M'n passie voor BMW begon een heel eind geleden, toen ik in 2004 de TC Essen bezocht. Zwaar onder de indruk ging ik op zoek naar een eerste eigen oldtimer, bij voorkeur een BMW. In Essen hadden de 635CSi’s een goeie indruk nagelaten, en toen een vriend van me er eentje kocht en ik er uitgebreid kennis mee kon maken, was het hek helemaal van de dam.
Na een lange, moeilijke zoektocht naar een zuiver exemplaar, vond ik uiteindelijk deze ‘81er 635CSi, met vrij bekende historiek, aanwezige facturen en in relatief originele staat.
Op ’t moment dat ik ‘m kocht was ik student, en eenmaal ik begon te werken ondervond ik dat ik de tijd en lust niet meer had om nog frequent met ‘de boot’ te rijden. Ik besloot dus van ‘m te verkopen.
Die verkoop is nu precies een jaar geleden. Enkele maanden geleden begon het een beetje aan te knagen dat ik geen weekendkar meer heb (alhoewel ik door m’n job geen weekends meer heb
), dus begon er een nieuwe zoektocht. Door enkele vrienden die een E36 M kochten, begon ik daarnaar uit te kijken. De zoektocht naar een goed exemplaar bleek, weliswaar op een andere manier, nog moeilijker te zijn dan de zoektocht naar een zuivere E24.Mijn eisen waren nochtans simpel: originele staat, liefst weinig eigenaars, <150.000km, bij voorkeur een puntgaaf lederen interieur, schuifdak is een must, en that’s it. Na lang zoeken kwam ik tot de conclusie dat zo’n E36 M niet bestaat, tenzij je er 15k voor neertelt. Dat had ik er niet voor over. Ik vond een eind geleden nog een goed exemplaar voor 12k, maar wanneer puntje bij paaltje kwam, merkte ik bij mezelf dat ik zoveel geld niet kon uitgeven aan zo’n auto.
Ik meende op een dood spoor te zitten, tot ik uiteindelijk tot het gedacht kwam dat E30 M’s altijd linksgestuurd uit de fabriek kwamen, en dat het, gegeven de huidige wisselkoersen, misschien geen slecht idee ware van eens te zoeken in de UK.
Sinds eind november overliep ik elke dag AutoTrader en Pistonheads, en toen ik tot twee weken geleden, na minstens 20 verschillende eigenaars gemaild te hebben, merkte dat E30 M’s zo mogelijk nóg moeilijker zijn om zuiver te vinden, gaf ik de zoektocht bijna op.
Je leest goed: bijna. Maandagmiddag 16 maart, rond 16h, keek ik toevallig, na een weekje zonder bezoek te hebben gebracht aan de site, opnieuw naar Pistonheads. Er was een nieuw zoekertje bij gekomen, een E30 M wrak dat zou kunnen dienen als trackdayracer-basis. Geen interesse in. Ik refresh tien minuten later de site, en plots staat er een nieuw zoekertje bij … een Cecotto in een staat waar ik –afgaand op de foto’s– van achterover viel. Beetje gerekend en geteld, en enkele uren later de verkoper opgebeld. Of ik donderdag 19/03 mocht komen kijken.
Geen probleem, was’t antwoord, “maar er komen wel twee Fransmannen uit Lyon, woensdag 18/03. Ze lijken ook redelijk geïnteresseerd.”
Gezien de ‘vlotte’ verkoop van Cecotto’s die reeds op Pistonheads gekomen waren, meende ik dat ik er niet slecht aan deed van kort op de bal te spelen, dus ik maakte een afspraak ‘for tomorrow’. De Brit vond dat ik een beetje goed zot was, maar beloofde een aantal vergaderingen te cancellen zodat ‘ie mij zou kunnen ontvangen.
Ondertussen zocht ik een geschikte copiloot uit, die met plezier z’n hele dagplanning schrapte, om 750km enkele reis te rijden, naar North Wales. Denbighshire, meer bepaald. Nooit van gehoord.
Daarop legde ik het plan voor aan mijn ouders. Uhhh .. niet zo’n goed idee, ik had beter gezwegen. Na wat aandringen en de belofte dat ik de auto gewoon maar zou gaan bekijken en dan alles opnieuw te bespreken met hen (ik woon immers nog thuis in), stemden ze in: groen licht om ‘morgenochtend vroeg’ te vertrekken voor een roadtrip van ruim 1.500km, zonder voorbereidingen.
Dinsdagochtend 17/03. Geen oog dichtgedaan, zoveel kriebels in m’n buik voor die ene, goed uitziende advertentie, op het net geplaatst door een wildvreemde aan de andere kant van de wereld (als ik m’n ouders mag geloven). Ik passeer langs de bank en wil de gevraagde som geld afhalen … je weet maar nooit of ‘ie echt goed zou zijn. Aan de bank staan een vijftigtal mensen buiten te wachten … Oei, staking? Ik wist van niets.
Aangezien ik geen geroep hoorde, noch spandoeken zag, besloot ik om ’t kantoor binnen te stappen. Nog voor ik de klink aanraakte, stapte een agent op me af, en vroeg of hij me kon helpen. Ik legde de situatie uit, waarop hij lachend antwoordde dat het toch niet voor vandaag zou zijn, ’t afhalen van die auto. “Ze hebben een uurtje geleden de bank helemaal leeggeroofd. Neen, je kan geen bankcheque krijgen, er mag niemand binnen. We wachten op de mensen van Sporenonderzoek.”
Kak. Na een korte rondvraag bij ’t personeel kreeg ik de kans om de bankdirecteur te spreken, die zou kijken voor een snelle oplossing. En die kwam er ook: ik mocht in een ander kantoor een cheque gaan afhalen, 30km verderop. Oef.
Een volledige beschrijving van de roadtrip ga ik niet neerpennen. ’t Was zalig en redelijk onbeschrijflijk, de wegen in North Wales zijn euh … waanzinnig. En dat is het understatement van het jaar.
Goed, we komen aan in Ruthin, Denbighshire, en vinden als bij wonder in een wirwar van straatjes, onmiddellijk het juiste huis. 15u30 ’s namiddags, de verkoper was ons helemaal niet verwachtend, en stond nog volop de auto op te blinken.
Na een korte inspectie van de auto kon ik niet veel meer zeggen … Wàt een machine! De staat van het interieur, van de koets, van de motor, … ongelooflijk! Hier en daar een kleine herinnering aan het feit dat de auto twintig jaar oud is, maar voor de rest punt- en puntgaaf.
Vingerdikke mappen met onderhoudshistoriek aanwezig. Onderhoudsboek aanwezig. Lijst van de vorige eigenaars aanwezig. Chassisnummerchecks van BMW München aanwezig. Ongelooflijk. Ik wist niet dat er mensen waren die hun auto’s op dergelijke manier koesterden … er is duidelijk nog een onderscheid te maken in de petrolheads.
“Looks good, don’ it?”
“Uh-uh …”
“Wait till you get to drive it …”
Geen geleuter, rijden maar. Tijdens de testrit viel m’n mond per minuut een centimeter verder open. WAT een auto! Zonder zucht of stoot klimt hij tot 7000 toeren, gepaard met een gemeen gerasp uit de Hartge-pijp. Waanzin gewoon! De eigenaar neemt mij en m’n co mee over een paar wegjes die gebruikt worden in fotoshoots van EVO Magazine … onvergetelijk. Hoe een viercilindertje uit de jaren ’80 drie personen op simpelweg verbluffende wijze door ’t landschap sleurt, on-voor-stel-baar.
Voor zij die ’t nog niet door hadden na het lezen van de titel: ik kon eigenlijk niet anders dan de auto te kopen. Ik ga de foto’s voor zich laten spreken …
De terugrit was fenomenaal. Thumbs up langs links en rechts, gapende blikken als je stopt aan een tankstation, hoe bizar .. Mijn 635CSi deed wel een hoofd draaien, maar dit is van een totaal andere categorie.
De auto deed alles simpelweg geniaal. Ik kan niet beschrijven hoe goed zo’n Cecotto rijdt. Vroeger was ik al passagier in een gewone E30 M, maar zelf rijden is nog zoveel anders; ’t is alles wat je ervan verwacht, maal tien. WAT een auto!
Na de laatste trein van de ChannelTunnel op vier minuten na gemist te hebben, praten m’n copiloot en ikzelf nog wat na over de dag, om uiteindelijk de nighttrain te nemen en om 5 uur woensdagochtend thuis aan te komen. Doodop, voldaan, maar nog steeds niet beseffend van wat er gebeurd is, de afgelopen 24 uur.
Concrete specs:
E30 M3 2.3 Cecotto
101.000 miles, met volledige historiek.
EvoII-motor met 215pk
Macaoblauw metallic
5-versnellingsbak met dogleg
AC Schnitzer elektrische spiegels
Elektrisch kantel- en schuifdak
Elektrisch bediende ruiten
Zonnegordijn voor achterruit
Originele BMW-radio/cassette
CheckControl
Alcantara Evo-stuur
Alcantara Evo-pookknop
16" velgen met zwart velghart
Hartge uitlaat (de originele heb ik ook meegekregen)
Bon, genoeg tekst zeker? Hier zijn wat fotos
!! Kan me helemaal inleven in je enthousiasme over de auto en de trip.
:banaan: super 
: (met dit prachtig lente weer