit bijna brakende kelen, overdadig parfum op de klamme halzen van willige hockeymeisjes, de rook van de goedkope sigaretten en de overheersende bierlucht die opstijgt uit doorweekte kraagjes. Après-ski klassiekers schallen luid uit de boxen. Een heerlijk lomp tafereel waar ieder die aan zijn zesde biertje toe is de charme van zal inzien. Een hockeyfeest lijkt de ideale gelegenheid voor ongeremde speekseluitwisseling. De onwetende ziet een paringsdans van losgeslagen kakkers. Het toneel van natuurlijke selectie, waar op basis van fysieke kenmerken een rangorde ontstaat. Zoals op elk boerenfeest.
Maar op hockeyfeesten zit bij het scoren een onnatuurlijke element. Darwin zou er geen reet van snappen. Laten we determineren. Schrap de jongens die in de ogen van de meeste meisjes te lelijk zijn en je houdt er zeven over. Fysiek verschillen ze maar weinig. Alle zeven hebben ze lang krullend haar zoals het hoort. Ze drinken evenveel. Ze doen in geestigheid niet voor elkaar onder. Welk onderscheid blijft er nog over? Iets dat ontzag afdwingt bij concurrerende teamgenoten. Iets wat het beoogde zoentussendoortje opvalt: het merkje.
Het borduursel op de borst van de hockeyfeestganger is onderdeel van een gecompliceerde sociale code. Iedereen draagt een zichtbaar merkje, over de uitstraling ervan is al uitvoerig nagedacht bij het aankleden voor het feest. De logo’s maken het jachtgebied overzichtelijker. Laat op de avond wordt er geen onderscheid meer gemaakt en worden wanhopige vergissingen begaan. Maar aan het begin van de avond telt alles mee in de strijd om de aantrekkelijkste mensen die dan nog vrij rondhuppelen. De betekenis van het merkje mag niet worden onderschat.
Onderaan de hiërarchie staan merken zonder sex-appeal en zonder ‘authentieke’ uitstraling. Zoals McGregor, dat ook door leraren en onze premier gedragen wordt. Ralph Lauren is een veilige keuze. Maar je kwalificeert jezelf als karakterloze conformist. De hegemonie van het RL-ruitertje op hockeyfeesten is net zo hinderlijk als het opduiken van dit logo ‘op straat’ en in videoclips. Niet exclusief meer, niet onderscheidend en niet opvallend. De pretentie polo te spelen in plaats van hockey blijft wenselijk, vandaar dat het Belgische marketingtrucje Scapa Sports zoveel succes heeft. Maar hoe geloofwaardig is zo’n Scapa polo wanneer op hetzelfde feest vijftien anderen ronddansen met rugnummer drie?
Je onderscheidt je pas goed van de meute met twee polopaardjes op een shirt. De uitstraling van een arrogante Argentijnse polospeler is kennelijk het hoogst haalbare. Vanaf honderdzestig euro kun je de gelukkige eigenaar van een La Martina overhemd zijn. Rugnummers, vlaggen en een groot logo waarop twee polospelers hun mallets kruisen: niemand zal ontgaan hoeveel je te besteden hebt. Met zo’n shirt word je bij binnenkomst ogenblikkelijk oraal aangerand door een hitsige hockeybig.
In dit begeerlijke statussymbool schuilt het gemene van het systeem. Succes bij de verkeerde meisjes kan je ermee kopen. Maar aanzien niet, doordat je zo opzichtig de nouveaux richte uithangt. Te poenerig en te gretig. Voor meisjes en hun merkjes geldt hetzelfde. Ze wagen zich weliswaar niet aan het machismo van La Martina, maar schrikken ook niet terug voor dikke logo’s op hun borsten. De golddiggers pik je er zo tussenuit. Hoe groter het logo, hoe minder beschaafd.
Bovenaan de rangorde staat het omgekeerde snobisme. Een vale rode ribbroek, afgedragen schoenen en een versleten button-down overhemd, met eventueel een logo. Het merkje draag je niet bewust maar toevallig. Bescheidenheid voorwenden levert aanzien op. Je bent passend gekleed om je in het klamme feestgedruis te mengen. Je kan rijkelijk met bier overgoten worden, zonder dat het je avond verpest. In de broeierige dynamiek van een hockeyfeest zegt een merkje veel over persoonlijkheid