Nederland gaat naar de haaien

[allen]

Zucht. Hebben we die bevooroordeelde blanke man weer...

Die kijkt alleen naar Onderweg naar Morgan.

[Crookie]

De bovenstaande video geeft een duidelijk beeld waarom Nederland naar de haaien is gegaan.

Goed verhaal van Wynia! Dank Alt.

Merkwaardig inderdaad. Al ben ik pro homo(COC), maar tegen de rest. F.U. (incl Milieudefensie)
Kappen met ontwikkelingsgeld naar NL linkse actiegroepen, is één spinnenweb van belangenverstrengeling.

En de Derde Wereld is weer de dupe.

Soros=Lucifer.

85792F6A-E288-4FE8-8D87-9703984635CE.jpeg (26.88 KiB) 1905 keer bekeken

[Mike R32]

https://www.rtlnieuws.nl/columns/column ... e-piet-rel

[alt]

Dat gezeik over racisme is van alle tijd.
Toen ik nog op de lagere school zat waren er alleen Hollandse, Friese, roodharige & kinderen met een grote neus.
Geen, op roodharig na, geen gekleurde kinderen.
Wie werden gepest.
De Rooie, de gokneuzen.
Nu zijn de andere het bokkie.
Kinderen zijn hard als linksmensen het om pesten gaat

[romo]

Het hele land staat qua publieke sector op de kop, zorg, onderwijs, de bouwers, boeren, burgers en de buitenlui, de politie kan er ook nog wel bij.

De politie is ziek, zwak, misselijk en overbelast
Nationale Politie De problemen stapelen zich op bij de politie. Net nu er een Superteam moet worden gevormd tegen de georganiseerde misdaad.
Marcel Haenen
22 november 2019 om 16:21
Leestijd 4 minuten

Stokken worden door de politie in beslag genomen bij de demonstratie tegen de Turkse militaire operatie in Noord-Syrië.
Stokken worden door de politie in beslag genomen bij de demonstratie tegen de Turkse militaire operatie in Noord-Syrië.
Foto Robin Utrecht
De burgemeester van Rotterdam, Ahmed Aboutaleb, maakte dit najaar een dienstreis naar Colombia. Hij bezocht onder meer Bogotá en Medellín met als doel „een beter beeld te krijgen van de productie van cocaïne en de bestrijding van drugscriminaliteit aldaar”. Hij wilde ook „de kansen voor samenwerking” bekijken. Aboutaleb stuurde zijn reisverslag deze week naar de ministers Grapperhaus (Justitie en Veiligheid, CDA) en Blok (Buitenlandse zaken, VVD).

De belangrijkste reden voor het werkbezoek aan Colombia is de rol van zijn Rotterdamse haven in de smokkel van drugs. Terwijl de kerstcoke nog onderweg is, is dit jaar in de Maasstad nu al de recordhoeveelheid van 28.000 kilo cocaïne onderschept (19.000 kilo in 2018). Het witte poeder komt voornamelijk uit Colombia en Suriname. Aboutaleb vindt dat de drugshandel veel meer dan nu bij de bron moet worden aangepakt. Hij wil dat Nederland „meer investeert in de internationale samenwerking met Colombia”. Belangrijk is volgens hem „het versterken van het liaisonnetwerk in Colombia”.

Pijnlijk toeval dat Aboutalebs pleidooi werd verstuurd op dezelfde dag dat bekend werd dat er een hoogoplopende vertrouwenscrisis is onder de inlichtingenagenten van de Landelijke Eenheid die zich juist richt op de aanpak van de zware misdaad en drugshandel. De teamchef van de afdeling, belast met de begeleiding van de vijftig liaison-officers van de politie in 33 landen, zit sinds een maand ziek thuis na een arbeidsconflict. Hij vertrouwt de leidinggevenden van de Landelijke Eenheid niet meer.


Geheime operatie
Uitgerekend deze teamchef was namens Nederland belast met een uiterst geheime operatie om samen met Colombiaanse, Amerikaanse en Engelse collega’s de cokehandel te bestrijden. Nederland moet het netwerk van liaisons in Colombia, nu vijf man, uitbreiden om de rol van de Engelsen over te nemen, is afgesproken.

De teamchef heeft zijn werk neergelegd wegens hartkloppingen nadat hij ruzie had gekregen met zijn superieuren. Die verwijten hem ‘werk en privé’ niet goed te hebben gescheiden toen hij dit jaar probeerde zijn dochter, ook politieagent, te laten re-integreren bij de Landelijke Eenheid. Zijn dochter heeft tijdens haar werk PTSS opgelopen, door vuurwerkgeweld bij de jaarwisseling 2017-2018 in Leiden.


Lees ook: ‘Ik walg van politieagenten die zich Marokkanenverdelgers noemen’
De teamchef is niet de enige ontevreden werknemer binnen de inlichtingeneenheid. Vijftien agenten hebben bij de politievakbonden ernstige klachten ingediend over machtsmisbruik, discriminatie en vriendjespolitiek in de leiding waardoor operaties en informanten in de eredivisie van de politie gevaar zouden lopen. De politieleiding heeft deze week aangekondigd dat er een extern onderzoek komt naar de vele klachten.

De problematiek bij de Landelijke Eenheid is symptomatisch voor de eigentijdse akkefietjes waar de politie mee kampt. Cybercrime, protesterende boeren en bouwers, liquidaties, rellende voetbalfans, kinderporno, persoonsbeveiliging, asielzoekende Moldaviërs of drugshandel – er is veel meer werk dan de politie-organsiatie (60.000 mensen) fysiek aan kan. De komende jaren zullen er door vergrijzing bovendien meer mensen uitstromen dan bijkomen. De politie is ziek, zwak, misselijk en overbelast.

Cowboygedrag
Niet alleen ‘buiten’ stapelen de problemen zich op, ook intern rommelt het regelmatig. Jaarlijks worden tussen de 1.300 en 1.500 interne onderzoeken gestart. In de eenheden Den Haag, Noord-Holland en Limburg lopen omvangrijke onderzoeken naar integriteitsschendingen. In het basisteam Horst/Peel en Maas zijn dit jaar acht politieagenten buiten functie gesteld wegens plichtsverzuim. Ze zouden zich volgens collega’s schuldig hebben gemaakt aan cowboygedrag in hun werk. Honderd politieagenten worden gehoord over deze zaak. Het is zo’n omvangrijke klus dat het bureau Veiligheid, Integriteit en Klachten (VIK) in Limburg assistentie heeft ingeroepen van de VIK’s in Rotterdam, Noord-Holland en de Politieacademie.

Er bestaat binnen de politie ook veel ongenoegen over discriminatie en vriendjespolitiek. De oude leidinggevenden zouden zichzelf uit de wind houden. Bij de Landelijke Eenheid wordt bijvoorbeeld veel gemopperd over Willem Woelders, de op een na hoogste functionaris van deze Eenheid. Hij werd vorig jaar met een geldboete van duizend euro disciplinair bestraft omdat hij gratis kaartjes voor wedstrijden van Ajax had aangenomen van de bevriende commissaris Ad Smit.

De positie van Woelders kwam niet in gevaar. Klokkenluiders die misstanden aankaarten, moeten daarentegen nogal eens het veld ruimen omdat ze „niet in verbinding staan”.

Ook de nu zieke baas van de liaisons klaagt over ongelijke behandeling. Deze teamchef van Turkse komaf denkt streng te worden aangepakt omdat hij „een andere achtergrond heeft”. Hij behoort niet tot ‘ons soort mensen’ die het bij de politie voor het zeggen hebben, zo heeft hij collega’s in een klaagschrift bericht.

Superpolitie
Uitgerekend in deze onrustige tijden staat de Nationale Politie ook nog voor de moeilijke taak om een speciaal team Superpolitie op te richten. Na de liquidatie van advocaat Derk Wiersum op 18 september heeft minister Grapperhaus aangekondigd dat er een „breed offensief tegen de georganiseerde criminaliteit” wordt ingezet. Er komt een Multidisciplinair Interventie Team (MIT) van 350 personen die zich richten op het „afbreken van machtsposities van criminele kopstukken en hun facilitators”.

Tom Driessen, programmadirecteur ‘ondermijning’ , is betrokken bij het uitstippelen van de nieuwe strategie van het MIT. In de nog vertrouwelijke nota ‘Chess’ schrijft hij dat het tijd wordt voor „een herijking van de visie op de bestrijding van ondermijning”. Een van zijn vijf aanbevelingen is, overeenkomstig het verlangen van Aboutaleb, bij de bestrijding van de georganiseerde criminaliteit „de kraan dicht te draaien bij de bron”.

Onhandig is wel dat het MIT wordt ondergebracht in de Landelijke Eenheid waar men elkaar nu intern naar het leven staat. „Verdere escalatie van de onderlinge machtsstrijd moet worden voorkomen”, zegt een betrokken rechercheur. In de jaren negentig van de vorige eeuw kwam er een Interregionaal Recherche Team (IRT) dat volgens toenmalig officier van justitie Onno van der Veen de misdaad ‘knock out’ wilde slaan. Dit superteam moest uiteindelijk worden ontbonden wegens al te grensverleggend rechercheren. De kwestie leidde tot de parlementaire enquête opsporingsmethoden.


Lees ook: Het politietekort oplossen lukt hem niet, zegt minister Grapperhaus
Intussen is de politie druk bezig externe deskundigen te ronselen voor het onderzoek naar de ruzies bij de Landelijke Eenheid. Volgende maand maakt de eenheid Den Haag de resultaten bekend van een onderzoek naar machtsmisbruik door agenten die zich de ‘Marokkanenverdelgers’ noemden op politiebureau Hoefkade. Een vooraanstaande commissaris van politie, ruim veertig jaar in dienst, zegt nogal moedeloos te worden van alle politieperikelen. „Het doet me zo veel pijn. We proberen het beste te doen voor de samenleving maar we krijgen het niet voor mekaar. Er ligt buiten enorm veel werk te wachten maar we worden steeds weer afgeleid door interne affaires. Ik ben de hele dag bezig brandjes te blussen en moet mijn mensen weer zien op te peppen”.

Bron; NRC.nl
Het is niet ziek, zwak en misselijk, het lijkt me eerder terminaal.

[Bram]

Dat gezeik over racisme is van alle tijd.
Toen ik nog op de lagere school zat waren er alleen Hollandse, Friese, roodharige & kinderen met een grote neus.
Geen, op roodharig na, geen gekleurde kinderen.
Wie werden gepest.
De Rooie, de gokneuzen.
Nu zijn de andere het bokkie.
Kinderen zijn hard als linksmensen het om pesten gaat

Goeie vergelijking.

[Mike R32]

Dat gezeik over racisme is van alle tijd.
Toen ik nog op de lagere school zat waren er alleen Hollandse, Friese, roodharige & kinderen met een grote neus.
Geen, op roodharig na, geen gekleurde kinderen.
Wie werden gepest.
De Rooie, de gokneuzen.
Nu zijn de andere het bokkie.
Kinderen zijn hard als linksmensen het om pesten gaat

Goeie vergelijking.

Best wel eigenlijk.

[romo]

En de rechterlijke macht kan aansluiten bij de puinhopen van Nederland;

Overbelaste rechters: altijd conflicten, niets fout mogen doen
Bij de rechtbank
De rechtspraak loopt vast, bleek onlangs uit onderzoek. Rechters zouden overwerkt zijn, verdeeld, niet in staat te moderniseren. Folkert Jensma bekijkt de dagelijkse praktijk: twee weken achter de schermen bij de rechtbank Midden-Nederland.
21 november 2019
Leestijd 19 minuten


Illustratie Michiel Wijdeveld
Wat is het nieuws?

Om de achterstanden bij de rechtbanken en gerechtshoven in te lopen wil de rechtspraak gepensioneerde rechters terugroepen. Ook zal er een beroep worden gedaan op extra plaatsvervangende rechters. Verder zal op vaste rechters een beroep worden gedaan om tijdelijk in te vallen bij gerechten waar achterstanden zijn.
De rechtbank is overbelast door hoge werkdruk en grote achterstanden. Uit onderzoek bleek onlangs dat de rechtspraak vastloopt.
Die zou in zichzelf gekeerd zijn, onderling verdeeld, moeite hebben met veranderen en innoveren, technologisch achterlopen. Het ‘vertrouwen in het ambt’ zou op het spel staan, net als de ‘organisatorische onafhankelijkheid’.

Lees het volledige nieuwsbericht: Gepensioneerde rechters moeten achterstand inlopen
Al op dag één krijg ik de vraag „En? Wat zie je?” Iedereen, van bode tot strafrechter, is benieuwd naar het experiment ‘journalist over de vloer’. Ik loop een twee weken durend afsprakenschema, met 51 interviews. Na ieder gesprek word ik als een pakketje naar de volgende werkplek gegidst – ik vermoed omdat er hier wel héél veel vertrouwelijk papier losjes is opgestapeld. Overal zie ik dozen, kasten en karretjes met stapels mappen en ordners. Maar ook parabolische 34 inch PC-schermen, waar meerdere digitale documenten naast elkaar passen. Ik zie glazen kantoren met de laatste generatie statafels. En donkere gangen met eiken lambrisering en granieten vloeren uit de vorige eeuw. De locatie Utrecht van de rechtbank Midden-Nederland is een labyrint van oude en nieuwe gebouwen, met loopbruggen en tussenverdiepingen. Bezoekers krijgen aan de balie het advies de ‘groene lijn’ op de vloer te volgen, of de rode, gele of witte.

OVER DIT ARTIKEL

Voor dit artikel was de auteur twee weken ingekwartierd bij de rechtbank Midden-Nederland (Utrecht, Almere, Lelystad, Amersfoort). Hij hield 51 interviews, waarvoor medewerkers zich ook zelf konden aanmelden. Verder woonde hij vier zittingen bij waarop enkele tientallen zaken werden behandeld en ging mee met twee rijdende rechters, op huiszoeking en ter beoordeling van gedwongen opnames in de zorg.
Het gerecht is bevoegd voor de Flevopolders, het Gooi, Utrechtse heuvelrug, met Utrecht, Amersfoort, Lelystad en Almere als kernen. Veel stad, maar ook héél veel land. In de parkeergarage staat een rijtje saaie middenklassers voor de rijdende rechters, maar ook twee hippe elektrische Smarts.

Ik zit een halve ochtend bij de familierechters, dan dóór naar een gesprek met de klachtenfunctionaris, gevolgd door een ontmoeting met twee rechters-in-opleiding, waarna een griffier me een stoomcursus vonnis schrijven geeft, om vijf uur.

Ik wil vooral met véél mensen praten, verdeeld over de hele organisatie. Zittingen bezoeken die meestal besloten zijn. En dan vaststellen of de sombere conclusies van de visitatiecommissie die de hele rechtspraak doorlichtte, terugkomen. De rechtspraak zou overbelast zijn, in zichzelf gekeerd, onderling verdeeld, moeite hebben met veranderen en innoveren, kampen met achterstanden, technologisch achterlopen – het ‘vertrouwen in het ambt’ zou op het spel staan, net als de ‘organisatorische onafhankelijkheid’. Een organisatie in crisis – vastgelopen en uitgewoond, dat is het beeld.



I GERECHTSGEBOUW
Vesting met pasjes, poortjes en sluizen
Landelijk daalt het aantal rechtszaken met 4 procent – in Midden-Nederland met 6 procent. De rechtbank kwam vorig jaar 8 miljoen tekort. Op huisvesting wordt bespaard door andere instanties ‘in te huizen’. Daardoor moet de rechtbank indikken – solokantoortjes worden deelwerkplekken.

Ik bezoek het zwaar beveiligde kabinet van de rechter-commissaris (RC), de politiepost van het team Arrestantenzorg in Lelystad, vergader met het gerechtsbestuur, doe of ik meehelp bij de bezoekersbalie in de grote hal, ga op ronde met de rijdende rechters. Ik zie rechters die beslissen over voorarrest, diefstal, een omgangsregeling, de sluiting van een trouwpaleis, over een ouder van een gezakt kind die schoolgeld terug wil, gedwongen opnamen in een gesloten inrichting en of bij een huiszoeking een afgesloten schuur opengebroken mag worden. (Nee.)

Word ik ergens door verrast? Ja, het digitale systeem ‘KEI’ dat als ‘afgeschaft’ te boek staat, blijkt hier en daar nog gewoon te draaien. En tot redelijke tevredenheid van de gebruikers. „Niet ideaal, maar je kunt er best mee werken.” KEI (kwaliteit en innovatie) was een landelijk digitaliseringsproject dat dramatisch mislukte – verlies 200 miljoen euro.


Lees ook: Het blijft slecht nieuws regenen over de rechters
In de rechtbank Lelystad laat de huismeester me trots het dieselnoodaggregaat in de kelder zien. De bode in Utrecht demonstreert het rolgordijntje op de publieke tribune dat oogcontact tussen slachtoffers en verdachten kan verhinderen. Ik zie documentkarren, ordnercontainers, toga’s aan kapstokken, een flipover met „woorden die we voortaan vermijden” op plakbriefjes. Mitsdien. Alsdan. Foto’s van prestatielopen in rechtspraakshirt. En een stevige kluis achterin de dienstauto van de RC, voor in beslag genomen drugs en cash bij huiszoekingen.

Een moderne rechtbank is een vesting, met pasjes, poortjes, sluizen en een scanstraat voor bezoekers. De enige echt openbare plek is de hal, met twee medewerkers achter een open balie en daarvoor een gastheer, Retien Rademaker. Geen schoonmaker of journalist mag het beveiligde deel in zonder legitimatie en Verklaring omtrent het Gedrag. Voor 33 euro toetste de dienst Justis mij voor het ‘profiel bijzonder beveiligingsambtenaar’. In ruil voor het certificaat kreeg ik een tijdelijke pas, goed voor twee weken personeelstoegang.

En wat zag ik? Niet één, maar een handvol rechtbanken. Bestuursrecht, civiel recht, familierecht en strafrecht. Vrijwel iedereen die me begeleidde werd onzeker na het verlaten van de eigen afdeling. „Hier kom ik nooit, ik geloof dat het hier is?” Daarnaast zijn dan weer gespecialiseerde ‘dochterbedrijven’, bezig met één speciale wet of een bijzondere toezicht- of controletaak.

Ik zie een flipover met „woorden die we voortaan vermijden” op plakbriefjes. Mitsdien. Alsdan
Daar zat de echte verrassing. Van de anderhalf miljoen zaken die de rechtspraak landelijk behartigt, blijken er 500.000 over een onderwerp te gaan waar ik alleen vaag van had gehoord: bewindvoering. Over mensen met problematische schulden, of mensen die niet (meer) competent zijn om met geld om te gaan. Van hen zijn er dus héél veel. In de rechtbank Midden-Nederland bestaat een derde van alle dossiers uit ‘toezicht’. Het blijkt een kolossaal administratief proces, met ongeveer 40.000 dossiers van mensen die vaak jarenlang onder toezicht blijven.

Ieder jaar zijn er bij ‘Toezicht’ tien extra stalen dossierkasten nodig, die ook allang niet meer bij elkaar kunnen staan. De vloer zou bezwijken. Oorzaak: de schuldenexplosie door de crisis, de vergrijzing en de groeiende groep vaak laaggeletterde burgers die in de complexe samenleving verdwalen of die mentale problemen hebben. Voor hen wordt het leven versimpeld tot een leefgeld-rekening met een pinpas voor de boodschappen. De rest is uit handen genomen. De controle op de bewindvoerder is bij de rechtbank beland. De groei wordt ‘conservatief’ geschat op duizend nieuwe klanten per jaar.

Al die rechtsgebieden werken intussen met andere wetten en procedures, eigen termijnen, werkwijzen en zittingsroosters. Vaak zijn er ook andere talenten aangeboord – de meelevende familierechter op zitting is een ander mens dan de kordate strafrechter. Ik kom onder de rechters en de medewerkers voorheen advocaten, bedrijfsjuristen, officieren van justitie, wetenschappers en beleidsambtenaren tegen. Er is een rechter die „uit de zorg” komt. Bij contact met psychiatrische patiënten heeft ze daar veel plezier van, zegt ze.



II WERKSFEER
Een rechtbank moet ook gerund worden
Is het er een beetje gezellig? De rechtbank maakt een minder formele en hiërarchische indruk dan ik verwachtte. Bij teamvergaderingen zie en hoor ik geen verschil tussen medewerkers en rechters. Er wordt algemeen getutoyeerd. De president heet bij iedereen ‘Julia’, ook als ze voorbij loopt. De verhouding werkvloer-bestuur is goed – ik trof een haast zorgwekkend tevreden ondernemingsraad, die de president roemt om haar luisterend oor. En de onderlinge verhoudingen ‘open’ noemt.

Ik vind maar één bron van spanning tussen werkvloer en bestuur. De juridische medewerkers voelen zich ondergewaardeerd. Aanleiding is een ondoorzichtig conflict over het functiegebouw van het Rijk dat bij de rechtbanken ingevoerd wordt. Daar geldt voor senior juridisch medewerkers als waarderingsniveau HBO+. Voor de meestal wetenschappelijk opgeleide gerechtsmedewerkers klinkt dat als afwaardering, ook omdat gerechten altijd op WO- niveau werven. Ik spreek twee juridische medewerkers die eerder advocaat waren. Zij voelen zich vaak de specialist, naast de rechters die van rechtsgebied naar rechtsgebied moeten rouleren. En dat zou dan een HBO-functie zijn?

Maar daarmee is ook alles gezegd. Ik hengel naar opvattingen over de ‘te grote’ macht van de Raad voor de Rechtspraak, het ‘teveel’ aan managers en de ‘verbestuurlijking’ van de rechtspraak. Ik zie vooral schouderophalen. De houding is pragmatisch – de rechtbank moet ook gerund worden. De meesten zijn blij dat iemand anders dat wil doen. Sommigen vinden de organisatie ‘log’. Maar ja, dit is de overheid.

De tijd dat de bode achterwaarts lopend de rechtszaal diende te verlaten, is duidelijk voorbij
Bestuurder Geert Lycklama noemt het een rechtbank „zonder ellebogencultuur, waar men nieuwe dingen wil testen en kennis makkelijk deelt”. Politieman Fokko Moerland van het team arrestantenzorg maakt na zittingen makkelijk een praatje met de rechters. Onlangs pikte hij het begrip ‘putatief noodweerexces’ op. Wat is dat? De rechter legt het hem uit. De tijd dat de bode achterwaarts lopend de rechtszaal diende te verlaten, is duidelijk voorbij.

Lynette Heppe en Marg Janssen zijn in opleiding tot rechter. Janssen werkte twintig jaar in de commerciële advocatuur, Heppe heeft vijf jaar ervaring in staffuncties bij onder meer Binnenlandse Zaken. Na de „reuring en het gedoe” in ambtelijk Den Haag, vond ze de rechtbank vooral stil. „Contact met collega’s moet je actief opzoeken”, merkte Heppe in haar eerste week. Janssen viel op hoe gedreven en bevlogen de rechters waren, „ook als ze hier al heel lang rechter zijn”. Dat vond ze bemoedigend. „Dit gaat heel lang heel leuk zijn.”

Dat ze als rechter alle klusjes zelf moest doen viel dan weer tegen. Printen, kopiëren, dossiers naar de griffie brengen, briefjes schrijven. In de advocatuur werd zoiets ‘niet kosteneffectief’ gevonden. Hier kennelijk wel.


Lees ook: Rechtspraak bedreigd door falende modernisering
Strafrechter en oud-advocaat Heleen Bos was destijds „overweldigd door de enorme organisatie. Een radertje zijn in zo’n groot geheel. Ik hoopte vooral dat ik hier mezelf kon blijven.” Als advocaat werkte ze vaak alleen met haar klant, hier bleek vrij veel collegiale samenwerking te zijn. Als ze een zitting heeft met drie collega’s heeft ze een topdag. Hoe moeilijk of ingewikkeld ook, „dan hebben we veel lol”. Het hele team ervaart het zo, zegt ze.

Elmar Jonasse werkte in de bankensector en was directeur van een advocatenkantoor voordat hij ‘niet-rechterlijk bestuurslid’ werd. Wat hem opviel was de enorme hoeveelheid papier die nog werd (en wordt) verplaatst. Bij de banken was de omslag naar digitaal al lang achter de rug. Oud-tv-journalist bij RTV Utrecht Rik Dogger is nu anderhalf jaar persvoorlichter. Waar keek hij van op? Dat er in beginsel niet met de rechtbank gemaild kan worden, dat er nog overal faxen staan. Communicatie moet incidenteel zelfs nog op bezorging per post wachten, voordat een vonnis kan worden gepubliceerd. Een vonnis uitgesproken op donderdag arriveert dan op dinsdag bij de belanghebbende. Pas daarna mag het naar buiten. „Zoiets is wel moeilijk uit te leggen aan een journalist”, grijnst Dogger. Maar als de wet een document voorschrijft met een ‘natte handtekening’, dan is er geen keus en rijdt de postkoets voor.


Illustratie Michiel Wijdeveld


III WERKDRUK
Altijd nieuwe zaken, altijd conflicten, niets fout mogen doen
Als ik op de werkvloer naar werkdruk en overbelasting informeer, blijft de indruk van een relatief ontspannen organisatie in stand. Ik vraag het zo neutraal mogelijk: „Is werkdruk voor u persoonlijk een issue?” Gemiddeld antwoord: „Nee, niet voor mij, maar ik maak me wel zorgen over m’n collega’s.” „En is de organisatie overbelast?” Dat wordt algemeen beaamd.

Ga maar eens kijken op de griffie, zeggen de twee rechters in opleiding. Al die lege stoelen en al die stapels. Triest, vinden ze het.

Het is een gevolg van de digitalisering, die hoewel mislukt wel alvast veel administratieve krachten hun baan kostte. Inmiddels worden er weer fulltime nieuwe mensen opgeleid.

Maar of individuele werkdruk écht geen issue is betwijfel ik. Velen leggen me uit hoe ze „ermee hebben leren omgaan”, hoe ze een „modus” hebben gevonden. Of dat ze zich „niet gek laten maken”.

Terwijl die gelegenheid er volop is. Bestuurder Jonasse schat de psycho-sociale werkbelasting voor rechters en medewerkers in als „enorm”. „Het kruipt de mensen onder de huid”, zegt hij. „Het is vaak tobberig werk.” Al die conflicten, vaak van de heftige soort. De druk komt uit het zittingsrooster, de persoonlijke drive, de ambitie, het idee continu perfectie te moeten leveren, gevolgd door te lang doorgaan als er al signalen van oververmoeidheid zijn. ‘Vitaliteit’ staat dan ook hoog op de bestuursagenda. Oftewel, hoe houden we onszelf fit. Onder meer door staand te vergaderen, merk ik. Na een rondje koffie zoemt de tafel omhoog tot navelhoogte en hangen we opeens aan een vergaderbar.

Selinde Bokx-Boom, teamvoorzitter civiel recht, is als voormalige Zuidas-advocaat gewend aan hoge druk. Ze vindt rechterswerk afwisselend, druk en leuk „mits je heel goed oppast”. Maar ze zit ook tot de rand vol met taken. Ze schat dat ze een à twee avonden per week doorwerkt en meer dan de helft van de zondagen. „Maar niet de hele dag, hoor. Alle teamvoorzitters doen dat.” Overbelast is ze zelf niet, vindt ze. Maar na het debacle met KEI, waar ze nauw bij betrokken was, heeft ze wel „even een poosje moeten bijkomen”. Ze ziet in haar team wel overwerkte mensen. „Maar dat gaat eigenlijk altijd gepaard met privé-problemen.”

Ik hoor het vaker – de vakterm blijkt ‘levensdruk’. Oftewel de maatschappelijke verwachting dat de werkende hoog opgeleide mens ook privé een succes is: geluk, gezondheid, uiterlijk, relaties, familie. Alles moet oké zijn. Het leven als één lange zeepreclame. Als er thuis iets misgaat breekt het lijntje op het werk.

Na een rondje koffie zoemt de tafel omhoog tot navelhoogte en hangen we opeens aan een vergaderbar
Senior strafrechter Rolf Eigeman in Lelystad was een leven lang officier van justitie – en tamelijk onverstoorbaar. Hij neemt werkdruk voor lief „omdat het je passie is”. Dus ja, als hij de dossiers door de week niet gelezen krijgt, gebeurt dat op zondag. En soms zit hij tot half negen ’s avonds achter z’n bureau. „Wij zijn geen 9 tot 5’jes – en dat willen we ook niet zijn.”

Idem dito, collega-strafrechter Heleen Bos van de locatie Lelystad. Ze schat zelf dat ze vijf tot tien uur overwerk per week doet, de zondagmiddagen gaan er vaak aan op. „Ik heb er geen last van, maar het is er wel. Het zit bomvol – het is altijd door, door, door.” Toen ze de advocatuur verruilde voor het rechtersambt verwachtte ze meer tijd te zullen krijgen voor „nadenken en uitzoeken”. Dat was dus niet het geval.

Stafmedewerkers slagen er beter in om hun werklast te begrenzen dan rechters, hoor ik. Senior juridisch medewerker Dorine Russcher („ik werk gewoon door tot het af is”) accepteert dat sommige werkweken „nu eenmaal langer zijn dan andere”. Maar in het weekend of ’s avonds is ze „nooit” bezig. „Rechters hebben het véél drukker dan juridisch medewerkers. En dan vooral de moeders onder hen, die in deeltijd werken.” Die loggen vermoedelijk iedere avond in, denkt ze.


Lees ook: De pijlers van de rechtsstaat voelen zich terecht verwaarloosd
Senior familierechter Vivienne van Amstel, die ook de interne rechtersopleiding coördineert, doet drie zittingen in de week, wat neer kan komen op vijftien zaken. Dat kan verhalen opleveren van dertig kinderen, allemaal met stress. Juridisch zijn het „geen enorme puzzels”. Maar zoveel verhalen, zoveel verdriet komt er dan langs. „Dat kan gewoon niet in je hoofd.” Familierechters voelen de effecten van de bezuinigingen bij de gemeente, de jeugdzorg, psychiatrie en de ouderschapsbemiddeling. Dat leidt dan weer tot uitstel van behandeling, wat „funest” is voor de productiviteit. Zelf vond ze het aanvankelijk lastig om familierechter te zijn omdat die meestal in z’n eentje rechtspreekt. En zij houdt van samenwerken en praten over zaken. „De eerste keer dat ik hier kwam dacht ik ‘waar is iedereen’?” Iedereen had dus zitting. „Je moet beide partijen een beetje liefde geven”, zegt ze. Maar zoiets is lastig „als je zelf heel moe wordt”.

Bij familierechter Arnoud van Rens zie ik op een vrijdagmiddag drie zaken waarin ex-partners ruzie hebben over gezag- en omgangsregelingen. Een zaak blijkt aangespannen door kinderen van een al acht jaar gescheiden stel, die de rechter vragen niet meer naar vader te hoeven. De spanning en emotie is voelbaar – ik beluister achterdocht, verbittering, teleurstelling, wantrouwen. Met tamelijk geharnaste advocaten, die het soms over „de man” of „de vrouw” hebben, die er zelf bij zitten. Soms kijken ze om hun advocaten heen naar elkaar. Maar niet vaak. De rechter is hier de wrijfpaal.

Ik leer het woord ‘ouderonthechting’ en hoe onwenselijk dat is. De rechter en de vertegenwoordiger van de Raad voor de Kinderbescherming zijn geduldig, maar ook sturend. Ze kappen verhalen af, laten pauzes vallen en confronteren. „Jullie moeten samen bedenken dat…” „Jullie kunnen alleen verder als…” Het zijn therapeutische gesprekken, met mensen die muurvast zitten in hun overtuiging en emoties – dodelijk vermoeiend. En dan hoefde ik alleen maar te luisteren. Als ik de president spreek, Julia Mendlik, noemt zij bij familierecht „de druk veel te groot”.


Lees ook: De rechtspraak lijkt zichzelf vast te draaien
Naast het beeld van rechterswerk als ‘snelkookpan’, dat ik veel hoor, is er dat van ‘de trein die almaar doordendert’ – het rooster is altijd vol, er zijn altijd nieuwe zaken, het is nooit af en het is ook nooit rustig, tenzij er een zaak wordt ingetrokken. En ook dat gat wordt vaak snel opgevuld. Wat er dan bij inschiet is nadenken over hoe je écht effectief kan zijn, zegt Van Rens. Hij probeert bijvoorbeeld een „uniform hulpaanbod” te organiseren in de gemeenten waar hij mee te maken krijgt. Dat lukt, maar kost wel „mega veel tijd”.

Civiel rechter Romy Praamstra zegt zichzelf „gedwongen te hebben een modus te vinden”. De mentale belasting van het werk vindt zij „mega zwaar”. Daarom doet ze niets meer thuis – op de rechtbank gaat ze er „kneiterhard doorheen” totdat ze alles gelezen en verwerkt heeft.

Acht haar naaste collega Lex Penders zich overbelast? Zijn antwoord is nee. „Maar de druk is er. Vooral omdat we niks fout mogen doen. Ik moet het dossier uit m’n hoofd kennen. Het is heel storend op zitting om te gaan zitten bladeren.” Maar hij vindt de organisatie wel overbelast. „Het aantal mensen is verdubbeld, maar het aantal zaken niet. En tegelijk werken we ons het schompes.”



IV BEHEER
Vele duizenden dossiers en burgers die te lang moeten wachten
Hoe kan dat? Het is de paradox van de rechtspraak. Het aantal rechtszaken daalt al jaren, in alle rechtsgebieden. Tegelijk daalt ook de productiviteit: meer mensen doen minder zaken in meer tijd. Overal zijn wachttijden die moeilijk te bestrijden blijken. Het is én wachten op een zittingsdatum én daarna wachten op een vonnis. Wie wil scheiden kan pas over drie maanden bij de familierechter van Midden-Nederland terecht. Dat zou eigenlijk binnen twee maanden moeten kunnen. Voor een doorsnee kwestie op het gebied van wonen, werken of winkelen in Almere is het nu drie maanden wachten. Dat vinden de rechters te lang. Anderzijds: het is ook een poosje zes maanden geweest. Bij ‘Toezicht’ is een achterstand van negenduizend dossiers waarin het beheer door de bewindvoerder nog moet worden goedgekeurd.

Bij ‘niet-rechterlijk bestuurslid’ Elmar Jonasse broeit het dan. Zo’n enorme verzameling dossiers, met de juridische plicht die individueel te beheren. Kan dat nog wel? Moet de rechtbank niet naar steekproeven toe, en risicoprofielen? Maar „hoe kan ik dat bespreken zonder dat ik in het juridische domein treed?”. Dat geldt ook voor het idee om vaker mondeling te vonnissen. „Daarover praten is al best een grote stap.” De juridische professionals zijn immers „zeer overtuigd en vasthoudend. Het is ook waarin men is opgeleid”.

Wie wil scheiden kan pas over drie maanden bij de familierechter terecht. Dat zou eigenlijk binnen twee maanden moeten kunnen
Overal hoor ik dat rechtszaken bewerkelijker zijn geworden, juridisch ingewikkelder dan vroeger en dus meer tijd vragen. Dat leidt tot stapels, die dan belanden in de ‘achterstandenkast’, waar de ‘vliegende brigade’ of ‘veegploeg’ mee aan de slag gaat. Die komt oude zaken ‘wegschrijven’; ik hoor over buffel-, pizza- of doorwerkavonden waarmee de stapels worden bestreden. Op de gangen bij strafrecht hangen staatjes met alarmerend rode tabellen: ‘appellen’ die nog uitgewerkt moeten worden. Bij civiel mogen zaken niet meer langer dan een paar maanden verouderen, is de gedachte. „Vroeger was dat nog jaren”, wordt me toevertrouwd. Achterstanden zorgen voor telefoontjes, mails, klachten. Partijen doen navraag, raken geërgerd, corresponderen. Dat moet weer worden nagezocht, ingeboekt, bijgehouden, doorgegeven. Degene die het vonnis niet geschreven krijgt voelt zich schuldig, onvoldaan, ziet er tegenop, schuift het weg.

Bij de vergadering met het bestuur staat een nieuw landelijk plan op de agenda. Eind november wordt een rapport gepubliceerd. Julia Mendlik, de president, zat de projectgroep voor. Er komt een landelijke definitie van wat een achterstand eigenlijk is. Capaciteit kan straks tijdelijk (en vrijwillig) worden ‘verplaatst’; er worden ‘versnellers’ ingezet. De voorspelbaarheid van uitspraken wordt verbeterd, evenals ‘roosteren en plannen’. Er komen acties, met aparte Kamers bij gerechten voor de achterstanden, zogeheten ‘inloopkamers’. Er zijn suggesties om gepensioneerde rechters in te huren en rechter-plaatsvervangers meer te laten doen.

Meer mondeling vonnissen, dat gaat ook gebeuren. Jonasse is meteen enthousiast. „Dit moet ten minste drie jaar prioriteit hebben, dit is buitengewoon nodig.”


Lees ook: Rechters ontevreden over centralisering
De hele werkvloer voelt de druk om beter op tijd te werken, is al gauw mijn indruk. Je kan het „als rechtspraak in deze tijd” niet meer maken om mensen te laten wachten, niet op een zitting en ook niet op een uitspraak. Maar waarom is het zoveel moeilijker geworden om binnen de wettelijk afgesproken tijd te werken? Is de wetgeving echt ingewikkelder geworden? Is de burger mondiger, de advocaat kritischer, zijn media hinderlijker? Kalft de positie van de rechter misschien wat af?

Al deze vragen worden bevestigend beantwoord – ik krijg overal voorbeelden. Rechter-commissaris Joop Kilian voelt dat advocaten hem „uitproberen”, meer dan voorheen. Kijken wat ze gedaan kunnen krijgen. „Tot het gaatje gaan”. Er worden vaker getuigenverhoren aangevraagd, onderzoekswensen ingediend. Het belangengevecht wordt harder gevoerd, ook in andere rechtsgebieden. Civiel rechter Penders zegt dat „vroeger” misschien 20 procent van de zaken ‘naar zitting’ gingen. „Tegenwoordig vrijwel alles.” De fysieke omvang van dossiers groeit ook – in de online-datasamenleving is alles te vinden en dat zal de rechter weten ook, voor wie ‘alles lezen’ nog steeds een erezaak is. Niemand durft daar een rem op te zetten.


Illustratie Michiel Wijdeveld


V POLITIEK
Steeds andere wetgeving, ‘bewerktijden’ die niet bij de zaak passen
Teamvoorzitter civiel Selinde Bokx-Boom vindt haar terrein, arbeidsrecht, door nieuwe wetgeving ontoegankelijk geworden. „Het is niet meer te overzien”, zegt ze. Het is niet alleen in omvang enorm geworden, „het beweegt ook almaar”. De uitkomst van een ontslagzaak is niet meer te voorspellen. Ze spreekt van „advocatenspek”. Maar als het dan „helemaal is dichtgeregeld”, wat is daarvoor dan het motief? „De Kamer probeert de vrijheid van de rechter in te perken, voor meer voorspelbaarheid”, denkt ze. Rechters krijgen steeds meer nieuw recht te verstouwen. Intussen worden zij geacht iedere zes jaar binnen de rechtbank van rechtsgebied te veranderen – de advocatuur zoekt het juist in specialisatie.

Op een dinsdagochtend betrap ik de wetgever in de praktijk. Ik maak de laatste stuiptrekkingen van de wet BOPZ mee. Met familierechter Liesbeth de Beij en griffier Margrietha van de Vliert-Vos rijden we langs verpleeghuizen en psychiatrische instellingen. De BOPZ regelt de gedwongen opname van burgers met psychische problemen. Het is overzichtelijk werk: beoordelen of de vrijheidsbeneming op goede gronden is genomen, klassiek rechterswerk. Korte zittingen, op locatie, met de advocaat, de patiënt (mits niet te gestoord), de orthopedagoog en/of de arts. Uitspraak mondeling, na afloop. Per dagdeel zijn negen zaken van twintig minuten geprogrammeerd.

Per 1 januari zal de rechter ook moeten oordelen over onder dwang toedienen van vocht, voedsel en medicatie
Maar per 1 januari komt dus de wet Zorg en Dwang. En de Wet verplichte GGZ, bedoeld voor een betere rechtsbescherming van de patiënt. Maar ook om de stap naar de instellingen niet te makkelijk te maken. Het toetsen van een aanvraag voor ‘verplichte zorg’ wordt vele malen ingewikkelder – meer plannen, meer protocollen. De rechter zal ook moeten oordelen over onder dwang toedienen van vocht, voedsel en medicatie. Over insluiten, toezicht, visitatie, drugs. Dat kost per zaak straks een kwart meer tijd, is berekend.

Geen rechtbank kan daar wat aan doen. „We moeten doen wat er binnenkomt”, vat bestuurder Jonasse praktisch samen. De wetgever bijhouden, maatschappelijk relevant blijven, door de burger te worden begrepen en gehoorzaamd – de marges zijn smal. Dit is uiteindelijk „een beslissingenfabriek, waarin we worden afgerekend op aantallen uitspraken”, zegt iemand. Het financieringsmodel uit Den Haag wordt als verouderd ervaren. De ‘bewerktijden’ passen niet meer bij de ‘zaaksoorten’, wordt me uitgelegd. Voor een relatief lichte kwestie als de hoogte van de belasting op het eigen huis heeft de rechter evenveel tijd beschikbaar als voor de ondertoezichtstelling en uithuisplaatsing van een kind: dertig minuten. En voor de WOZ-zaak krijgt de rechtbank uit Den Haag dan 1.034 euro, voor de ondertoezichtstelling 205.



VI VERNIEUWING
De maatschappelijke behoefte aan een onmiddellijk vonnis
Intussen bloeien er nieuwe ideeën. Bij civiel en bestuursrecht lopen projecten om uitspraken beknopter, helderder, verhalender op te schrijven. Bij familierecht is een plan in wording om een ‘scenariorechter’ binnen twee weken nadat een echtscheiding is aangemeld een regiezitting te laten houden. Dat levert tijdwinst op, scheelt stress en wie weet, verdriet.

Bij ‘mediation’ ontmoet ik pleitbezorgers van betere communicatie die tegelijk een hoger rendement beloven. Bemiddeling levert meer herstel op, meer begrip, minder kans op herhaling en is dus maatschappelijk effectiever. Het zijn relatief kleine initiatieven. En het is vrijwillig; de verdachte moet een ‘bekennende houding’ hebben. En het slachtoffer moet open staan voor contact.

Bij rechters verandert ook iets. Bij grote, gevoelige zaken blijken de persvoorlichters de uitspraak die zal worden voorgelezen te kunnen meelezen. Ze mogen de rechters suggesties geven en doen dat ook. Of aspect x of y misschien wat meer uitleg kan krijgen? Bijvoorbeeld omdat „er veel vragen over leven” op sociale media? Bij strafrecht is men mediabewust, zegt Minke Kronemeijer, hoofd Communicatie. Bij andere rechtsgebieden minder, „maar de deur is nooit dicht”. Rechters willen duidelijk niet meer misverstaan worden, of erger, gefileerd en beledigd. Er worden ook regelmatig één minuut-uitlegfilmpjes gemaakt bij vonnissen, tegenspraak-op-maat voor sociale media. De tijd dat de rechter alleen spreekt ‘door zijn vonnis’ is ook voorbij.

Rechters willen niet meer misverstaan worden, of erger, gefileerd en beledigd
Dat vonnis wordt trouwens vaker zélf mondeling. Meteen uitspraak, direct op de zitting zodat je weet waar je aan toe bent – het is een maatschappelijke behoefte, hoor ik.

CIJFERS RECHTBANK MIDDEN-NEDERLAND

11
rechtbanken telt Nederland. De grote drie zijn Amsterdam, Rotterdam en Den Haag, daarna volgt de rechtbank Midden-Nederland met locaties Utrecht, Lelystad, Almere en Amersfoort

755
personeelsleden telt de rechtbank Midden-Nederland, waarvan 153 rechters, 222 juridische medewerkers, 223 administratieve medewerkers en 147 medewerkers voor de bedrijfsvoering

24
teams telt de rechtbank, waarvan 4 bij familierecht, 4 bij bestuursrecht, 5 bij civiel recht, 2 bij ‘toezicht’, 6 bij strafrecht en 4 bij bedrijfsvoering

155.000
zaken deed de rechtbank Midden-Nederland af in 2018

38.971
zaken bedroeg eind 2018 de achterstand (werkvoorraad). Eind 2017 was dit 41.771

4,4
procent bedroeg in 2018 het ziekteverzuim onder de rechters, 6,5 procent bij de ondersteuning

9,2
miljoen euro bedraagt het verwachte tekort van de rechtbank Midden-Nederland over dit jaar, doordat er minder uitspraken worden gedaan dan begroot

326
klachten ontving de rechtbank vorig jaar van het publiek en van procespartijen

68
keer kwam er een verzoek tot wraking van een rechter, hiervan werd 1 verzoek gegrond verklaard
Ik maak een mondelinge uitspraak mee, met civiel rechter Romy Praamstra. Een zaak waarin een teleurgestelde ouder vele duizenden euro’s schoolgeld terug wil van een particuliere school met intensieve begeleiding, waar de dochter desondanks faliekant zakte. De behandeling is informeel, in dialoogvorm. Al gauw blijkt dat de school een geloofwaardig verweer heeft tegen de verwijten van de vader. Na een uurtje vraagt ze partijen de zaal te verlaten. Weten we genoeg om mondeling uitspraak doen? Na vijf minuten zijn rechter en griffier eruit – ze durven het aan. De bode zegt de partijen, dat „binnen een half uur” uitspraak volgt.

Met de toga’s over de arm stuiven ze over de gangen naar hun werkplek, waar ze achter één scherm samen een kort vonnis in elkaar zetten. De griffier tikt, de rechter praat. Binnen twintig minuten staan de belangrijkste argumenten op volgorde. De griffier is waakzaam – termijnen, kosten, hebben we dit, en dat, moeten we daar nog wat over zeggen? De rechter repeteert, geluidloos. Vijf minuten later zijn we weer in het zaaltje. De partijen horen het vonnis stil aan. Bij de term ‘afgewezen’ glijdt over het gezicht van de schooldirecteur een glimlach. De vader zit roerloos.

Valt er aan zo’n rechtbank met z’n wettelijk vastgelegde taken en veel voor het leven benoemd personeel, überhaupt wel iets te bij te sturen? Ik vraag aan bestuurslid (en rechter) Geert Lycklama wat hij wil bereiken. Zijn antwoord is geruststellend simpel. De basis moet op orde zijn voor de buitenwereld, zegt hij. „Op ons wordt gewacht om het leven van mensen weer op orde te krijgen. We waren vroeger behoorlijk naar binnen gekeerd. Dat is veranderd, maar het kan beter.” Dan gaat het dus over wachttijden en productiviteit. „We bestaan om goed en snel uitspraak te doen”, zegt hij. Een zaak kan juridisch nog zo interessant zijn, als er ècht op wordt gewacht, dan gaat tijdigheid toch boven langer studeren, denken, overleggen, schrijven, herschrijven en nog eens overleggen, vindt hij.

In het visitatierapport herkent hij veel. Tegelijk was het „negatiever dan we verdienen”. De rechtspraak heeft weinig organisatorische discipline. „We kunnen best oplossingen verzinnen, maar invoeren lukt minder goed.” De organisatie is sterk zaaksgericht en traditioneel – „we doen het nu eenmaal zo”. Ja, de rechtspraak is moeilijk te besturen, zegt hij. Een „ingebakken passiviteit”, neemt hij wel waar, bij kwesties die losse zaken overstijgen. Julia Mendlik, de president van de rechtbank, heeft er niet zo’n last van. Ze houdt het gesprek met de rechters gaande door „met ze te gaan zitten en te vragen wat we zelf kunnen doen”. Het gesprek los maken en van elkaar leren, is haar idee. Met het vaker mondeling vonnissen op de zitting is haar rechtbank al vroeg begonnen. „Daarin zijn we voorloper.” Dat vraagt om een andere houding van de rechter, het is een „echte ontwikkeling in het vak”, zegt ze.


Lees ook: De reparatie van de rechtspraak gaat van start, eindelijk
Over uitspraaktermijnen moeten heldere afspraken komen. „Het kan ook niet meer zo”, zegt Lycklama. Als de rechtspraak de burger niet beter van dienst kan zijn „dan gaan mensen zich van je afkeren. Dat moet je voorkomen”. Hoe ziet Lycklama zijn rechtbank over tien jaar? Een stuk digitaler, zegt hij. „We werken beter op tijd, snappen goed wat mensen nodig hebben. En die grote toewijding hebben we behouden.” En Mendlik? „Ikhoop vurig dat de werkdruk minder wordt, het ziekteverzuim lager en de ruimte om te moderniseren groter. Dat er veel minder achterstanden zijn, er meer rust komt en we tegelijk effectiever en tijdiger kunnen werken.”



VII BEJEGENING
Te weinig uitleg, ontboden worden op de verkeerde zitting
Is er enig idee hoe ‘de burger’ uit het arrondissement denkt over de rechtbank? De meeste formele verzoeken om een rechter van een zaak te halen, gaan over stukken niet toelaten, gevolgd door het woord ontnemen, niet laten uitspreken. Rechter Jaap Haeck, plaatsvervangend voorzitter van de wrakingskamer, proeft soms het tijdgebrek op de zitting – een zaak niet willen aanhouden en dat motiveren met „we doen het niet”. Met beter uitleggen is ergernis weg te nemen, zegt hij. Mits dáár dan tijd voor is. Tijd is de valkuil. Een rechter die ongeduldig zegt: „Straks heb ik nóg een zitting, hoor”. Een enkele keer een rechter die zich verspreekt: „Voordat ik u ga veroordelen, behandelen we eerst nog even uw persoonlijke omstandigheden.”

‘Zit de burger echt op zes kantjes vonnis te wachten? Ik vraag het me wel eens af’
Kan klachtenfunctionaris Jaap Madern de zwaktes duiden? Dat Toezicht overbelast is kan hij merken. Burgers klagen dat ze „van hun bewind af mogen” van de bewindvoerder, „maar dat er dan te lang op de rechtbank moet worden gewacht”. Service en logistiek zijn lastig. Eigenlijk alles „buiten het reguliere proces”.

Wanneer doet iets echt pijn? Als iemand met een standaardformulier ten onrechte is opgeroepen voor een zitting en dat blijkt dan een dementerende moeder in een rolstoel te zijn. Of iemand is ontboden voor een verkeerde zitting, op een verkeerd tijdstip, via een fout adres. Meer communicatie, sneller op zitting, minder lang wachten op de uitspraak en vaker mondeling uitspraak doen. Madern ziet het wel zitten. „Zit de burger echt op zes kantjes vonnis te wachten? Ik vraag het me wel eens af. Tijdigheid wil het nog wel eens verliezen van juridische zorgvuldigheid. We zitten hier soms gevangen in het recht.”

Bron; NRC.nl

[Robin]

Mooi beknopt stuk Robert:)

NL lijdt onder en wordt geleid door de rechterlijke macht/Raad van State (CO2/Stikstof etc), triestheid ten top.

Dat gezeik over racisme is van alle tijd.
Toen ik nog op de lagere school zat waren er alleen Hollandse, Friese, roodharige & kinderen met een grote neus.
Geen, op roodharig na, geen gekleurde kinderen.
Wie werden gepest.
De Rooie, de gokneuzen.
Nu zijn de andere het bokkie.
Kinderen zijn hard als linksmensen het om pesten gaat

Goeie vergelijking.

Best wel eigenlijk.

100% juist. Not kidding.

De ''vetzak' 'lillekerd' 'mankepoot' 'brillejood' 'pukkelkop' 'nerd' 'rooie' 'magere hein' 'halve homo' m/v etc is/was altijd de klos op de lagere school in wit Nederland(en omgeving), maar die moeten niet janken, ligt aan hunzelf. Moeten ze maar niet zo geboren
worden nietwaar?

Maar als je 'n ander kleurtje hebt ja dan is 't wat anders natuurlijk. Onze zoon heeft 'n best donker kleurtje(Latino), altijd superpopulair geweest, veel vrienden, nooit (never ever! Heb met 'm gepraat, uitgaansleven niks nada) problemen gehad, alles komt 'm bijna aanwaaien. Vrouwen om 'm heen bij de vleet.

De racisme-kaart trekken is een groot teken van zwakte. Punt.

[Eeuwe]

Yes helemaal mee eens Robin

[Luco]

Het is maar hoe je er zelf mee omgaat, maar ja zielig doen levert aandacht op, kijk maar naar al die aandachttrekprogrammas op tv.

[romo]

Karskens, die even haarfijn fileert hoe we hier worden gemanipuleerd qua nieuws, incompetente, meedogenloze en opportunistische politici en passant meenemend;

Oorlogscorrespondent Arnold Karskens: ‘Linkse politici zijn zó hypocriet’
Door BERT DIJKSTRA
Vandaag, 08:52 in LIFESTYLE



Arnold Karskens is ’s lands meest ervaren oorlogscorrespondent annex nazi-jager. Troetelbeer van politiek correct Nederland, totdat z’n ervaringen hem dwongen om een minder links geluid te laten horen. De hypocrisie waarmee hij sindsdien wordt overladen, maakte hem boos genoeg om een aangrijpende roman te schrijven over de waanzin achter ’s werelds brandhaarden.


Ⓒ FOTOS ANDREAS TERLAAK
Hij stapte aan de Turkse westkust in een bootje dat hem met een groep migranten naar Griekenland moest smokkelen. Aanvankelijk had hij voor een ander bootje gekozen, maar hij vertrouwde Ali de smokkelaar niet. „Ali had bootjes van dun plastic en die slaan snel lek en makkelijk om. Een dag later hoorde ik van ’t aangespoelde jongetje Aylan – de foto van zijn dode lichaampje ging de wereld over. Hij zat in het bootje waar ik de nacht ervoor niet in wilde. Ik koos voor een iets stabieler schuitje.”


Waarom maakt een sterveling uit het vrije westen geheel vrijwillig zo’n riskante oversteek?

„Omdat ik het wilde meemaken, om erover te kunnen oordelen.”

We zitten aan een warmbruin tafeltje van Falstaff, rustiek restaurant in het hart van Brussel, zijn woonplaats. Arnold Karskens (65), oorlogsverslaggever, nazi-jager, sinds kort ook romanschrijver. En jarenlang pratend testbeeld op de Nederlandse tv, zo mogelijk nog vaker op de buis dan Peter R. de Vries. Totdat hij in 2015 ging berichten over zijn ervaringen tussen de migranten. Het lijkt alsof zijn naam uit de Hilversumse kaartenbak is verdwenen; z’n verschijningen in praatprogramma’s zijn inmiddels zeldzaam.

Toeval?

„Nee, zeker niet. Ik schreef een verhaal met als kop Niemand vlucht naar Kos omdat z’n leven gevaar loopt. Dat willen ze bij de publieke omroep niet horen. De NOS zei: ’Ze komen uit een brandende hel’. Onzin. De Turkse westkust was een soort Benidorm. Ik heb échte vluchtelingen gezien, vooral in Rwanda en Congo. Mensen wegrennend van stapels lijken. Je bent een echte vluchteling als je van Syrië naar Turkije reist, niet als je van Turkije naar Griekenland gaat en nog verder. Dat doe je omdat het in Nederland, Duitsland en Engeland financieel aantrekkelijk voor je is. De meest betreurenswaardige vluchtelingen zijn te arm om ver te kunnen reizen en zitten nog in de buurt van de brandhaarden. De – relatief gezien – rijkeren komen naar West-Europa voor westerse rijkdom. Het gaat linkse politici vooral om hun egootjes: kijk eens hoe góed wij doen. Zo hypocriet, want deze migranten investeren niet in de toekomst van hun eigen land. Waarom zouden ze, als het leven in Europa gratis is? Neem ik die mensen niet kwalijk, wel politici die hun komst aanmoedigen. Dat heb ik geschreven en sindsdien word ik zelden nog voor tv-programma’s gevraagd. Nou, dan niet. Ik blijf schrijven wat ik zie.”

Heeft het je verbitterd?

„Nee, het heeft m’n strijdlust aangewakkerd. Ik ben de meest ervaren Nederlandse oorlogsverslaggever, heb vijftien boeken geschreven. Van erkenning word je lui. En dat ik minder op televisie kom...” Hij buigt zich theatraal voorover naar het opname-apparaatje. „I’ll be back.”

Van principes kun je niet eten. Ben je financieel onafhankelijk?

„Nee, maar ik heb in die oorlogsgebieden wel geleerd om van weinig te kunnen leven. Vroeger thuis in de Beemster als boerenzoon trouwens ook. Vaak eenpansgerechten. Als ik van Brussel naar Amsterdam moet, neem ik de Flixbus. Ik heb genoeg geld om onafhankelijk te kunnen blijven en heb mijn bucketlist al afgewerkt.”

Toen massaal geschokt op de foto van dat aangespoelde jongetje werd gereageerd, schreef jij: schandalig dat zijn vader geen zwemvestje voor hem heeft gekocht.

„In Turkije hingen die dingen voor vijf euro te koop. Wel honderden euro’s betalen voor zo’n oversteek, maar besparen op de veiligheid van je zoontje. Die man is dus wel degelijk schuldig aan de dood van zijn kind. Net als Frans Timmermans die als hoogstverantwoordelijke eurocommissaris de krankzinnige overtochten tussen Libië en Italië heeft gestimuleerd. Ik heb hem met mijn stichting Onderzoek Oorlogsmisdaden aangeklaagd voor dood door schuld. Die zaak loopt nog.”

"Je goed voelen zodra je het gevaar opzoekt... Heel raar"
Is dat een rechtszaak voor de bühne of denk je echt te kunnen winnen?

„Die man moet achter tralies. Hij is politiek medeverantwoordelijk voor het Europese migratiebeleid, waardoor sinds november 2014 meer dan 15.000 mensen zijn verdronken. Ik heb zeer goede advocaten. Ze zeiden: ’Het wordt moeilijk, maar we gaan ervoor’. Het is een uphill battle, maar ik voel de verplichting om het te doen.”

Wat had de Europese Commissie dan kunnen doen?

„Kiezen voor de Australische aanpak. Duidelijk maken: je komt er niet in. Forget it. No way. En dat werkt.”

Timmermans heeft die mensen toch niet verplicht om in gammele bootjes te stappen?

„Nee, maar door zijn roekeloosheid en desinteresse zijn er heel veel doden gevallen. Een gemeente die geen afscheiding zet rond een diep gat in de grond, kan – als er mensen in zijn gevallen – niet zeggen: je zíet toch dat daar een gat zit. Als jij die bootjes van Artsen Zonder Grenzen toestaat om vlak onder de Libische kust te gaan varen, dan nodig je als het ware migranten uit om de gok te wagen. Mensen tegen zichzelf in bescherming nemen hoort ook bij je politieke verantwoordelijkheid.”

Niet goedkoop, al die zaken tegen oorlogsmisdadigers en Frans Timmermans. Wie betaalt dat?

„De stichting heeft gelukkig goede geldschieters. Veel steun in de strijd tegen de oorlogsmisdadigers uit WO II krijg ik vanuit de Joodse gemeenschap, voor de Timmermans-zaak heb ik andere sponsors. Weet je wat extra macaber is? Timmermans is nu verantwoordelijk voor de Europese klimaatpolitiek. Terwijl je weet: hij gaat over lijken. Dát is pas erg.”

In zijn debuutroman Alle pijn van de wereld wordt de draak gestoken met de lamlendigheid van Europese overheden en legerleidingen: ’Als je je nergens mee bemoeit, lossen problemen in oorlogen zich het snelst op’. Het lijkt op een vooruitziende blik. De inkt van het boek was nog niet opgedroogd of de Koerden werden het slachtoffer van Amerikaans terugtrekken en Europees wegkijken.

Als je je nergens mee bemoeit...

„Ik weet hoe het werkt. In mijn roman worden de lijken door de straten gesleept zodra ’ons’ leger is weggevlucht. De werkelijkheid is niet anders. Ik heb in Afghanistan en Irak gezien wat er is geworden van onze zogenaamde opbouwprojecten daar. Al dat goeddoen is schijn. Het saffraanproject dat Nederland miljoenen heeft gekost, ligt op z’n gat. Schooltjes die zijn gebouwd, dienen nu als schapenhokken. Zeer slecht besteed geld. Het lot van landen als Afghanistan, Libië of Mali ligt in hun eigen handen. Wij moeten ons niet overal mee bemoeien, dat leidt tot nog grotere chaos.”

’Je wordt geen blij mens van dit werk’, zei je drie jaar geleden. Dat is gezien de geest van je boek een understatement. De roman biedt weinig hoop voor de mensheid.

„Alleen de redactiesecretaresse en de onderofficier springen er in positieve zin uit en dat is geen toeval. Zij staan symbool voor de hardwerkende mensen achter de schermen die veel te weinig erkenning krijgen.”

De hoofdpersoon, oorlogscorrespondent Ricks, wordt ook in de brandhaarden van de wereld nog geplaagd door schuldgevoel over de verdrinkingsdood van zijn kleine zusje. Jij beleefde dezelfde traumatische ervaring.

„Ik heb daar vaak om gehuild. Zestig jaar later nog steeds, trouwens. Raar eigenlijk, als het om een individu gaat is er vaak schuldgevoel, betreft het honderden doden, dan heeft de mens snel iets van: wat heb ik daarmee te maken? Die paradox heb ik in mijn roman willen blootleggen, maar Rick wordt toch vooral beheerst door een doodswens. Daar hebben veel oorlogscorrespondenten – ik misschien ook wel – onbewust mee te maken gehad. Mentaal zo afgebroken zijn dat je alleen nog maar de wens hebt om niet meer te bestaan. Een mens heeft van nature altijd de drang om te overleven, maar oorlogsverslaggevers hebben vaak ook iets fatalistisch: als het afgelopen moet zijn, dan is het maar afgelopen. Toch wil je er altijd weer bij zijn. Als ik niet naar een oorlogsfront kon, werd ik thuis ziek, misselijk. Kon ik later toch afreizen, dan bloeide ik weer helemaal op. Je goed voelen als je het gevaar tegemoet gaat, heel raar eigenlijk.”

Je zou het vreselijk vinden als jouw drie kinderen hetzelfde vak kozen omdat je de gevaren kent. Die kent je vrouw ook, maar zij zag je telkens weer vertrekken met je koffertje. Is zij de echte heldin in jouw levensverhaal?

„Het is niet makkelijk om met een oorlogsverslaggever getrouwd te zijn. Ja, ik heb groot respect voor haar. We kusten voor het eerst bij het graf van hongerstaker Bobby Sands in Belfast, we zaten daar als verslaggevers. Er waren rellen rond die begraafplaats, er werd geschoten.”

"Echte vluchtelingen vaak te arm om ver te kunnen reizen"
Niet echt een romantisch decor.

„Nee, in die tijd werden cafés opgeblazen. We zaten toevallig in hetzelfde pensionnetje.”

Jullie verloren zoontje Hugo toen hij twee weken oud was. Kun je zo’n trauma verwerken aan een oorlogsfront?

„Blijkbaar wel. Misschien was het een ontsnapping. Misschien is die hele oorlogsverslaggeving één hele grote vlucht voor mijn eigen gevoelens. Misschien zit ik ook wel in een totale ontkenningsfase van posttraumatische stress, maar ik slaap goed. Ik denk trouwens nog elke dag aan ons zoontje Hugo.”

Word je gevoelloos als je daar zit?

„Ja, dat moet. Is professioneel. Als jij in het ziekenhuis ligt, wil je ook geen chirurg aan je bed die gaat huilen omdat hij het zo verschrikkelijk voor je vindt. Je wilt een chirurg die jou met succes opereert. Een journalist die aan het front loopt te janken, is een slechte journalist.”

Je houdt op je website The Karskens Times een zwartboek bij over ’het nepnieuws van het NOS Journaal’. Niet echt de meest ideale strategie om de deuren naar Hilversum weer open te krijgen.

„De NOS laat zich in het kielzog van D66 als loopjongen van IS gebruiken. Schandalig om je druk te maken over het lot van IS-kinderen plus hun moeders en nauwelijks oog te hebben voor de Koerden en christenen die gelijktijdig massaal werden afgeslacht of voor Jezidi-vrouwen die dag in dag uit werden verkracht, door het NOS Journaal vertaald met: ongewenst zwanger geraakt... IS’ers waren gewetenloze monsters, zo vuil en gemeen tegen de Jezidi’s. Dat er verslaggevers zijn die het voor dit soort fascistoïde verdorven geesten opnemen... Mijn stichting Onderzoek Oorlogsmisdaden gaat de verantwoordelijken voor de terugkeer van IS-vrouwen aanklagen zodra er één een terreuraanslag pleegt. Het NOS Journaal plant intussen met zijn gekleurde berichtgeving zaadjes in de hersens van de kijkers: zó moeten jullie denken.”

Denk je weleens: een iets minder uitgesproken mening zou m’n aardse bestaan een stuk eenvoudiger maken?

„Ik heb bewust gekozen voor de rol van luis in de journalistieke pels. Zoek de confrontatie en accepteer de consequenties.”

In jouw boek loopt het alleen goed af met de grootste klootzakken in de legerleiding.

Grijnzend: „Ja, zo zit de wereld in elkaar. De grootste klaplopers komen het best weg. Slijmen helpt als je carrière wilt maken.”


CV

Geboren

19 augustus 1954

Carrière

Werkte van 1995 tot 2008 als oorlogsverslaggever voor Nieuwe Revu en dagblad De Pers, aansluitend als verslaggever/columnist voor The Post Online.

Heeft inmiddels zijn eigen website: The Karskens Times. Was als oorlogscorrespondent actief bij meer dan dertig brandhaarden en leverde bijdragen aan radioprogramma’s van vele omroepen. Oprichter stichting Onderzoek Oorlogsmisdaden en vanuit die rol jagend op voortvluchtige nazi’s, onder wie Klaas Carel Faber. Schreef 15 boeken over oorlogen en oorlogsmisdadigers.

Privé

Getrouwd, drie kinderen.

Wekelijks alles over lifestyle, reizen, wonen en culinair in je inbox?

Aanmelden
Uitschrijven kan met 1 klik

author

Bron; Telegraaf.nl

[Martijn_bmw]

Mooi stuk om te lezen!

[Tom]

Idem met Harald Doornbos, volg hem op Twitter, opvallend hoe zij onze politieke leiders voor gek verklaren.

[Crookie]

Het NOS Journaal plant intussen met zijn gekleurde berichtgeving zaadjes in de hersens van de kijkers: zó moeten jullie denken.”

Bah

[RJL86]

Harald Doornbos is ook een hele goede journalist idd. Mooie neutrale blik op wat er gaande is in het midden-oosten.

[DF-user-278]

Honkbalknuppel achter de balie, maarja dan sta ik voor de rechter als verdachte he....

Wees maar blij dat je een zilveren auto hebt, straks worden zwarte auto's nog als racistisch bestempeld.

[Arthur]

En een witte dan? Toon ik hierdoor m’n ‘superioriteit‘ niet? Is ook niet goed hè. Regenboogauto dan maar ?

[Arthur]

Nu draaien we toch echt door...

https://www.ad.nl/binnenland/nec-spando ... ~abfab581/

[Peric]

Het begint belachelijke vormen aan te nemen, dat politieke correcte..
En het ergste is ook nog, iedere jankerd krijgt een podium, hoe belachelijke het ook is. 'Want iedereen verdient het om gehoord te worden.'

[allen]

Word hier serieus schijtziek van. Flikker toch op als zelfs het woord ‘zwart’ niet meer mag.
Als je een nummer luistert van tegenovergestelde blanke mensen is het nikker dit, nikker dat. Voor zover ik weet is dat nog altijd echt racistisch, maar niemand klaagt ze aan?
Hoe vertel ik iemand straks dat ik een zwarte auto rijd zonder een rechtszaak aan m’n broek te krijgen?

[Joop]

Dat je dus een besmeurd, clandestien, donker, illegaal, rampspoedig, streng, verboden gekleurde auto rijdt.

[JP]

Wat is een genderneutrale kleur ? Zo’n kleur waarmee je nooit naast de pot pist, tenzij je gaat zitten.

[RS-Ron]

Zwarte auto, zwarte wielen, zwart interieur.......... ik ga die Mini koesteren. Al zit ik niet op zwart zaad, ik ben verknocht aan die kleine zwarte kart. Zie de toekomst als ik dit soort berichten lees een beetje zwart in.

Gr Ron

[Bram]

Echte zwartkijker die Ron.