Gisteren stond ik 's avonds laat voor de zoveelste keer in de file. Weer een rijbaan afgesloten ivm werkzaamheden. Mijn hele lichaam protesteerde na een half uur file rijden. De drang om over de vluchtstrook verder te rijden, of om op dat moment in een 500 pk sterke uber-john-Camaro te zitten en een mega burnout te maken was sterker dan ooit tevoren. Ik vroeg me zelfs serieus af of ik op doktersadvies een ontheffing krijg ten tijde van files om over de vluchtstrook verder te rijden. Ik kan er niet tegen, mijn bloed kolkt, zenuwen schreeuwen om prikkels, stuiptrekkingen schieten door mijn lijf en ik word mega aggressief. Zodra er ook maar één aanleiding is om het gas er VOL op te zetten, dan benut ik dat.
Gisteren eindigde mijn 'stressmoment van de dag' alleen een anti-climax.
Ik heb dus echt precies hetzelfde. Ik rijd opzich helemaal niet asociaal en mijn snelheid probeer ik ook altijd op Cruise control 140 te houden. Maar de laatste tijd erger ik me zo dood aan dat gekneus op de weg.
Dat er weer zon figuur 600 meter voor een vrachtwagen naar links komt met 100km/h. Dan ga ik er gewoon rechts langs. Ik weiger dan te remmen voor die vent zijn gesukkel. Of dat iemand in een bocht er links langs wil, maar uiteindelijk even snel blijft rijden als de persoon rechts. Het is niet dat ik gestresst raak van mijn eigen rijden. In tegendeel, het fungeert als uitlaatklep voor de stress die veroorzaakt wordt door die sukkelaars op de weg.