Nederland coalitieland:
Men stemt met de schijn van democratie, maar is ondertussen gewoon speelbal van een stel debateurs die hun kakelwoede tot professie hebben gesmeed, met als prijs voor het meest overtuigende gelul een hand aan het roer. En dat handje aan het roer is het doel geworden,al lang niet meer het waarmaken van de bleoften waar ze zelf al niet eens in geloven.
Bij de kleine partijen en de grote eeuwige oppositiepartijen lijkt die verbondenheid met de kiezer nog steeds te bestaan, maar enkel en alleen omdat ze de kiezer moet blijven paaien om ooit ook dat handje aan het roer te mogen ervaren. Eenmaal daar, en zeker als het een paar keer op rij lukt, voelt het roer als eigen goed en is de kiezer niet meer het schip dat het roer bestaansrecht gaf, maar de kudde die met het zweep geworden roer in toom moet worden gehouden.
Kortom; doe nou niet verbaasd over het laten vallen van breekpunten, dacht je nou echt dat er politici waren die blijven staan voor een zaak als er regeringskans tegenover staat?

Geert heeft een tent in de broek en weet van gekkigheid niet hoe duidelijk hij aan de mogelijke partners moet maken dat hij die van een stijve heeft, en niet van zijn 13 pins huissleutel.