Ik herinner me nog eind vorige eeuw dat ik sliep aan de noordrand van Central Park/begin Harlem (eerste huizenblok)bij 'n kennis van me. Kerstmis. Sneeuw/koud.
M'n oom en de bewoonster waren al vanuit de Village naar huis daar dus en ik bleef nog wat in de 'Telephone Bar' aan de zuip met wat jongelui uit Boston.
Ik met 'n taxi naar huis.
Daar aangekomen kreeg ik de deur naar het portaal/appartementencomplex niet open. Geen kop op straat. Behalve een 'Brotha' met 'n dikke warme jas en 'n plastic tas te sjouwen. Sukkel die ik ben in m'n aangeschotenheid vraag ik 'm als kaaskop of hij me kon helpen met die deur, de sleutel was krom ofzo.
Net als in films/series pakt ie 'n creditcard ofzo en klikt zo die deur naar 't appartementencomplex open.
Voila.
Vraagt ie 'What's it worth to you?'
Ik pak m'n portemonnee en geef 'm 10 dollar. Terwijl ik wel 'n paar honderd bij me had. Hij had me wel kunnen overvallen(is m'n oom daar ook wel gebeurd).
Maar dat deed ie niet. Hij gaf me de plastic tas met inhoud en we bedankten en groeten mekaar.
De volgende ochten vertel ik m'n medebewoners m'n voorval. Lucia(de bewoonster) wel beetje boos op me
hoe ik zo onverantwoordelijk had kunnen wezen. Ze had 100% gelijk natuurlijk.
Kijk ik in die plastic zak die ik van die gast kreeg.
Bleek er 'n gloednieuwe videorecorder in te zitten. U weet wel hoe....
Tja.