Vaak denk ik terug aan de enige auto die mij heeft verlaten door een total loss. Buiten mijn schuld om werd deze auto door een stronken bestuurder vol geraakt, terwijl 'ie voor mijn deur stond geparkeerd, mijn arme Alfa 75.
Die auto is ook nog altijd mijn benchmark als ik auto's beoordeel op wegligging, balans, grip, rijplezier, praktisch gebruik en uitstraling. Vooral met die eerste drie punten staat die auto nog steeds hoog in mijn 'lijstjes'. In die auto heb ik echt leren rijden, spelen met RWD en mijn eerste en tweede narrow escapes meegemaakt (ook leerzaam). Het was maar een 1.8-je, maar nog vrij vlot in vergelijking met de twin spark 2 liters en had dus een standaard onderstel en hij had geen sper, maar ik kon er heel hard mee door bochten en daar genoot ik intens van. Het geluid was ook heerlijk en ik voelde me wel stoer in die auto. Iedereen reed graag mee, ook vriendinnen.
De auto heb ik 2 jaar gehad en was gewoon in prima staat. Ben er overal mee geweest en ondanks dat de auto te koop stond toen 'ie werd aangereden en ik met het schadebedrag meer heb gekregen dan ik mogelijk bij verkoop had gevangen, heb ik er toch spijt van dat ik toen al had besloten om hem weg te doen, om mijn Porsche 924 S te kopen (toen wilden er opeens nog meer 'nieuwe' vrienden meerijden).
Het wrak van de Alfa had ik ook moeten houden, want met mijn huidige sleutelkennis had ik hem toch vrij eenvoudig kunnen fixen. Zelf had ik toen nog even gedacht om hem te bewaren voor de racerij of cursussen, maar ik was daar toen nog niet erg actief mee bezig. Kortom, ik mis die auto altijd wel een beetje. Aan de andere kant, het is slechts een auto en vaak denk ik tevreden 'been there done that'.