Even een rijverslag van mijn eigen auto waarmee ik afgelopen weekend een rondje Den Haag > Ommen > Nordschleife > Den Haag had gedaan.
Ik moet me eigenlijk schamen om het te vertellen, maar sinds ik deze auto vorig jaar zomer in mijn bezit heb, heb ik er amper mee gereden en qua snelheid niet veel meer gedaan dan wat je met een e28 524d ook zou kunnen halen.
Op de één of andere manier had ik er geen behoefte meer aan, en het werd eigenlijk alleen maar erger.
Gelukkig stond dit weekendje al een tijdje gepland, er was dus geen ontkomen voor mij meer aan.
Den Haag > Ommen ging heerlijk ontspannen rond de 140 met een heerlijk zonnetje door het schuifdak.
Volgende dag naar de Nordschleife met een goede vriend van me aan het stuur. Eigenlijk voor het eerst dat ik de auto kon observeren vanuit de passagiersstoel.
Weet niet of jullie dat ook hebben, maar wat rijdt een auto altijd lekker als je er naast zit.
Die vriend deed het rustig aan, en ontspannen kwamen we aan op de Nordschleife.
Met een 4-rittenkaart in mijn zak naar de auto gelopen en eigenlijk best wel wat zenuwen om met zoveel vermogen de Ring op te gaan, mijn ringervaring bestaat puur uit 323ti en e60 530d km's.
Het was ook wel een hele poos geleden dat ik er regelmatig kwam, intussen een dochter van 2,5 jaar oud en een tweede op komst.
Ok, we gaan de baan op en ik laat in dit rustige rondje eigenlijk alles op me inwerken.
Ondanks dat ik alles nog rustig aan probeer te doen, ben ik al behoorlijk onder de indruk van het snelheidspotentieel van deze 11 jaar oude auto. Met name bij het uit accelereren van bochten merk ik dat de snelle M3's en 911's je toch maar niet zomaar eventjes voorbij komen, en moest ik dus regelmatig snelheid minderen om hen niet in de weg te zitten bij de volgende bocht.
Dit was voor mij al een ervaring op zich, zeker vanuit mijn 323ti perspectief waarbij ik na een bocht op vol vermogen altijd zo snel mogelijk plaats probeerde te maken voor de echte snelle jongens.
Na deze eerste ronde ging ik er maar eens voor zitten, vertrouwen in de auto is er, de baan ook weer, dus kijken hoe het op snelheid aanvoelt?
Wat een openbaring is deze auto voor mij zeg.
Ok, je voelt dat je aardig wat kilo's te verplaatsen hebt, maar wat een souplesse zit er in dat motorblok en wat komt dat onderstel en de stuurinrichting onder deze omstandigheden toch mooi tot zijn recht.
De nagenoeg verse PS2's deden hun werk subliem en als totaalplaatje weet ik zeker dat ze bij de ontwikkeling van deze sportsedan deze omstandigheden in gedachten hebben gehad.
Misschien klinkt het voor veel DF'ers saai, maar de kracht van het blok en de versnellingsbakverhoudingen zorgden er voor dat ik 90% van de Nordschleiffe in z'n 3e en 4e versnelling kon doen. Maakt bijna niet uit hoe en wanneer, hij pakt altijd goed op en blijft maar gaan.
Qua remmen merk je overigens wel dat je snel op z'n limiet zit, maar whats new?
Terugreis naar Nederland was ook een mijlpaaltje voor me, ik kon eindelijk eens kijken wat de auto op topsnelheid zou doen? Net voor de 280 km/u komt de begrenzer erin en wat een rust zit er dan nog in de auto.
Op de "1" liep ik in op een racemotor (600 cc denk ik, heb er geen verstand van). Kerel lag goed plat op de tank en had me ook totaal niet door.
Elke keer als de linker baan weer vrij kwam, ging die vol door de versnellingen heen om vervolgens bij 260/270 km/u z'n max. te bereiken.
Voor de e39 M5 geen enkel probleem om te volgen, hoogstens terug naar z'n 5 en stampen maar.
Toen hij me eindelijk door had en een baantje opschoof kon ik mooi voorbij komen en had de komende km's deze motorrijder in m'n achteruitkijkspiegel zitten.
Hij bleef ook mooi afstand houden zodat het allemaal relatief veilig bleef, maar het was goed te zien hoe ik iedere keer een mooi gaatje sloeg waarbij hij op top niet meer kon volgen.
En ik zeg het nogmaals, wat een rust blijft er in die auto zitten.
Bij de A12 de grens over, met een gangetje van 140 richting Den Haag en met een super voldaan gevoel kon ik de M5 de oprit opdraaien.
Ik ben er blij mee.
en wat een geweldenaar blijft zo'n M5 toch 
