Transvetten, voedingsleer en wetenswaardigheden over voeding

[romo]

http://www.nu.nl/gezondheid/2778785/sle ... laard.html

[RVV]

1 Rookgedrag
2 Bloeddrukwaarde
3 Stress
4 Conditie
5 BMI
6 Middelomtrek

Romo mag ik nog een extra factor er bij nemen? Namelijk je middelomtrek. gemeten ca 3 cm. onder te laagste rib en ca. 4 cm boven je navel. Meetbandje om je pens en meten maar Niet om je middelomtrek als schoonheidsitem te beoordelen, maar om daarmee in inschatting te maken van het schadelijke aanwezige buikvet. Een middelomtrek van minder van 94 cm is voor mannen prima. Boven de 106 cm, is hard werk aan de winkel! Want buikvet is op termijn zeer schadelijk voor je gezondheid.

1 Rookgedrag, -> Nooit gerookt, mijd meeroken als de pest, wel als kind tot mijn 18e aan rokende thuisomgeving blootgestaan.

2 -> Bloeddruk waarde, uhm geen idee op dit moment. Zal woensdag dit door de huisarts laten opmeten. Rust hartslag zit op 57/58.

3 -> Stress, probeer zo min mogelijk stress te hebben, de meeste stress kun je toch niets aan doen. (ik bedoel aan de situtie waardoor de stress ontstaat.

4 -> Conditie, ondanks dat ik heel veel beweeg en aan sport doe, zijn het geen hoogdravende conditietrainingen, hardlopen, joggen of rennen hou ik niet van. Vind het ook schadelijk voor mijn gewrichten. Een topconditie heb ik daardoor niet. Maar op een schaal van 1 op 10 geef ik mijn conditie zeker wel een 7 ruim voldoende dus

5-> BMI is 23 Neemt overigens iets toe, niet door vet maar door spier aanwas (kut BMI )

6-> Middelomtrek is 87 a 88 cm. Beetje lastig om het exact te meten, maar mijn buikvet is lekker aan de lage kant.

Maargoed wel een basaalcelcarnicoom op mijn arm zitten (ga je met je goeie gedrag, geen zonner maar wel als kind teveel aan zon blootgesteld), woensdag maar eens weg laten snijden

[Dennis Cavallino]

Meetbandje om je penis en meten maar. Een middelomtrek van minder van 94 cm is voor mannen prima. Boven de 106 cm, is hard werk aan de winkel!

Dat is inderdaad een flinke dikte zeg!

[Hielke]

Meetbandje om je penis en meten maar. Een middelomtrek van minder van 94 cm is voor mannen prima. Boven de 106 cm, is hard werk aan de winkel!

Dat is inderdaad een flinke dikte zeg!

Goed gereedschap hangt altijd onder een afdakje!

[Richardt.]

Meetbandje om je penis en meten maar. Een middelomtrek van minder van 94 cm is voor mannen prima. Boven de 106 cm, is hard werk aan de winkel!

Dat is inderdaad een flinke dikte zeg!

Goed gereedschap hangt altijd onder een afdakje!

En in de schaduw groeit niks....

[romo]

Een betere term is "buikomvang"......

Met je goedvinden zou ik die willen koppelen aan de BMI waarbij je dus ook reeds de genoemde;

1Condylen meting ( daarmee wordt rekening gehouden met iemnds botmassa )
2 Vet% meting (plooi meting Biceps/Triceps/ Schouderblad en Lende)
3 Buikomvang

Dan hebben we nog steeds 5 overzichtelijke variabelen die je, waar nodig, kan splitsen.

[romo]

Dit zal ook weer nieuwe mogelijkheden geven;



http://www.nu.nl/wetenschap/2903214/weg ... ceerd.html


Onwaarschijnlijk;

Elk van onze cellen bevat bijna drie meter aan minutieus opgevouwen DNA. Slechts één procent daarvan doet dienst als gen. Lange tijd was dan ook de vraag: wat is het nut van al het overige, zogenaamde junk-DNA?

[RVV]

Romo hoe denk jij hier over?


----------------------------------------


Bruce Lipton: ‘Niet genen, maar onze perceptie creëert ziekte en gezondheid’
Gepubliceerd op 15 september 2012
Geschreven door: Caroline Kraaijvanger
Bron:scientias.nl

Als het aan celbioloog Bruce Lipton ligt, is de tijd van het genetisch determinisme voorbij. Genen controleren vrijwel niets, zo stelt hij in een exclusief interview met Scientias.nl. Het is onze perceptie die ons grotendeels maakt tot wie en wat we zijn (ziek of gezond) en hoe onze cellen functioneren. Maar balanceert hij hiermee niet op het randje van de pseudowetenschap?

Op een doodgewone dag in 1967 was Bruce Lipton aan het werk met stamcellen die hij gekloond had en die dus genetisch gezien identiek waren. Een experiment waarbij twee petrischaaltjes met identieke stamcellen in een verschillende omgeving werden geplaatst, leverde een opvallend resultaat. De stamcellen in de ene petrischaal groeiden uit tot spiercellen, de stamcellen van het andere schaaltje tot botcellen. Het lot van deze cellen werd klaarblijkelijk niet bepaald door genen – ze waren genetisch namelijk identiek – maar door hun omgeving. Dit is niets nieuws onder de zon, zo vertelt bioloog Danny Haelewaters wanneer we hem met het werk van Lipton confronteren. “Het is al langer bekend dat de omgeving absolute effecten heeft op genotypes. Men spreekt over ‘G x E’-interacties: G staat voor de genen (genotype), E voor de omgeving (environment)”. Lipton gaat echter nog een stap verder: “Genen controleren niets.”


Bruce Lipton.
Zonder kern verder
Jarenlang werd gedacht dat genen het brein van cellen vormden: genen zouden bepalen wat cellen doen en laten. Maar volgens Lipton klopt dat niet: “Ik verwijderde de kern uit de cellen en verwijderde daarmee in essentie de genen uit de cel. Als genen inderdaad het leven regelden, zou de cel doodgaan. Maar heel wat cellen leefden nog gedurende twee maanden, zonder genen of kern.” In die twee maanden bleven de cellen complexe taken uitvoeren: communiceren, bewegen, voedsel verteren, enzovoort. Deze taken verliepen ook heel gecontroleerd. “En toch waren er geen genen.” Dus het idee dat genen het gedrag van de cel controleren, bleek onjuist, maar als genen niet het brein van de cel zijn, wie of wat is dat dan wel? Het celmembraan, volgens Lipton. Het celmembraan verwerkt prikkels van buitenaf, net zoals een computerchip onze muisklikken en toetsaanslagen verwerkt. Het membraan pikt signalen uit de omgeving met behulp van receptoren op, vertaalt ze en stuurt de signalen door naar de rest van de cel. “Genen controleren niets. Ze kunnen niet aan of uit. Ze activeren geen cellen. Ze reageren op signalen uit de omgeving.”
Geen slachtoffers
Lipton stelt vervolgens dat onze perceptie een belangrijke invloed heeft op ons doen en laten en het doen en laten van onze cellen: “Stel je voor dat ik als kind in de tuin stond en er een slang opdook. Mijn moeder zou meteen beginnen gillen, waardoor ik zou leren dat slangen gevaarlijk zijn. Maar stel nu dat diezelfde slang bij mijn buren – een biologielerares en haar zoontje – terechtkwam. De buurvrouw zou niet gillen, maar opgewonden raken en haar kind aanleren dat het niet bang moet zijn. Als mijn buurjongen later opnieuw een slang tegenkomt, zal hij heel kalm blijven en misschien zelfs blij zijn. Ik daarentegen zou beginnen gillen en allerlei stresshormonen aanmaken die mijn lichaam geen goed doen. Onze percepties zijn aangeleerd en de meeste percepties leren we aan voor de leeftijd van zes jaar. Kinderen tussen twee en zes jaar oud downloaden als het ware alle informatie waaraan ze worden blootgesteld. Het kind is zich in deze periode niet bewust van wat het doet; het downloadt simpelweg het gedrag van de ouders. Opvallend genoeg zijn veel van deze vroeg aangeleerde percepties negatief en veroorzaken ze de meest uiteenlopende ziektes op de aarde, doordat ze invloed hebben op de chemische processen in ons lichaam. De slang is daarbij een mooi voorbeeld: een kind dat ziet dat moeder bang is voor slangen, zal zelf waarschijnlijk ook bang worden voor slangen. En de eerstvolgende keer dat het een slang ziet, gaat het (onnodig) veel stresshormonen produceren. En die hormonen doen het lichaam geen goed.” Het punt is dus dat onze perceptie gezondheid en ziekte kan creëren.


Schieten uw stresshormonen ook door het dak bij het zien van deze slang? Dat is aangeleerd. Foto: LongitudeLatitude (cc via Flickr.com).
Wilde conclusie
Dat is nogal een wilde conclusie op basis van enkele experimenten met stamcellen, vindt Haelewaters. De rol die Lipton aan onze perceptie toekent, is enorm. Sterker nog: deze perceptie zou in grote lijnen bepalen hoe gezond we zijn. Maar is daar ook voldoende bewijs voor? Lipton valt telkens terug op dat ene stamcelonderzoek. Haelewaters volgt Lipton’s voorbeeld met de slang tot op bepaalde hoogte: “Recent onderzoek toont aan dat psychiatrische stoornissen kunnen onstaan door een genetische aanleg waarvan de invloed op het gedrag enkel tot uiting komt als er sprake is van specifieke omgevingsfactoren. Lipton heeft gelijk als hij zegt dat genen alleen niet voldoende zijn om een fenotype (de verschijningsvorm) te verklaren. Neem bijvoorbeeld de ziekte van Alzheimer. Hoewel bekend is dat genetische factoren een rol spelen in de ontwikkeling van deze aandoening, kan slechts 1 procent van alle gevallen gelinkt worden aan een louter genetische oorzaak. We moeten dus bijkomende oorzaken elders zoeken, in omgevingsvariabelen zoals psychologische stress.” Tot zover klopt Lipton’s pleidooi.
Omgevingsfactoren
Gaan we nu een stapje verder: wat is precies de omgeving (environment) in G x E-interacties? Deze vraag kan beantwoord worden met behulp van een interessante studie naar de resistentie van Anopheles muggen tegen Plasmodium, de veroorzaker van malaria. De onderzoekers dienden glucose toe aan drie groepen genetisch identieke muggen, in concentraties van respectievelijk twee, vier en zes procent. De muggen met vier procent glucose produceerden tweemaal zoveel Plasmodium-cellen in hun maagdarmkanaal dan de andere twee groepen. Deze variatie was voor 11,7 procent te verklaren door de bestudeerde omgevingsfactor (de grotere of kleinere concentratie glucose). De genetische component van de interactie verklaarde 35,4 procent. Tel die procenten bij elkaar op en u ontdekt dat er nog heel wat procenten missen. De onderzoekers stellen dan ook dat zij slechts één aspect van alle omgevingsfactoren hebben opgenomen in hun onderzoek. De resistentie van de muggen is ook afhankelijk van heel wat andere factoren. Haelewaters: “Andere milieufactoren die invloed hebben op onze cellen en genen zijn bijvoorbeeld temperatuur en UV-straling. UV-straling heeft een invloed op erfelijk materiaal, zonder dat het celmembraan dit kan verhinderen. De fotochemische reactie in het erfelijke materiaal zorgt ervoor dat cellen niet meer normaal functioneren. Het is duidelijk dat Lipton zich beperkt tot slechts één omgevingsfactor. Zelfs al zouden onze leerprocessen een invloed hebben op hoe ziektes ontstaan of evolueren (dit is wat Lipton stelt), dan zijn er nog tal van andere aspecten die van invloed kunnen zijn.” Kortom: deze tak van de wetenschap is niet zo simpel als Lipton het tracht voor te stellen.


Gezonde keuzes maken: dat is zo gemakkelijk nog niet. Afbeelding: M (cc via Flickr.com).
Ziekte: een keuze?
Het vereenvoudigd weergeven van de werkelijkheid is geen misdaad. Gevaarlijk wordt het echter wanneer onderzoekers in plaats van de werkelijkheid de simplificatie gaan gebruiken als fundering voor hun theorie. En dat is precies wat Lipton doet. Hij stelt dat genen niet alles bepalen (en daar valt dus iets voor te zeggen) maar vereenvoudigt vervolgens de werkelijkheid door te beweren dat onze perceptie bepaalt of we ziek worden of gezond blijven. Het is een radicale denkwijze die vervolgens weer tot radicale conclusies leidt. Want wanneer onze kijk op de wereld bepaalt of we ziek worden of niet, hebben we dan ziekte en gezondheid in eigen hand? We vroegen het Lipton. Hij stelt dat onwetendheid ervoor zorgt dat het nu geen keuze is, maar dat in de toekomst wel wordt. “Het woord ‘keuze’ betekent dat een individu weet dat er meerdere mogelijkheden zijn: verschillende dingen waar tussen gekozen kan worden. Wanneer je mensen vertelt dat ziekte een keuze is, dan worden ze heel boos en dat is terecht. Als je weet hoe iets werkt en je zorgt er vervolgens bewust voor dat er een probleem ontstaat, dan kun je zeggen dat je er schuld aan hebt. Maar wanneer je niet weet hoe iets werkt en je doet iets zonder te weten dat het een effect of betekenis heeft, dan ben je onwetend. Dat betekent dat je geen keuze maakt, je doet gewoon waarvoor je geprogrammeerd bent. Ik wil het woord ‘keuze’ hier dan ook niet gebruiken. Ik wil dat mensen begrijpen dat wanneer ze weten hoe dingen werken, ze met die kennis de mogelijkheid hebben om een andere keuze te maken die leidt tot een betere gezondheid. Dus het belangrijkste is om mensen te laten weten dat ze geen slachtoffers zijn van virussen en bacteriën en externe krachten, ze begrijpen gewoon niet dat ze hun eigen gezondheid bepalen en zonder die kennis of met onjuiste kennis kunnen hun acties en keuzes ziektes veroorzaken. Dus wat we mensen moeten laten weten, is dat de gezondheid van een lichaam en dan in het bijzonder de gezondheid van de cellen in het lichaam samenhangen met het maken van keuzes en we moeten laten zien welke keuzes dat zijn, dat moeten we ze leren. We moeten ze vertellen dat we door gezond te eten en gezond te leven in harmonie met onze cellen kunnen leven.” Volgens Lipton hebben mensen op dit moment nog niet genoeg kennis en kunnen we niet concluderen dat ziekte een keuze is. Daar kan pas sprake van zijn als iedereen weet hoe een gezond leven, in harmonie met ons lichaam en de cellen waar dit uit bestaat, eruitziet: dan pas hebben we een keuze: gezond of ongezond leven.
Kanker
Maar wat betekent dit alles voor één van de grootste bedreigingen van deze tijd: kanker? Lipton benadrukt dat kanker voor minder dan tien procent genetische oorzaken heeft. Ook hier weer speelt de perceptie een grote rol. Hij verwijst naar een kankeronderzoek naar families waar in hoge mate kanker voorkwam met geadopteerde kinderen. De adoptiekinderen bleken een even grote kans te hebben op kanker als de biologische familieleden. “En toch hadden deze geadopteerde kinderen heel ander genetisch materiaal. Kanker wordt voor negentig procent veroorzaakt door een bepaalde levensstijl of bepaald gedrag.” Die levensstijl en dat gedrag geven (adoptie-)ouders door aan hun (adoptie-)kinderen. “Zo kan een adoptiekind dezelfde vorm van kanker krijgen. Het kind heeft niet dezelfde genen, maar wordt wel op dezelfde manier geprogrammeerd.”

Aangeboren gebreken
Als ziekte en gezondheid voortkomt uit onze perceptie en we in de toekomst in staat zouden zijn om te kiezen voor ziekte of gezondheid, dan zouden ongeneeslijke ziekten toch tot het verleden moeten gaan behoren? Lipton ontkent dat. Hij benadrukt dat niet alle ziekten het resultaat zijn van onze perceptie. Ongeveer vijf procent van de wereldbevolking komt ter wereld met aangeboren genetische gebreken. Wanneer mensen in deze groep ziek worden, is dat niet het resultaat van hun perceptie. Het ligt aan hun gebrekkige genen. Maar dat betekent wel dat de mensen in de groep met de overige 95 procent van de wereldbevolking wel zelf het verschil kunnen maken en – mits ze weten hoe hun lichaam werkt en reageert – zich kunnen inspannen voor een betere gezondheid.
Nuance
Haelewaters heeft zijn twijfels bij de uitspraken van Lipton omtrent kanker. Hij wijst erop dat kanker een wel heel breed begrip is: de ene vorm van kanker is de andere niet. Een studie uit 2000 onderschrijft de twijfels van Haelewaters. Hoewel uit dit onderzoek inderdaad blijkt dat de invloed van genen op kanker over het algemeen relatief klein is (15 procent) hebben sommige vormen van kanker een veel grotere genetische component. Zo spelen genen bij prostaatkanker een grote rol, terwijl hun rol bij borstkanker flink kleiner is. Er is een algemene concensus in de wetenschappelijke wereld dat omgevingsfactoren bepalend zijn in het ontstaan van kankers. Statistische modellen tonen aan dat de bijdrage van de omgeving voor verschillende kankers tussen de 58 en 82 procent ligt, waarbij de omgeving moet worden opgevat als een verzameling van aspecten, niet slechts perceptie. Opnieuw is de werkelijkheid dus een stuk genuanceerder dan Lipton ons wil doen geloven. Een overzichtsartikel in het hoog aangeschreven New England Journal of Medicine uit 2009 stelt zich terughoudend op inzake het aanschrijven van complexe ziekten aan G x E-interacties, omdat deze voor het grootste deel nog niet zijn aangetoond. Volgens Haelewaters zal het kwantificeren van de, niet onbelangrijk, slechts relevante omgevingsinvloeden een belangrijke uitdaging worden in toekomstig onderzoek.

Controverse
Het verhaal van Lipton klinkt sommigen misschien logisch in de oren. Bij vele wetenschappers gaat er echter een alarmbel rinkelen wanneer hij zijn theorie op tafel gooit. Niet alleen omdat deze in strijd is met wat we altijd dachten te weten maar ook – en vooral – omdat het aangevoerde wetenschappelijke bewijs te mager is. Liptons werk kan dan ook rekenen op flink wat kritiek en twijfels. We vroegen hem of hij zich kan vinden in deze kritieken. Lipton: “Absoluut. Je hebt bepaalde overtuigingen en daarin investeer je door de jaren heen. Op deze overtuigingen zijn bedrijven, industrieën en instituten gebaseerd en op een bepaald ogenblik komt de ontdekking dat de overtuiging niet goed of gezond is. Het loslaten van die overtuiging is niet gemakkelijk.” Dat zijn theorie controversieel is, kan Lipton maar weinig schelen. “Controverse zal het systeem uiteindelijk veranderen en daar kijk ik naar uit.”

Lipton gaat er voor het gemak vanuit dat hij het bij het juiste eind heeft. Haelewaters wijst er echter op dat Lipton zichzelf voortdurend herhaalt. Hij haalt telkens dezelfde experimenten aan en verwijst daarbij naar de totstandkoming van onze perceptie. Ook heeft hij de neiging de werkelijkheid sterk te vereenvoudigen en gooit hij gemakkelijk – maar moeilijk te verifiëren – cijfers die zijn denkwijze onderbouwen in het rond. Als hij wetenschappelijke onderzoeken aanhaalt, onderschrijven deze maar een deel van zijn denkwijze, maar net niet de radicale denkwijzen waar hij voor staat. Is Lipton zijn tijd ver vooruit of begeeft hij zich met een haast ongekend enthousiasme in een gebied dat ook wel pseudowetenschap wordt genoemd?

Bruce Lipton komt binnenkort naar Nederland. Op 10 oktober 2012 vertelt hij in het Planetarium in Amsterdam over zijn werk.

Categorieën: Achtergrond, Mens & Gezondheid

[romo]

Interessant stuk moet ik zeggen, maar ook wel de nodige vragen en opmerkingen;

Wat hier ter sprake komt is het klassieke nature-nurture verhaal, aanleg/genetica vs opvoeding/externe prikkels.

De stroming momenteel bij genetici/celbiologen/medici is duidelijk in het voordeel van de genetica. Dit op basis van eeneiig tweekling onderzoek .

Lipton gooit in die zin de spreekwoordelijke knuppel in het hoenderhok, alles naar de "nurture" kant dus, als het zou kloppen kan ie richting Stockholm schat ik in, althans vast een ticket bestellen.

Zoals gebruikelijk zal het wel uitdraaien op een goede mix tussen beide standpunten, mogelijk meer dynamisch dan tot nog toe voor aannemelijk werd beschouwd.

Rest mij een vraag; als genen niet niet zo veel sturen, waarom hebben we en geven we ze dan toch wel voor 50% door?

Dit ik ga ik met belangstelling volgen, mooie post dit.


Intussen ook nog een leuk boek over voeding gevonden;

Kris Verburgh;

De Voedselzandloper
Over afvallen en langer jong blijven

[Hielke]

Ik heb niet het hele stuk doorgelezen, maar 'perceptie die ziekte en gezondheid creëert', in zo'n geval haak ik direct af.

Als je genen bepalen dat je een aangeboren of in een vroeg stadium van je leven tot ontwikkeling komende hartafwijking krijgt, dan kun je op eidere mogelijk denkbare manier tegen gezondheid en het leven gaan aankijken (perceptie), maar je hartafwijking (vul daarvoor iedere genetisch bepaalde ziekte in) verdwijnt er niet mee.

Hoofdstukje kwakzalverij Rico.

Maar met je visie op voedingsleer ben ik blij geweest. Door kleine aanpassingen in m'n dieet (die appel) boek ik bescheiden resultaten.

[romo]

Beetje Googlen, en ik moet Hielke gelijk geven......

Het riekt te veel naar sensatie en naar een (ex)wetenschapper die van het pad af is..........FWIW

[RVV]

Hielke lees het artikel nou wel even, dan lees je ook dat er kritische geluiden van tegenstanders zijn en ook van de schrijver van het artikel. De insteek. An het artikel is ook niet dat het de waarheid is, maar dat er een bepaalde visie van een wetenschapper belicht wordt. Ik neem het artikel ter kennisgeving aan en heb ook geen mening of het wel of geen waarheid is. Maar het is een bepaalde licht op de kwestie gezondheid. Geschreven door een gerenomeerde wetenschapsblog. Kwakzalverij vind ik dan ook weer iets te makkelijk.

[RVV]

Veel spieren zorgen mogelijk voor langer leven


BAARN - De omvang van spieren voorspelt bij mannen mogelijk de kans op het bereiken van een hoge leeftijd.

Dat blijkt uit een onderzoek van het Zweedse Karolinska Instituut, waarvan de resultaten verschenen in het British Medical Journal.

Meer dan een miljoen 16- tot 19-jarige dienstplichtige jongens deden 3 keer een test waarbij bekeken werd hoe sterk hun spieren waren. Ook hun BMI en bloeddruk werden gemeten. Daarna werden ze 24 jaar lang gevolgd om te zien wie er vroegtijdig zou overlijden.

Gedurende de studie overleden er 26.145 deelnemers. De voornaamste doodsoorzaak was een ongeluk, gevolgd door zelfdoding, kanker, hartaandoeningen en beroertes. Een derde overleed als gevolg van andere oorzaken, die vanwege de berekeningen allemaal onder 'overig' werden geschaard.

De deelnemers die als tiener bovengemiddeld scoorden bij de spiersterktetesten, bleken 20-35 procent minder risico te lopen op vroegtijdig overlijden als gevolg van hart- en vaatziekten of overige oorzaken.

Hun kans op zelfdoding bleek 20-30 procent lager te zijn. Hun risico op psychische aandoeningen, zoals schizofrenie of een depressie was 65 procent lager.

​Zwakke spieren

De tieners die juist zwakke spieren hadden, liepen het grootste risico om vroegtijdig te overlijden. Het effect van zwakke spieren was vergelijkbaar met bekende risicofactoren voor een vroege dood, zoals obesitas en een hoge bloeddruk.

De onderzoekers vermoeden dat de sterkte van je spieren je algehele fitheid weerspiegelt. Ze benadrukken dat hun resultaten niet betekenen dat krachttraining je levensduur verlengt.

© Gezondheidsnet

[Rupie]

Wel heftig dat zelfdoding op 2 staat..

[Hielke]

Voor spieren hadden de onderzoekers ook 'genetisch bepaalde sterke lichaamsbouw' kunnen invullen.

Verschillen zijn natuurlijk ongelofelijk klein. 4% van de onderzochten overlijdt vroegtijdig, althans, voor het 45ste levensjaar. Ongelukken en zelfdoding vormen van die 4% de hoofdmoot. Laten we zeggen dat 1% door ziekte gerelateerde aandoeningen komt te overlijden. Mensen met een sterke lichaamsbouw (in ieder geval sterke spieren, die door een goeie laag vet beschermd worden :strong: ) doen het 20-35% beter dan hen met minder sterke spieren. Per saldo heb je dan als minder sterk gespierde een kans van 1,3% dat je door een ziekte voor je 45ste levensjaar komt te overlijden, tegen 1% van de sterkgespierden. Een heel klein verschil. Wellicht wordt dat verschil groter naarmate de leeftijd oploopt (ligt voor de hand).

Kanttekening: Test is met Zweden uitgevoerd die al fit genoeg waren om tot het 'leger' dienstplichtigen te worden toegevoegd. Zij die op hun 18e jaar al een beperkte fitheid tentoon spreidden kwamen niet voor de test in aanmerking.

[alt]

http://evmi.nl/voeding-gezondheid/vette ... ie?src=nwb
Dit is een artikel vette voeding uit een vakblad.
Welke vetten, dat worden er niet genoemd?

http://www.vmt.nl/nieuws/vmt-nieuws/201 ... -producten
Dit is een stukje over light producten.

http://evmi.nl/product-ontwikkeling/gez ... el?src=nwb
Dit gaat over het dilemma van produceren met minder of zonder E nummer.
Het probleem is eigenlijk de NLer maakt zijn eten niet meer zelf klaar.
Koopt bijna alles voorbereid, verpakt, kant en klaar.
Dat is eigenlijk een mooie oplossing voor mensen die weinig tijd hebben.
Maar het probleem is als je halffabrikaten gaat verkopen, dat de retail graag een lange THT wil hebben.
Dat gaat ten koste van de qualiteit en wordt bijgespijkerd door b.v.b. extra verhitting of water te vervangen door glycerine en door toevoegen van stabilisatoren, conserveermiddelen, antioxidanten of begassen met stikstof en koolzuur, soms met zuurstof (vlees).
Neem maar een appel, die kan redelijk lang bewaren, maar als je de schil ervan af haalt, dan begint de appel gelijk te verkleuren.
Dit kan je verlangzamen door er wat citroenzuur of citroensap aan te brengen.
Maar de consument wil gemak, begrijpelijk, de fabrikanten spelen er op in.
Uit je eigen tuin (wie heeft er tegenwoordig nog een tuin) eten zou gezond kunnen zijn, maar wat heeft er in het dichtbevolkte NL in het verleden in jouw tuin gestaan?
Vroeger was men makkelijk met afval, dus uit je eigen tuin eten heeft een risico.

Als laatste, onthoud wat je in 2012/2013 leest over gezond eten.
Over 25 jaar lach je er om hoe toen toen dacht over gezond.
Zo ook dit schrijven van mij moet tot je nemen met de nodige twijfels tot je nemen!!!!!!!!!!

[RVV]

Interessante post. De kern is eigenlijk, de retailmarkt dicteert de voedsel industrie. Hoe langer voedsel houdbaar in de winkel kan blijven liggen des te lager het percentage waste. Industrieel bewerkt voedsel is zodanig uit elkaar getrokken en weer in elkaar gezet dat je grote vraagtekens moet plaatsen bij de feiten hoe gezond of eerder hoe slecht het voor je lichaam is. Het is bijna niet te voorkomen maar inzetten op zoveel mogelijk industrieel onbewerkt voedsel is wel mogelijk.

[RVV]

Buikvet verhoogt risico botontkalking bij mannen


BAARN - Buikvet is een belangrijke risicofactor voor botverlies en afgenomen botsterkte bij mannen.

Dat presenteerden onderzoekers op de jaarlijkse bijeenkomst van de Radiological Society of North America.

"Het is belangrijk dat mannen zich bewust zijn dat buikvet niet alleen de kans op hart- en vaatziekten en diabetes vergroot, maar ook de kans op osteoporose", vertelt Miriam Bredella van het Massachusetts General Hospital. "De meeste studies naar osteoporose zijn gericht op vrouwen. Er werd altijd gedacht dat mannen redelijk beschermd zijn tegen botontkalking. Maar dit geldt niet voor mannen met overgewicht."

Onderzoek

Bredella bestudeerde samen met haar collega's 35 mannen met obesitas met een gemiddelde leeftijd van 34 en een BMI van 36,5. De mannen ondergingen een CT-scan van de buik en dij, zodat de vet- en spiermassa bepaald kon worden. Daarnaast werd met een speciale CT-scan en een rekenmethode (de eindige-elementenmethode) de botsterkte en de kans op botbreuken bepaald.

"Deze rekenmethode wordt vooral gebruikt om de sterkte van materialen voor vliegtuigen en bruggen te bepalen. Het helpt je te bepalen wanneer een bepaald materiaal zal buigen of breken en hoeveel kracht daarvoor nodig is", legt Bredella uit.

Botdichtheid

Volgens de onderzoeker was het geen verrassing dat buikvet schadelijk is voor de botdichtheid bij mannen met overgewicht. "Opvallend was wel dat mannen met veel buikvet een beduidend lagere botsterkte hadden dan mannen zonder buikje, maar met hetzelfde BMI."

Bron: gezondheidsnet

[Arthur]

Leuk zo op de vroege ochtend...

[RVV]

Hoe buikvet wegwerken?




Je wil graag het vet op je buik wegwerken. Maar hoe pak je dit aan?

Eerst en vooral is het belangrijk om te weten dat het vet op de buik wordt veroorzaakt door 2 hormonen: het insulinehormoon, dat wordt aangemaakt bij het eten van koolhydraten, en het cortisone hormoon, het stresshormoon. Hoe meer van deze hormonen zich in het lichaam bevinden, hoe meer vet er op de buik komt.

Om buikvet weg te krijgen moet er dus op verschillende fronten tegelijkertijd worden gewerkt: de aanmaak van deze hormonen moet naar omlaag en er moet getraind worden zodat het lichaam vet verbrandt. Zo wordt een platte buik verkregen.

Klik hier om precies te weten te komen hoe je snel een platte buik krijgt >>

De aanmaak van het insulinehormoon kan voor 100% worden gecontroleerd door wat je eet. Schrap dus koolhydraten van het menu, of reduceer deze sterk, zodat geen, of weinig, insuline wordt aangemaakt. Vermijd brood, rijst, pasta en eet meer eiwitten (vis, vlees) en groenten of eet een handvol noten. Verander dus je voedingspatroon.

Om het cortisone hormoon onder controle te krijgen is het belangrijk om de blootstelling aan stress te verminderen en/of de omgang met stress te verbeteren. Want de hoeveelheid vet op de buik staat in verband met de hoeveelheid cortisone die wordt aangemaakt in het lichaam.

Het cortisone hormoon is een tevens een afbraakhormoon: het breekt spiermassa af, het maakt het lichaam ongezonder en het is slecht voor de huid.

Bij een stressvolle job kan ontspanning worden verkregen door ‘s middags tijdens de lunchpauze een wandeling te maken.

Bij het schrikbeeld van een deadline die niet wordt gehaald, is het een goed idee om het allerergste voor te stellen wat zou kunnen gebeuren en bedenk hiervoor een oplossing. Het feit dat er een oplossing klaar ligt zal ervoor zorgen dat je al een stuk rustiger wordt.

Van groot belang is om te zorgen voor voldoende slaap. Wie niet goed slaapt is niet in staat om de stresshormonen voldoende af te breken. Voor wie slecht slaapt of ‘s ochtends moe wakker wordt is het de hoogste tijd om de slaap te verbeteren. Natuurlijke supplementen kunnen hierbij helpen.

Het derde werkingspunt is de training. Om buikvet weg te krijgen is het van cruciaal belang om spierversterkende oefeningen te doen, krachttrainingen, trainingen die de spieren verzuren.

Cardio-training is niet aangeraden aangezien cardio-training juist de aanmaak stimuleert van het cortisone hormoon. Het hormoon dat het lichaam aanmaakt bij stress, wordt ook aangemaakt tijdens het hardlopen, bij crosstraining, bij fietsen.

Om een platte buik te krijgen is een training nodig die de aanmaak van het stresshormoon onderdrukt en dat is krachttraining. Vrouwen hoeven er niet mee in te zitten dat ze hierdoor meer spiermassa gaan aanmaken. Een vrouw heeft immers 60% minder testosteron, heeft andere spiervezels dan een man, andere genen. Een vrouw gaat dus beslist niet dezelfde spiermassa opbouwen als een man. Een vrouw krijgt hierdoor net die felbegeerde platte buik.

http://platte-buik.org/index.php/platte ... wegwerken/

[Luco]

En vervolgens hangen we op een trackday snuivend aan alle uitlaten om de benzinedampen maar niet te missen

[RVV]

Interessant artikel uit het AD.

--------
Dunne mensen zijn actiever dan dikke mensen. Dat is in diverse wetenschappelijke onderzoeken aangetoond. Op basis van die nuchtere waarneming spoort Paul Rosenmöller, de Al Gore van het broekriemvraagstuk, uitdijend Nederland aan om meer te bewegen. Als we meer bewegen, verbranden we meer energie en verliezen we gewicht. Volgens de officiële adviezen moeten we liefst elke dag minstens een halfuur matig intensief bewegen om op gewicht te blijven. De aanbevelingen worden steeds strikter.

Bewegen is bewezen goed voor de gezondheid. Het verkleint het risico op hart- en vaatziekten, diabetes en sommige vormen van kanker. Maar helpt het daadwerkelijk om af te vallen? Mag je de conclusie trekken dat dikkerds dik zijn omdat ze niet bewegen en dat bonenstaken dun zijn omdat ze veel bewegen? Zeker een halve eeuw wetenschappelijk onderzoek suggereert dat dat een grove simplificatie is. ,,Het is zeer waarschijnlijk precies andersom,’’ zegt de Amerikaanse wetenschapsjournalist Gary Taubes, auteur van het onlangs verschenen boek Good Calories, Bad Calories; Challenging the Conventional Wisdom on Diet, Weight Control and Disease. ,,Alles wijst erop dat dunne mensen veel bewegen omdát ze dun zijn en dat dikke mensen weinig bewegen omdát ze dik zijn.’’

In de jaren ’50 en ’60 werden diverse intrigerende studies gedaan waaruit bleek dat sommige mensen tot wel 10.000 calorieën per dag kunnen eten zonder noemenswaardig aan te komen en dat anderen dik blijven op een hongerdieet van pak hem beet 1700 calorieën. Met een echt streng dieet, zoals dat van Sonja Bakker, valt iedereen af, maar in die oude onderzoeken werd vastgesteld dat dikkerds dan vooral spierweefsel verliezen. Pas als het echt niet anders kan, spreekt hun lichaam de vetreserves aan.

,,Er is in de literatuur opmerkelijk weinig bewijs voor de aanname dat lichamelijke inspanning tot blijvend gewichtsverlies leidt,’’ stelt Taubes. ,,Instanties die suggereren dat bewegen de oplossing is voor de overgewichtproblematiek − en daarmee impliciet zeggen dat dikke mensen lui zijn − wijzen meestal op een grote Finse overzichtsstudie uit 2000. Maar uit de twaalf best gecontroleerde onderzoeken die de Finnen analyseerden, bleek dat iedereen die met behulp van sport afvalt, na enkele maanden weer aankomt, ook als hij of zij intensief blijft sporten. In sommige onderzoeken verzamelden de mensen die het fanatiekst bewogen zelfs meer spek dan mensen die alleen minder aten. De verklaring is niet zo ingewikkeld. Wie veel beweegt, kweekt honger. Verbrand een bepaalde hoeveelheid energie en de kans is groot dat je dat compenseert met een extra duik in de koelkast.’’

Tot ver in de jaren ’60 haalden artsen het niet in hun hoofd patiënten met fors overgewicht te laten sporten. Dr Russell Wilder, een toonaangevende diabetes- en overgewichtspecialist, zei in 1932 in zijn colleges: ,,Het idee dat je ziekelijke corpulentie kunt bestrijden met sport is biologisch gezien erg naïef en in strijd met de praktische waarneming. Dikke patiënten vallen het meest af met bedrust. Van intensief sporten worden ze over het algemeen zwaarder.’’ Wilder en zijn tijdgenoten wisten dat het menselijk lichaam een onvoorstelbaar efficiënt organisme is. Op één hamburger kun je bij wijze van spreken bijna een marathon lopen. Overgewichtdeskundige Louis Newburgh van de Universiteit van Michigan schreef in 1942: ‘Om de energie in één boterham te verbranden, moet een volwassen man in hoog tempo twintig flinke trappen beklimmen. Als ik zelf mocht kiezen, zou ik gewoon die boterham laten staan.’
En zijn collega Hugo Rony stelde in het handboek Overgewicht en slankheid: ‘Eetlust is direct gekoppeld aan de mate van lichamelijke inspanning. Mensen die zwaar lichamelijk werk doen, eten meer dan mensen die een zittend beroep hebben. Houthakkers eten meer dan 5000 calorieën per dag, kleermakers nemen spontaan niet meer dan 2500. Als een kleermaker het werk van een houthakker gaat doen, neemt zijn eetlust toe en andersom.’

Deze nuchtere visie werd begin jaren ’50 van tafel geveegd door één charismatische voedingskundige: de chemisch fysioloog Jean Mayer van Harvard, een theoreticus die nooit patiënten had gezien. Wetenschapsjournalist Taubes: ,,Hij bewerkstelligde een totale ommekeer in het denken. Net als zijn voorgangers stelde Mayer aan de hand van literatuuronderzoek vast dat dikke mensen zelden meer eten dan slanke mensen. Mayer redeneerde dat dikke mensen dus lui moesten zijn. Hij introduceerde het idee dat lichamelijke inactiviteit de voornaamste oorzaak van overgewicht is. Dat moderne technische verworvenheden – van auto tot elektrisch scheerapparaat – ons dik maken. Als remedie propageerde hij intensieve lichaamsbeweging. De eenvoudige notie dat meer bewegen de eetlust bevordert, wimpelde hij weg door te zeggen
dat forse lichamelijke inspanning de honger juist tempert. Daarvoor beriep hij zich op één onderzoek met ratten, dat niemand ooit heeft kunnen reproduceren. Dit is iets dat je puur op basis van gezond verstand en eigen ervaring mag betwijfelen. Het is zeer waarschijnlijk nonsens.’’

Mayers kruistocht tegen de ‘epidemische vormen aannemende lichamelijke inactiviteit’ werd internationaal gretig opgepikt door de media. Eind jaren ’60 had Nederland slechts één fitnessgoeroe: Ab Goubitz van de Ochtendgymnastiek op Hilversum 1. Wie het in zijn hoofd haalde in een sportbroek langs de openbare weg te gaan draven, liep het risico vriendelijk doch beslist te worden toegesproken door mensen in witte jassen. Nauwelijks tien jaar later waren we bekeerd. Joggen werd een rage. De eerste sportscholen zagen het licht. Kranten en tijdschriften maakten melding van de ‘fitnessrevolutie’. Taubes: ,,Het motto werd: ‘overgewicht is je eigen schuld’. Iedereen slikt dat tot op de dag van vandaag voor zoete koek. Goed, er is een verband tussen dik zijn en weinig bewegen. Maar dat verband vertelt ons niets over de oorzaak van overgewicht. Rony en anderen opperden in 1941 met goede argumenten dat overgewicht en lichamelijke inactiviteit symptomen zijn van een en hetzelfde onderliggend probleem. Dat dik zijn en weinig bewegen een gemeenschappelijke oorzaak hebben. Op dat vitale inzicht is nooit fatsoenlijk voortgeborduurd.’’

Mayers opvattingen werden nooit bevestigd door de wetenschap. In 1989 liet een grote Deense studie tot ieders verrassing zien dat mannen die onder begeleiding gingen trainen voor een marathon na achttien maanden slechts een kilo vet hadden verloren. In een ander onberispelijk onderzoek concludeerde overgewichtdeskundige Xavier Pi-Sunyer: ‘Consequent volgehouden lichamelijke inspanning leidt bij mensen met overgewicht soms tot een afname van het lichaamsgewicht, soms tot een toename ervan en vaak is er geen enkel verschil.’ Bovendien is er sprake van een rare paradox. Veel wetenschappers betwijfelen of we vandaag de dag wel zoveel minder bewegen als onze opa’s en oma’s destijds. Volgens betrouwbare statistieken aten Nederlanders toen bovendien wat meer per persoon per dag dan nu. Toch laten diezelfde statistieken duidelijk zien dat Nederlanders toen slanker waren dan nu. Ze bewogen minder, aten meer en waren slanker. En net als nu waren de groepen die zware lichamelijke arbeid verrichtten dikker dan hoog opgeleiden in bureaufuncties. De hamvraag luidt: hoe kan dat? Of anders gesteld: wat stuurt ons gewicht en maakt dat de gewichtsregulatie bij sommigen ontspoort?

Het antwoord: insuline. ,,Het overgewichtprobleem is in essentie een insulineprobleem,’’ zegt Dr George Cahill van Harvard, arts en expert op het gebied van insuline. ,,De bekendste functie van het hormoon insuline is bloedsuikerregulatie, maar het doet veel meer. Het is ook de grote dirigent van de vetopslag. Je kunt alleen vet opslaan als er veel van het hormoon insuline in je bloed circuleert. Insuline is een ‘pakhuishormoon’. Je hebt heel kleine beetjes insuline nodig, maar als je voortdurend meelproducten en suiker eet, of suiker dr&iacutenkt in de vorm van frisdrank, pompt je alvleesklier voortdurend insuline in de bloedbaan. Dat is niet gezond. Een van de onvermijdelijke gevolgen is abnormale gewichtstoename. Al die insuline zet de sluisdeuren naar de vetcellen in één richting open. Het vet kan erin, maar er niet meer uit.’’

Gary Taubes vermoedt na het doorspitten van ruim honderdvijftig jaar literatuur en het interviewen van zo’n zeshonderd deskundigen dat de oude Rony gelijk had. ,,Dikke mensen worden niet lethargisch omdat ze ‘lui’ zijn. Obesitas is een ziekte van overdreven vet-opslag. Dikke mensen hebben bij wijze van spreken voor maanden energie aan hun lijf, maar hun lichaamscellen kunnen er als gevolg van de voortdurende overvloed aan insuline niet bij.
Die verhongeren. Het energiegebrek is zo nijpend dat ze zelfs hun eigen spieren opeten. Het gevolg is dat deze mensen het koud krijgen, zo weinig mogelijk bewegen, kortom dat ze alles doen om energie te besparen. Ze voelen zich ellendig. Ze zijn vet en ze lijden honger." De enige manier om ze te helpen, is de hormoonbalans te herstellen, stellen veel onderzoekers. Zorg ervoor dat de overvloedige stroom insuline stopt. Dat doe je niet door te gaan bewegen, maar door voedingsmiddelen te kiezen die geen overdreven insulinerespons uitlokken. Dat bewegen komt vanzelf als het onderliggende probleem wordt gecorrigeerd. Uit onderzoek blijkt steevast dat dikke mensen vervolgens vrijwel onmiddellijk weer spontaan lichamelijk actief worden.’

Tot ongeveer de jaren ’60 was dit alles tamelijk onomstreden. Talloze dokters die in de vorige eeuw in de koloniën werkten, rapporteerden onafhankelijk van elkaar dat groepen die geen overgewicht, kanker of hart- en vaatziekten hadden, hun sublieme gezondheid verloren zodra de suikerconsumptie de twintig kilo per persoon per jaar overschreed. Ter vergelijking, Nederlanders gebruiken nu ongeveer tachtig kilo per persoon per jaar. Mensen met een gewichtsprobleem werden door hun dokter standaard op een koolhydraatbeperkt dieet gezet en iedereen zag dat het werkte. Hoe kan het dat dit pad zo plotseling werd verlaten? Gary Taubes: ,,Angst voor vet. En politiek. Een groepje onvoorstelbaar ambitieuze en eigenwijze wetenschappers slaagde er eind jaren ’50 in de instanties en de politiek ervan te overtuigen dat hart- en vaatziekten veroorzaakt worden door vet in het algemeen en verzadigd vet in het bijzonder. Een dwaling waar nauwelijks bewijs voor is, maar het idee genoot van meet af aan een bijna religieuze status. Vanaf dat moment werd vet gedemoniseerd. Zelfs diabeten (type 2) krijgen tegenwoordig het advies om koolhydraten te eten, terwijl al het wetenschappelijk onderzoek suggereert dat dit monstrueuze consequenties moet hebben,’’ zegt Taubes. ,,Het ironische is dat ongeveer op hetzelfde moment ook sterke aanwijzingen opdoken dat hart- en vaatziekten juist worden veroorzaakt door de overdreven hoeveelheid geraffineerde koolhydraten in onze voeding en dat vet feitelijk juist beschermt. Maar de wetenschappers die dat vaststelden, zaten met een onmogelijke boodschap. Ik sprak voor mijn boek ondermeer met cholesterolspecialist Ronald Krauss van de Berkeley Universiteit. Die zei: ‘Pasta, rijst, koek, brood, gebak, suiker, dát zijn de items die voor een gevaarlijk cholesterolprofiel zorgen. En die zeer waarschijnlijk overgewicht, diabetes en hartziekten veroorzaken. Dat is zo klaar als een klontje. Ik mag dat gerust constateren in wetenschappelijke artikelen die niemand leest, maar ik moet het niet in mijn hoofd halen om het in het openbaar te zeggen.’ Wetenschappers kunnen niet openlijk zeggen waar het op staat. Namelijk dat mensen minder geraffineerde koolhydraten en vooral minder suiker moeten eten om hun risico op overgewicht, diabetes en hart- en vaatziekten te verkleinen. Als ze dat doen, liggen ze er uit.’’

Bron: AD

[RVV]

Alcohol toch niet zo gezond voor het hart


AMSTERDAM – Alcohol is toch niet zo goed voor het hart als gedacht. Eerder onderzoek is verouderd, zo stelt de Curtin University in Perth.

De positieve effecten van eerder onderzoek zijn nooit bewezen voor mensen met overgewicht.

De resultaten zijn daarom niet van toepassing op onze steeds zwaarder wordende bevolking, zo stelt de Australische universiteit.

In eerder onderzoek wordt gesteld dat een klein beetje alcohol goed is voor het hart, vanwege de grote hoeveelheden antioxidanten die het bevat. Antioxidanten zijn goed voor het hart omdat ze beschadiging van cellen en weefsels tegengaan. Ze zitten ook in veel groente en fruit.

Verouderd

Dit onderzoek is echter al meer dan 40 jaar oud en in de tussentijd is de wereldbevolking zwaarder geworden, zo stelt Tim Lobstein, obesitasexpert aan de universiteit tegenover de The Sydney Morning Herald.

Het eerdere onderzoek was gedaan met slanke mannen. "De resultaten van toen zijn niet meer van toepassing op onze huidige samenleving, aangezien wij nu veel dikker zijn", aldus Lobstein.

BMI

Voor mannen met een Body Mass Index (BMI) boven de 27,5 gelden de resultaten van de eerdere onderzoeken daarom niet. Met een BMI boven de 26 wordt gesproken van een overgewicht.

Eerder bleek uit cijfers van de Centraal Bureau voor de Statistiek (CBS) dat meer dan de helft van de mannen (54 procent) en bijna de helft van de vrouwen (43 procent) in Nederland een overgewicht heeft.

Chronische ziektes

Lobstein wijst erop dat alcoholgebruik vaak wordt gelinkt aan het hebben van chronische ziektes. "Dit overschaduwt de kleinere positieve effecten die alcohol op het hart kan hebben" zegt Lobstein. "Het beste is om te stellen dat alcoholgebruik nooit veilig kan zijn."

Rode wijn

Eerder Nederlands onderzoek van de Universiteiten van Maastricht en Wageningen concludeert dat rode wijn juist een positief effect kan hebben op obese mensen. Reseveratrol , een stof die te vinden is in pinda’s, druiven en rode wijn, beschermt tegen de nadelige effecten van vet eten, aldus het onderzoek. De effecten van deze stof zijn te vergelijken met wat er gebeurt als je minder calorieën binnenkrijgt.

© NU.nl

Reageren:


Tags:
overgewichtalcohol

[Bram]

Nu op Ned2 een docu over een moeder die haar kind alleen maar rauw voedsel laat eten. Bizar!

[alt]

Nu op Ned2 een docu over een moeder die haar kind alleen maar rauw voedsel laat eten. Bizar!

Het heet niet voor niets voedingsleer, of te wel religie.