Nu bijna 2 weken na de fantastische DF Zandvoort circuitdag denk ik nog dagelijks aan mijn rondjes in Andre's 130i terug. Met name aan de remmerij onder deze auto.
In een ver verleden (jaartje of 10-15) heb ik geregeld circuitdagen van de HARC (historische auto ren club) als rijder bijgewoond. We kwamen dan met snelle Alfa's en zo nu en dan Opels opdraven om de rest van het veld om de lieve eer angst aan te jagen. Zo was daar eens een gestripte 4 deurs Alfetta met sportonderstel en een door Savali getunede 2 liter. Op gebruikte Michelin slicks van onder een Clio uit de Clio cup kwam ik dan met 200 km/h op de Tarzan aan bulderen. De remmerij (standaard met agressieve blokken) was goed verzorgd en precies op het 100 meter bordje werd er pas geremd. Zo af en toe trapte ik dan net even wat te hard waardoor er een voorwieltje blokkeerde en ik dan met een meter of wat de apex miste. Niks aan de hand, de Tarzan is breed, je zult zo iedere zoveelste ronde toch maar weer eens moeten proberen of het toch niet 5 of 10 meter later kan. Dat kon dus niet.
Mijn fotografische geheugen voor de rij-eigenschappen van auto's is vaak een zegen. Maar niet altijd. En zeker niet op die bewuste 8e augustus in de 130i dré edition. Mijn mindset tijdens die rit was nl die van de Alfetta uit het midden van de jaren '90. De auto waarmee ik later dan in welke andere auto voor de Tarzan kon remmen. Aan deze auto spiegelde ik de 130i. De 130i was met passagier bijna 500 kilo zwaarder en moest het in plaats van slicks met Yokohama semi slicks doen. Nooit en te nimmer dat er pas bij 100 meter geremd kon worden. Toen Andre het met mij als passagier ernaast dan toch deed was ik er bij de eerste keer dan ook bijna van overtuigd dat ons avontuur van korte duur zou zijn en we in de grindbak zouden gaan eindigen. Een paar rondjes later vind je het normaal, en een kwartiertje later, nu zelf als rijder, sta je bij remacties die bij 120 meter beginnen (later heb ik het niet gemaakt) er toch iedere keer weer versteld van hoeveel reserve je dan alsnog hebt.
Ja, de wielophanging is erg mooi, en ja, die Yokohama's hebben veel grip, en ja, die remmen van de 1-serie zijn met het grootste gemak en met minimale investeringen naar een superniveau te tillen, maar het toverwoord werd toch echt door de drie magische letters ABS gevormd. Wat kun je toch ongenadig hard trappen zonder dat dit "laatste generatie" systeem je gaat tegenwerken. Van een pulserend rempedaal heb ik niets gevoeld. En de rare eigenschap van een ouder systeem, dat remdruk terugneemt wanneer het ABS eenmaal actief wordt, was de installatie in de 130i ook totaal vreemd. Zelfs remmen en insturen tegelijkertijd werd niet bestraft. Zonder die mindset van de Alfetta van meer dan 10 jaar terug was ik misschien ook pas bij 110 of 100 meter gaan remmen. Ach, een beetje reserve kan nooit kwaad. Er hoefde nog geen race gewonnen te worden
Hoort een ABS zo te werken? Ja, natuurlijk, einde verhaal.
Was je de 8e van de 8e blij met dit systeem? Ikke wel. Op een veilige manier werd ik in staat gesteld bij de maximale vertraging van de auto in de buurt te komen.
Horen deze systemen op een race auto te zitten? Nee. Ze halen een belangrijk element uit de racerij. Het vermogen van een rijder om zelf aan te voelen waar heb blokkeerpunt en aldus de maximale vertraging van de auto ligt.
Let wel, maximaal laat remmen met ABS blijft gewoon even spannend als vroeger zonder. Enige verschil is dat als je nu 15 meter te laat met remmen begint je 1 of 2 seconden langer van het feit verzekerd bent dat je die bocht echt niet meer gaat halen
En zo'n 130i is ook helemaal geen verkeerde sleepauto heb ik vandaag mogen/moeten merken
