Toch bleef de rally sport altijd in mijn gedachten. Maar hoe kom ik daar nou dichterbij? Binnen de circuit wereld ken ik vele teams, daar heb ik vrienden en was de weg voor mij makkelijker.
Een paar jaar terug heb ik op Noorse meren gereden met BMW’s en full spikes gegleden. maar daar was voor mij al snel de uitdaging uit. Ik ben op zoek naar wat er in mijn youtube favourites staat. Ik was veel op internet aan het zoeken en kwam vele buitenlandse rally scholen tegen. Met veel mensen gesproken die op die zogenaamde rally scholen waren geweest. Uiteindelijk kwamen ze allemaal bij het zelfde uit. En dat was voor plezier wat rondjes op bevroren meren rijden of vlakke ondergronden. Vaak met strenge terughoudende begeleiding. Nee dat absoluut niet!
Vorig jaar heb ik een prachtig race seizoen gehad bij PS autosport. Nooit was het racen zo competatief met zoveel gezelligheid en humor. Voor mij een highlight in mijn race avonturen. Ook kwamen er bij PS Autosport altijd veel mensen/sponsors kijken. Peter Stox eigenaar van PS autosport wist dat ik de rally sport ook prachtig vond. Dus Peter stelde me voor aan Cees Burger, een Rally liefhebber, maar niet zomaar een. Iemand die de zelfde gedachten had als mij. Rally rijden doe je op uitdagende wegen en niet om zee containers heen of op verlaten industrie terreinen.
Al snel ontstonden er prachtige gesprekken over de rally sport. Zo vertelde Cees dat hij met een rally school bezig was. Even dacht ik, toch niet weer zo n terughoudende cursus met een rondje om de kerk:). Nee, Cees niet. Rally Promotion Finland was daar.
Samen met Peter een datum geprikt en vliegtickets geboekt. Die brachten ons natuurlijk naar een land waar de rally rijders zodra ze uit de luiers zijn, al over heuvels, gravel en sneeuw knallen. Ja, dat is Finland.
Daar zat ik dan in het vliegtuig van Finnair. Kijkend uit het raam zie je de sneeuw, bomen en meren vol in sneeuw en ijs. Op mijn 40 jarige leeftijd toch nog vlinders in de buik van gezonde spanning. Wat voor avontuur gaat dit worden... Op het vliegveld van Helsinki moeten we overstappen naar een ander vliegtuig naar Joensuu. De spanning stijgt. De landing word ingezet. Wat je ziet zijn alleen bomen en een verdwaalde landingsbaan waar ons vliegtuig vrij rap op de remmen staat omdat die landingsbaan nogal kort was. Het airport lijkt uitgestorven, het enige wat je tegen kan komen zijn herten of een verdwaalde beer.
Onze koffer was binnen 5 minuten uit het vliegtuig. Cees stond ons al op te wachten. Na het inladen van onze spullen, reden we nog verder land inwaarts. Het werd mooier en mooier. De wegen ja, moet ik zeggen. Als er een Hemel op aarde bestond, dan was het hier. Alleen met een personen auto rijden is hier al een rally stage op zich. Alle auto’s zijn voorzien van banden met spikes, anders kom je nergens.
Ik was zo enthousiast al over de wegen, Cees zegt, wacht maar tot morgen. Inmiddels waren we aangekomen bij een prachtig jagers huis midden in de bossen en was ik al overdonderd van de rit in de RS4 over deze wegen.
Doordat ik mijn kop maar niet leeg kreeg, werd slapen natuurlijk een probleem. Peter Stox had daar een oplossing voor. Neem deze slaap pil maar, zegt ie. Ik zeg, dan word ik zeker nooit meer wakker. Wij lachen, maar ik heb hem toch maar genomen en een heerlijke nacht gehad.
De volgende ochtend was het dan zover. Bij het ontbijt zei Cees waar we heen gingen en vertelde daarbij een stukje historie. De stage waar we gingen rijden is ooit aangelegd voor Arie Vatanen om te oefenen, zodat ie wereld kampioen kon worden. Zo zit dit land in elkaar er werd een weg door een bos gekapt en er werd 1 van de meest uitdagende rally wegen voor hem gemaakt door de gemeente.
Het was er koud, dus wintersokken aan in de raceschoenen, werd mij verteld. Achteraf een goeie tip! Raceoveral aan en extra kleding eronder tegen de kou. Maar eenmaal aangekomen bij het rally gebied, voelde ik geen kou meer, wat gaaf! Binnen hing een wall of fame met de rally jaren van Arie Vatanen. Je was meteen in de Rally sfeer. Ook de zoon van Vatanen was er aanwezig een reed met ze Ford Fiesta daar.
Eerst Koffie en de nodige uitleg. Key was om echt goed te luisteren naar de Navigator. Woorden als short left, K right over crest, flat right 160 into easy left easy right. hairpin left etc. Voor een circuit racer is het gewoon moeilijk om te leren luisteren. Ik heb me echt geconcentreerd op de Navigator en probeerde niet de stage uit het hoofd te leren. Ik probeerde in een soort ritme van de navigator te rijden. Belangrijk is ook dat de navigator het pace note tempo goed heeft, vanwege je rempunten. Als hij te laat zegt bijv. hairpin right na een snelle linker bocht. Dan kan je dus te laat zijn met remmen.
De eerste dag in de ochtend gingen we op een heel klein circuitje rijden. Dit was om de wagenbeheersing onder de knie te krijgen. Hiermee kon de Navigator die tevens ook een zeer goeie Finse rally rijder was, je beoordelen of je klaar was voor de lange stage. Na een aantal ronden had ik het 4wd gevoel weer redelijk te pakken, en wat was die subaru sti group N een heerlijke auto. Links remmen is een pre. Daar had ik niet veel problemen mee, met de driftdagen deed ik dat ook al. De frequentie van links remmen is wel vele malen meer. Maar wat was dit gaaf. Wacht maar zegt Cees. Dit is allemaal 2e versnellings werk en 1 keer 3e versnelling. Waar we straks heen gaan, noemen ze ook wel de Nurnburgring van Finland. Ik dacht, nou, als we hier de hele dag blijven is ook wel prima.
S middags was het dan zover. Eerst ging de navigator een ronde rijden met een straat sti en ging ons uitleggen wat ie bedoelde met short left, medium right etc in normale snelheid. Ik luisteren, en ik keek mijn ogen uit. Holy mother of G.. Moet ik hier in 3e en 4e en 5e versnelling overheen knallen? Sneeuw-wallen, Bomen, bomen, bomen, blinde bochten, heuvels, bomen en weer bomen. Aangekomen aan het einde van de stage was mijn bovenkamer al meer dan gevuld met left, rights, hairpin, over crest into k right. Ik zat al goed na te denken, dat ik geen luisterfout moest maken. Want bomen, sneeuw-wallen, bomen en weer bomen, daar is geen marge voor fouten...
Na het warm rijden van de Sti, reden we voorzichtig naar het begin van de stage. Via de onboard communicatie kon ik de navigator goed verstaan. Test, test yeah ok. Ready yes. Go, go, go. Medium left, Right tightens keep left into K right. Sodekneiters, de auto op de weg houden, links remmen, schakelen, pace notes, vooruit kijken. Het leek wel of ik 18 jaar was en terug in de tijd was gegaan. Waar je vroeger, toen je je eerste rij les had gewoon vergat om voor de bocht de koppeling op te laten komen, omdat er zoveel op je af kwam. Dat gevoel had ik nu ook..
De eerste ronden zat ik overal een versnelling te laag, mijn snelheid was niet hoog genoeg. Maar ik dacht, laat ik het maar rustig opbouwen, ik heb er niks aan, als ik in de 2e ronde in een sneeuw wal zit, of nog erger, een boompje een koopstoot geef. Denken:” dat doe ik wel even”, kun je dus echt vergeten! Als racer ben je altijd op jezelf aangewezen, maar nu is je navigator je grootste vriend.
Na een aantal ronden ging het rijden vanzelf en kon ik me concentreren op de pace notes. De navigator zag dat ik snel vorderingen maakte. En het lezen van de pacenotes ging sneller en sneller. De bomen en sneeuw-wallen verplaatsten zich steeds verder weg en concentratie verplaatste zich steeds meer naar het luisteren van de navigator. Push, push, push. tanden in het stuur. Easy right, easy left opschakelen naar 4 flat out 5 gear. Adrenaline gutste door mijn lichaam. Halverwege het rechte stuk toch even gas gelift. Vertrouwen was er niet. Ik ga geen dingen doen waar ik mij niet zeker van voel, ik weet waar dat op uitloopt en dat is het laatste dat ik wil.
Ik had 3 keer achter elkaar de stage gedaan. Ik zei tegen Cees:” dit is te gek!” Niet meer dan 2 keer nu. Nooit, maar dan ook nooit, ben ik met trillende handen uit een race auto gestapt. Zelfs niet in de regen op spa met aqua planning in eau rouge omhoog. This is something else. Ook drink ik bijna nooit koffie. Maar deze keer zei ik:” doe mij maar koffie”. Wat caffeïne was op dit moment geen overbodige luxe. Peter Stox liep naar mij toe en zei:” wat vindt ik dit mooi, dat jij met trillende handen uit die rally auto komt. Vorig jaar zat jij om mij te lachten dat ik met trillende handen uit de M3 GT4 in de regen kwam, maar eindelijk, De Vries nu ook met trillende handen uit de auto”. Wat hebben we gelachen.
Maar ik ben natuurlijk competatief ingesteld, en Dre geeft niet op. Dit ga ik masteren. Dus vroeg ik aan Cees of ik een keer met hem mee mocht in zijn Tommi Makkingen R4 STi. Fantastisch, wat een snelheid, dwars in de lucht over de heuvels. Ik werd weer even terug op aarde geroepen, dat ik nog een lange weg heb te gaan. Na nog een paar rondes zelf gereden te hebben was de 1e dag ten einde gekomen. Ik was zeer voldaan en ik wist mijn plek.
Terug naar het jagershuis in de bossen waar we met zijn allen sliepen. Heerlijk gegeten bij Cees en Petra en natuurlijk zeer veel gelachen en leuke rally verhalen gehoord. De nacht was kort. Ik ben zoals ik ben en wil me bij lange na niet overgeven. No surrender. Dus de nacht kwam ik moeilijk in slaap. Ik had dit keer helaas geen slaap pil genomen. De hersencellen hadden huiswerk, en ook niet zo n beetje ook. Na een heerlijk ontbijt terug naar de rally stage.
Ben geen ochtend mens en zeker niet met zo‘n nacht. Ik mocht als eerste de proef op. Maar het had een beetje gesneeuwd bij -20. En alles was anders, de rempunten, de grip en dit in combinatie met te weinig slaap, made me a slow starter. Na een halve pot koffie kwam er licht in de duisternis. De sneeuw werd meer weg gereden er kwam meer grip en het vertrouwen groeide. Maar de stage werd gevaarlijker, er lagen zogenaamde rats. Dat zijn sleuven, die in het ijs gereden zijn. Je kan ze heel goed gebruiken om sneller de bochten door te komen, maar pas op, als ie je auto eruit gooit, lig je er af!
Net op het moment dat je goed gaat, gebeurt er altijd weer iets wat je niet wil. Vertrouwen groeide in het snelle stuk vol 5e versnelling naar een 4e versnelling links rechts combinatie. Vlak voor het rempunt schiet de auto met ca. 160km uit de rats. Sodekneiter, dat was een schone onderbroeken moment! Navigator roept nice catch en push, push, push. Ik had even 2 bochten nodig om mijzelf weer op de rit te krijgen. Het ging toen weer bergafwaarts. Je komt er steeds meer achter, dat alles valt of staat met vertrouwen in de rally auto.
Ik ben daarna even alleen gaan zitten en ben even 30 min. alles gaan overdenken. Tegen mijzelf gezegd:” Jij vindt dit mooi, dit is altijd je wens geweest en met dit slappe gedoe komen we er niet. Zorg dat je alles goed op een rij hebt en concentreren, goed luisteren naar de navigator en meer agressie in het rijden”. De laatste rally dag was bijna voorbij. Ik kon nog net de stage nog 2 keer doen. Ik heb alles gegeven wat ik had. Met 4 wielen los ingestuurd de blinde bocht in. Volgas in 5 over het lange stuk. Mijn instructeur en navigator riep:” this is how you do it. This pace was fantastic”. Wederom kwam ik met trillende handen eruit. Ik was blij en tevreden met mijn progressie. Maar qua tijden ben ik er nog steeds niet. Vanaf hier moet ik nog doorgroeien.
Het is voorbij en ik was compleet op. Nooit had ik gedacht dat dit zoveel van je vergt. Circuit rijden is voor mij automatische piloot. Dit high speed met full spikes in de sneeuw tussen bomen door en geen ruimte voor marges, daar heb je ballen van staal voor nodig. Mijn ballen zijn op dit moment nog van Aluminium, maar ik ga hier mee aan de slag. Dit is voor mij de ultieme autosport. Hier ligt voor mij nog veel ruimte en uitdaging, maar dan wel in Finland. I will be back!!!
Cees, Petra, Jarkko, Risto, Stox heel erg bedankt voor deze onvergetelijke ervaring.
Kijk eens op http://www.rallypromotionfinland.com als je meer wil dan op meren rijden.
Onboard beelden http://www.youtube.com/watch?v=-Wtl4vKC ... e=youtu.be
, je vertelt het ook vanuit het hart zo te lezen. Er zijn nog landen waar je als autoliefhebber vol aan je trekken kunt komen.
