@Rico: Wat je als ouders ook doet, als 't mis gaat doe je het nooit goed (in ogen van de buitenwereld).
In mijn optiek moeten kinderen ook kind zijn, óók als ze talent hebben en (helemaal zelf) tot de top willen en kunnen doorbreken. Veel ouders maken de fout dat hun kind helemaal niet zo talentvol is als ze zelf denken. Dáár gaat het al vaak fout.
Wat ook fout gaat is, dat kinderen niet altijd vastberaden zijn om de rest van hun jeugd en leven diezelfde doelen na te streven. Leer je kind dat 't in dit leven niet gaat om de doelen op zich, maar de reis ernaartoe.
Talenten onbenut laten vind ik zelf erg zonde. Toch kan een kind zich in de loop der tijd in allerlei richtingen ontwikkelen. Talent op jonge leeftijd, kan om wat voor reden ook, geen garantie zijn op succes in de toekomst. Het gebrek aan talent op jonge leeftijd, kan daarentegen ook geen garantie zijn op géén succes in de toekomst. Sommige kinderen zijn streverig, sommige ouders ook. Een goede begeleiding draait altijd om het vinden van de juiste balans. Toch, kunnen kinderen, talentvol of niet, gedreven en gestimuleerd, maar ook beperkt of onbeperkt, zichzelf in de loop der tijd richten op 't naleven van een droom. Of dit nu is in de sport, politiek, muziek of iets anders, dat maakt niet uit. Ook maakt 't niet uit of een kind op handen is gedragen, of dat het de meest grote weerstand of druk heeft gehad om te doen waar hij of zij zin in had. Waar het om gaat is dat je kinderen officieel pas loslaat als ze volwassen zijn. Tot die tijd ben je als ouder verantwoordelijk en leven wij in een land waar een rechter kan bepalen of je de voogdij over je kind mag behouden als 't mis is gegaan of dreigt te gaan. Daarin worden dag in dag uit nieuwe grenzen gesteld, wetten aangepast of anders geinterpretteerd door de uitspraken die (kinder)rechters doen.
Het leven wordt dan ook niet bepaald door kinderen, maar door volwassenen. Veel van die volwassenen hebben nooit de kans gehad om hun talent vanaf jonge leeftijd te ontwikkelen buiten 't gezag van hun ouders om. En dat gezag heeft ze er mede toe gebracht dat ze zijn wie ze zijn, of ze het destijds nu eens waren of niet met dat gezag. Daarom denk ik alleen maar dat het goed is dat sommige ouders fouten maken, want dan levert dat een wijze les op voor anderen, of een leuke discussie zoals hier.
Als ik een kind zou hebben dat op 13 jarige leeftijd zou zeggen dat ze een wereldreis zou maken, dan zou ik denk ik zeggen: maak eerst je school af. Vind een baan. Ga sparen. Ga plannen. Als je bij alle vier de punten hulp nodig hebt, dan ben ik er dag en nacht voor je. Heb je daar problemen mee? Dan moeten we eens goed gaan praten over je toekomstplannen en de ideeen je nu hebt bedacht, want als ouder ben ik 't er niet mee eens.
Maar dan natuurlijk met wat drama waardoor zij gaat janken, ik met deuren ga slaan en we allebei naar haar moeder rennen om vervolgens te wijzen: zij begon/hij begon, los jij dit op?
Ben blij dat ik op dit moment alleen nog maar kind ben en geen ouder, maar volwassen genoeg om mijn eigen beslissingen te nemen.
Mits mijn vriendin 't er mee eens is, damnit. hehehe
).
