Vandaag 27 jaar geleden redde deze man de wereld van WW3

[Ravin ///M]

De enige Rus die wat mij betreft mag blijven, maar van wie niemand het verhaal kent. Dankzij zijn koelbloedig handelen is een nucleaire oorlog in de jaren tachtig uitgebleven. Iedereen zou dit verhaal en de man's naam moeten kennen; Stanislav Petrov.

Strategisch-Raketwapen-Luitenant-Kolonel Stanislav Yevgrafovich Petrov is allicht één van de belangrijkste mensen op deze planeet. Maar velen schijnen nog nooit van hem gehoord te hebben. En dat is ook niet vreemd, want hij leefde in het USSR van de Koude Oorlog en deed iets wat hij volgens het toenmalig regime niet had moeten doen. Hij redde door zijn eigen gezond oordeel de wereld van een nucleaire catastrofe en werd bedankt met een maandelijks pensioentje van niets. Maar dankzij de Russische journaliste Anastasiya Lebedev kwam daar verandering in. Het verhaal van Stanislav Petrov raakte in 2004 bekend en de man ontving een hoop lauweren en geldelijke steun van Westerse organisaties.

Het verhaal is bizar en ongelooflijk. Het speelt zich af in de Serpukhov-15 bunker in Moskou, tijdens de koude nacht van 26 september 1983. In volle Koude Oorlog en 25 dagen nadat Russische jagers, per ongeluk, een Zuid-Koreaans lijnvliegtuig, dat tijdens een vlucht van John F. Kennedy Airport (US) naar Seoul boven het grondgebied van de USSR was terechtgekomen, neerschoten. In dit vreselijk ongeval lieten 269 burgers het leven. Onder hen ook een lid van het Amerikaanse Congres. Later onderzoek heeft uitgewezen dat de piloot de voorafgaandelijke Russische waarschuwingen allicht nooit heeft ontvangen en dat het Russisch ingrijpen een complete vergissing was.

Terwijl de SovjetUnie haar positie duidelijk probeerde te maken en zich verontschuldigde voor deze enorme flater, schold de toenmalige Republikeinse President Ronald Raegan de Russen voor ‘barbaren’ en noemde de aktie een ‘misdaad tegen de mensheid, die nooit vergeten mocht worden’. De spanning tussen de beide supermachten steeg tot ongekende hoogten en op 15 september verbood de Amerikaanse regering alle Sovjet-toestellen de toegang tot het Amerikaanse luchtruim. De regeringen van beide naties gingen in alarmfase.

Op 26 september, 25 dagen later dus, begaf SRF-lt-Kol. Stanislav Petrov zich, zoals gewoonlijk, naar de commandopost van de Serpukhov-15 bunker. Daar moest hij met zijn team het luchtruim boven de natie in de gaten houden. In feite had hij de dienst overgenomen van een collega die op die avond verhinderd was. Net voorbij middernacht ontving hij een computer-rapport waarvan de inhoud hem deed rillen. De machines meldden een inkomende nucleair raket, afkomstig van de US en op koers naar de hoofdstad van de USSR.

De orders en voorschriften van het Rode Leger waren duidelijk. In het geval van een nucleaire aanval moest de USSR onmiddellijk en met inzet van het volledige nucleaire arsenaal terugslaan en pas daarna de militaire en politieke leiding van het land op de hoogte brengen. Die zou dan beslissen wat er verder moest gebeuren.

Bij het geluid van de blèrende sirenes en de rode zwaailichten moest bevelhebber Petrov heel snel een beslissing nemen. De ‘Amerikaanse kernraketten’ zouden er immers maar enkele minuten over doen om hun doelwit te treffen en miljoenen slachtoffers te maken. Maar Petrov bewaarde zijn koelbloedigheid.

“Hoe zou het toch kunnen,” zo vroeg hij zich af, “dat de VS slechts één raket stuurt? Op die manier geeft ze ons ruim de kans met alle kracht terug te slaan. En dat is vanuit militair-strategisch oogpunt volslagen onzinnig.” Daarom besliste hij het bevel voor de tegenaanval uit te stellen. Enkele seconden later bereikte hem echter vreselijk nieuws: de computers hadden het spoor van een tweede nucleaire missiele getraceerd. De spanning in de bunker steeg zienderogen. Zeker toen kort daarop ook nog het spoor van een derde, vierde en …zelfs een vijfde raket op de schermen verscheen.

Iedereen in de bunker was er nu van overtuigd dat de USSR wel degelijk werd aangevallen. De sfeer werd uitermate geladen. Lt. Kol. Petrov had twee opties: zijn instinct volgen en de informatie afdoen als een vergissing van de computers, daarmee de militair voorschriften met de voeten tredend, of doen wat hem opgedragen was en met volle kracht terugslaan en de totale nucleaire aanval op de US inzetten. Wat ettelijke tientallen miljoenen mensenlevens zou gekost hebben.

Petrov wist dat als hij zich vergiste, het binnen enkele ogenblikken nucleaire bommen zou regenen op Moskou en de Sovjetunie. De seconden werden minuten, maar er kwam ook meer duidelijkheid over hetgeen er aan de hand was. Petrov had gelijk: het was een computer-fout. Naderhand heeft men ontdekt dat de fout het gevolg was van een heel uitzonderlijke lichtinval van de zon. Dit signaal was door de computers verkeerd geïnterpreteerd en aanzien voor sporen van inkomende raketten.

Petrov was de held van de dag. Zijn collega’s feliciteerden hem voor zijn koele, nuchtere en exacte beoordeling. Hij had zonet miljoenen mensen van een gruwelijke dood gered.

Helaas waren de toplui in het Kremlin het niet met Petrov’s collega’s eens. Voor hen had gefaald, de voorschriften aan zijn laars gelapt en zo miljoenen Sovjetburgers in gevaar gebracht. Hij werd prompt op vervroegd pensioen gestuurd, ontving 200 euro per maand voor bewezen diensten en kreeg prompt een zenuwinzinking.

Wegens de strikte militaire geheimhouding heeft niemand in het Westen het verhaal van Stanislav Petrov ooit gehoord. Pas in 1988 schreef een collega-officier, die aanwezig was geweest op het ogenblik van de feiten, het verhaal op papier.

Het relaas sijpelde maar traag naar het Westen door en het was onder meer aan journaliste Anastasiya Lebedev van MosNews.com te danken dat we er geleidelijk achterkwamen wie die man wel was. In Amerika groeide zijn reputatie en ook de UN noemde hem als de man die de nucleaire holocaust en dankzij zijn koelbloedigheid Wereldoorlog 3 wist te voorkomen.

[Petrolhead Tom]

Ik had er nog nooit van gehoord, mooi verhaal! Onvoorstelbaar dat zo'n man dan met een klein pensioen weggestuurd word.

[Richardt.]

Nog nooit van gehoord, maar behoorlijk indrukwekkend.

Want, wat als?....

[Aram]

Wow, wat een friggin held zeg!

Daar zal vast wel een film van komen oid.

[Robertdj]

Ziek

Hoe 1 man de wereld redde, vraag me af of dat soort dingen vaker gebeurd zijn in die periode.

[Shakes]

Wat dachten jullie van onze eigen Honz? Erg bescheiden maar hij heeft een CV waar je U tegen zegt.

[Downforce Hans]

Nan, ik praat daar liever niet over..........

[romo]

Ik wil niet weten hoevaak de wereld door het oog van de naald gekropen is.............................

[Richardt.]

En vervolgens je af gaan vragen: Wanneer zal de pleuris weer eens ECHT uit breken in de wereld....

[Shakes]

Grappig, ik dacht dat de pleuris allang was uitgebroken.

Geen eten in Afrika
Geloof bestaat nog steeds in 2010
Luco krijgt een ban.

The end is near.

[GTRene]

kende dit verhaal niet...gelukkig bleef die man nuchter
of EU talk, hield ie het hoofd koel.

maar zoals gezegd door Romo, de wereld is vaker door het oog der naald gekropen, maar leuk/goed verhaal, dat zeker

zoals Aram ook vertelde, mooi verhaal voor een film.

[romo]

En vervolgens je af gaan vragen: Wanneer zal de pleuris weer eens ECHT uit breken in de wereld....

Dat gaat gebeuren natuurlijk..................

1 Geen natural (energy)resources meer......................>War
2 No food..............>War
3 No clean water................>War
4 Clash of civilizations...........>War


Mocht bovenstaande onverwacht goed gaan........

5 Nieuwe ziekten,virussen en bacteriën.................


Mocht dat ook goed gaan.........

6 Een astroïde op de kop............................


Hoe dan ook volgt er een decimatie van de wereld bevolkjing...............

[JP]

7 Bevestiging buitenaards leven. Iedereen wil ze graag 'vinden' , maar als ze gevonden worden ergens, danwel ze komen hierheen. Nothing wil be the same......

[Ravin ///M]

Heeft Luco een ban?

Volgens mij heeft de film Wargames hier wel een beetje wat van weg. Of kan dat niet omdat de film rond dezelfde tijd is gemaakt en deze kennis nog niet naar het Westen was gesijpeld?

[Ferdi]

Bizar verhaal dit... kon het ook nog niet.

Wat als de collega waar hij voor in de plaats kwam zelf op dienst was gekomen? wat als hij niet zo koelbloedig had gebleven?

Ergste is nog dat zij zelf slachtoffer is geworden van zijn heldenactie, dit had absoluut niet mogen gebeuren

[Dennis Cavallino]

Je krijgt toch kippevel van zo'n verhaal?

Ik was toen 5 en kan me die spanning van de koude oorlog wel herinneren tot aan de val van de muur. Mede door de US-straaljagers die overvlogen vanaf Soesterberg. Ook de eeuwige discussie over kernwapens, die je als kind vooral meemaakte door de aanplakbiljetten op ramen van huizen in de buurt. Verder beleefde ik vrij bewust de spanning die pa of ma overdroegen bij 't zien van het 8 uur journaal of het lezen van de krant.

[Ravin ///M]

Herkenbaar Dennis, ik was toen 7. Die posters staan me nog helder bij, 'Kernwapens Nee'.

[Snipe]

Ik was toen 5 en kan me die spanning van de koude oorlog wel herinneren tot aan de val van de muur. Mede door de US-straaljagers die overvlogen vanaf Soesterberg. Ook de eeuwige discussie over kernwapens, die je als kind vooral meemaakte door de aanplakbiljetten op ramen van huizen in de buurt.

Ik woonde in Amersfoort, dus de vliegtuigen van Soesterberg kwamen hier nogal regelmatig over. De vliegbasis is inmiddels gesloten, maar was vandaag een dagje open. Het is nu een mooi natuurgebied, met allerlei vogels, reeën en her en der een atoomvrije bunker.
Overigens deden de Amerikanen regelmatig oefeningen, waarbij binnen een paar minuten een aantal vliegtuigen de lucht in moesten. Je kon dan de kopjes hier in de kast horen rammelen, want de vliegtuigen die vanaf Soesterberg startten doorbraken vaak hier in de buurt de geluidsbarrière.

Ik zat op de lagere school toen. Bij een jochie uit m'n klas hingen ook altijd van die posters. Zijn moeder en haar vriend met baard en gitaar droegen ook van die buttons en zo.

Rare tijden.

[Dennis Cavallino]

B52's die in Bunnik nog niet hoog genoeg zaten en dan vlak over ons dak scheerden. Wij klaagden daar nooit over, het was wel gaaf eigenlijk dat je de piloten recht aan kon kijken vanuit 't zolderraam.

Knallen van geluidsbarrieres die doorbroken worden hoorden wij in Bunnik ook vaak. Soms werden lessen even onderbroken op de lagere school, omdat er een oefening was inderdaad.

En de eerste McDonalds (flinke tegenvaller na de eerste hap) was toch ook een happening. Soesterberg was echt een stukje Amerika in NL en een flinke anti-USSR/DDR/Oostblok/Communisme (lees: pro-VS) gevoel dat daardoor extra aangewakkerd werd. Als kind werd je daar gewoon in meegezogen, dat kon bijna niet anders. Best apart om dan later in het voormalig oostblok rond te reizen en te zien hoe mooi het daar voor het communisme was. Over die tijd en culturen was mij echt nooit iets verteld.

[Ravin ///M]

Als kind werd je daar gewoon in meegezogen, dat kon bijna niet anders. Best apart om dan later in het voormalig oostblok rond te reizen en te zien hoe mooi het daar voor het communisme was. Over die tijd en culturen was mij echt nooit iets verteld.

Als je met een Irakees praat over de tijd vóór de Golfoorlog hoor je net zo'n verhaal.

[Metchu]

ik dacht dat Cuba missile crisis het dichste tegen een nucleaire oorlog zat toendertijd... blijkbaar was het nog iets spannender geworden...

[@iko]

Het is een waar verhaal.
Ik heb nog een foto van de desbetreffende computer. Deze bleek vanuit het westen gesmokkeld te zijn.
Als je goed kijkt zie je in het scherm de weerspiegeling van Stanislav.

[Martijn_bmw]

ongelooflijk zo'n held!! en dan eerst zo afgescheept worden....

[M@rcel]

Ik was toen 5 en kan me die spanning van de koude oorlog wel herinneren tot aan de val van de muur. Mede door de US-straaljagers die overvlogen vanaf Soesterberg. Ook de eeuwige discussie over kernwapens, die je als kind vooral meemaakte door de aanplakbiljetten op ramen van huizen in de buurt.

Ik woonde in Amersfoort, dus de vliegtuigen van Soesterberg kwamen hier nogal regelmatig over. De vliegbasis is inmiddels gesloten, maar was vandaag een dagje open. Het is nu een mooi natuurgebied, met allerlei vogels, reeën en her en der een atoomvrije bunker.
Overigens deden de Amerikanen regelmatig oefeningen, waarbij binnen een paar minuten een aantal vliegtuigen de lucht in moesten. Je kon dan de kopjes hier in de kast horen rammelen, want de vliegtuigen die vanaf Soesterberg startten doorbraken vaak hier in de buurt de geluidsbarrière.

Ik zat op de lagere school toen. Bij een jochie uit m'n klas hingen ook altijd van die posters. Zijn moeder en haar vriend met baard en gitaar droegen ook van die buttons en zo.

Rare tijden.

Toevallig moest ik vorige week op vliegveld Soesterberg zijn.
Ik had even de tijd om de boel daar eens te verkennen, gaaf hoor hoe de natuur daar al op sommige plekken z'n plaats weer terugneemt, sommige weggetjes zijn al compleet overwoekerd of kapot gescheurd door boomwortels. Maar ook de bebouwing uit vroegere tijden, je ruikt als het ware het militaire materieel nog.

@Cav.
Eerste Mc Drive van NL.

[ADV]

Cool verhaal.. altijd deze dingen interessant gevonden..