Het begon met een prachtig zwarte E30 325i Mtech die elke zaterdag (met trots) gewassen werd door zijn eigenaar in de wasbox van het tankstation waar ik als 18jarige mijn bijbaantje had. Elke keer een praatje maken met de eigenaar en genieten van het plaatje en het geluid. Tot de eigenaar de E30 ingeruild bleek te hebben op een Golf III VR6. Tot de dag van vandaag heb ik die actie nooit begrepen. De eigenaar nu waarschijnlijk ook niet


E36's passeerde de revue uiteindelijk van 325i, tot 328i. Van een M3 is het echter nooit gekomen. Wel heb ik er diverse bekeken in de loop der jaren. Helaas ging dit van proefritjes waarbij de eigenaar na 2 straatjes te zijn doorgereden al vond dat er gas gegeven kon worden. Tot een M3 die bij aankomst rondom was bijgewerkt met de spuitbuis tot de velgen aan toe (zie foto) zucht


Om een lang verhaal kort te maken. De M3 bleek echt een model te worden waarvan mensen die dicht bij mij staan, zich begonnen af te vragen of het er ooit nog is van zou komen. Na afscheid te hebben genomen van mijn 420D vorig jaar toch weer wat gaan rondkijken naar een vlotte zescylinder benzine BMW. Het idee was eerst te gaan voor een sportief uitgevoerde 2, 3 of 4 serie met N54/N55/B58 onder de klep tot ik de M3 van Nick voorbij zag komen.
Na wat voorzichtige pogingen tot contact toch maar de stoute schoenen aangetrokken en naar het mooie Breukelen gereden waar deze mooie E46 van Nick al buiten op mij stond te wachten. Ik ken mezelf een beetje


Uiteindelijk was de koop snel gesloten, betaald, overgeschreven en meegenomen. Onderweg naar huis met 100km/h (zucht) op de cruise-control de hele map met rekeningen doorgespit. Want ook al kom ik zelf uit de autobranche en ben ik daarin bijna 10 jaar werkzaam geweest. Op het moment dat de roze bril op gaat lijkt mijn brein wel uit te schakelen en dat eerder genoemde kind wat alleen maar JAJAJAJA loopt te schreeuwen neemt volledig de overhand. De meest simpele zaken als even de olie peilen vergeet ik dan spontaan. Even vragen of ik hem aan de onderzijde kan bekijken (we staan ten slotte zelfs bij de garage van Nick en zijn compagnons) bedacht ik me pas onderweg naar huis.

Met een grote glimlach naar huis.


