Juist wel, door stikstof belasting meer inkomsten die aan klaplopers kunnen worden uitgedeeld.Eric Z schreef: 10 okt 2019, 13:35 Hoho, die komen hier niet heen hoor. Die weten natuurlijk allang dat door de stikstof hier geen huis te krijgen is.![]()

Juist wel, door stikstof belasting meer inkomsten die aan klaplopers kunnen worden uitgedeeld.Eric Z schreef: 10 okt 2019, 13:35 Hoho, die komen hier niet heen hoor. Die weten natuurlijk allang dat door de stikstof hier geen huis te krijgen is.![]()
Dan moet jij heel snel je mond houden
Ik noem 'r gewoon Melania.
OPINIE SYRIË
Europa, laat nou toch eindelijk eens je gezicht zien in het Midden Oosten
Een tafereel van bijna bijbelse proporties: tienduizenden yezidi’s op de vlucht door de woestijn in Syrië, 9 augustus 2014. Beeld Anadolu Agency
De EU is kwetsbaar door haar falen om gezamenlijk diplomatiek en militair op te treden. En meer grote crises vanuit het Midden-Oosten liggen op de loer, betoogt voormalig Midden-Oosten correspondent Remco Andersen.
Remco Andersen9 oktober 2019, 16:48
Het was een van de schrijnendste momenten in mijn vijf jaar als oorlogsverslaggever, een tafereel van bijna bijbelse proporties. Duizenden hongerige overlevenden die dagen door de woestijn van Syrië hadden gelopen met moordzuchtige religieuze fanatici op de hielen. Bij het plaatsje Peshkabur kwamen ze in de bloedhitte de grens met het veilige Koerdisch Irak over. Strompelend op bebloede voeten, met door de zon verschrompelde gezichten, van uitdroging opengespleten lippen.
Advertentie van Jaarbeurs
Als ondernemer slim groeien: zo helpt een beursstand daarbij
Hun overleven was het resultaat van Amerikaans ingrijpen, de eerste keer dat de Amerikanen zich openlijk mengden in de Iraaks-Syrische burgeroorlogen en in de strijd tegen IS die daaruit voortvloeide. Het beeld, van tienduizenden yezidi’s omsingeld op een bergkam in de woestijn, met boven hen de brandende augustuszon en onder hen bloeddorstige IS-strijders: dat kon de wereld niet negeren.
Maar ‘de wereld’ kon niks; alleen de Amerikanen met hun mondiale militaire slagkracht konden wat doen. Dankzij luchtaanvallen konden Syrisch-Koerdische strijders ter plekke de yezidi’s helpen ontsnappen. Mooi werk, zei Europa tegen de VS.
Een maand later gooiden de Amerikanen de eerste bommen op IS in naburig Syrië, vervolgens stuurden ze commando’s om IS-leiders te vangen of te doden en bewapenden ze Koerdische strijders om het vuile werk op de grond verder op te knappen. Mission creep. Uiteindelijk haakten ook de Europeanen aan.
Maar Amerika waarschuwt sindsdien onophoudelijk: we gaan straks weer weg. Want wij willen niet meer ’s werelds politieman zijn en wij gaan niet alle terroristen in het Midden-Oosten opsporen.
Turkije walst nu noordoostelijk Syrië binnen, gesterkt door Trumps belofte een deel van de troepen daar weg te halen. Als Istanbul zijn plan doorzet om een bufferzone van 30 kilometer diep te creëren, daar Syrische vluchtelingen te huisvesten en wie weet de Koerden te ontwapenen, is dat een ramp voor Europa – niet voor de VS. De ruim 10 duizend IS-strijders in Koerdische gevangenkampen die wellicht ontsnappen als hun bewakers de aandacht op binnenvallende Turken moeten richten, die zwemmen niet naar Washington. De tienduizenden Koerden die het gebied mogelijk ontvluchten, gaan niet naar de VS. De miljoenen Syrische vluchtelingen in Turkije, die Erdogan deels wil huisvesten in de bufferzone? Die bellen familie in Duitsland: wat was het nummer van die smokkelaar?
Allemaal Europese problemen. Dus kwam Europa direct met een plan B op tafel toen Trump zei dat het genoeg is geweest: de Amerikanen werd gesmeekt te blijven.
Hoe bestaat het. Dit probleem mag door de impulsiviteit van Trump eerder komen dan gehoopt, het is geen verrassing. Als we straks op tv beelden zien van platgebrande Koerdische plaatsjes of van IS-strijders die in de Levant weer opgetogen de wapens opnemen en in Europese hoofdsteden aanslagen plegen, dan hebben we dat echt niet alleen aan Trump te danken.
Europa is niet in staat diplomatiek gezamenlijk op te treden, laat staan militair. Dat maakt ons kwetsbaar. De Fransen, Duitsers en Britten willen Assad weg hebben, de Italianen, Polen en Hongaren willen met hem praten, Blok wil verduidelijking van de VS. Ondertussen probeert Trump met dreigementen de Europeanen te dwingen eindelijk zelf eens op te treden in hun buurgemeenten.
Die les kunnen we maar beter leren, want er dreigen meer en grotere crises. Wat als landen als Egypte of Tunesië, beide geplaagd door een explosieve cocktail van bevolkingsgroei, economische malaise en opnieuw maatschappelijke onvrede, straks imploderen en er weer miljoenen vluchtelingen deze kant op komen? Vragen of ze naar Amerika doorvaren?
Europese opties in Syrië zijn beperkt. Maar ze zijn er. Regionale grootmachten als Turkije willen best onderhandelen, maar met een partner die met één mond spreekt en niet van koers verandert als een van de lidstaten een verkiezing achter de rug heeft. Kijk naar de vluchtelingendeal: vind ervan wat je wil, maar Turkije werkte wel enigszins met de EU samen toen die zich bij uitzondering eensgezind toonde.
Europa kan onsmakelijke opties overwegen, zoals praten met Assad om een vergelijk te faciliteren tussen de Syrische Koerden en Damascus, en/of toenadering tussen Damascus en Ankara. Besluiten IS-strijders lokaal laten berechten. We moeten investeren in langdurige economische samenwerking met fragiele staten aan onze buitengrenzen.
Dat kost geld, maar een nieuwe vluchtelingenstroom is veel duurder. En ja, we moeten ook een betrouwbare militaire partner voor de Amerikanen worden. Zodat we kunnen onderhandelen: is Washington bereid een deel van zijn troepen te handhaven als Europese landen eigen militairen sturen? Kan Europa de VS elders op de wereld een handreiking doen, bijvoorbeeld in de Straat van Hormuz?
De wereld verandert. Rusland doet zich gelden. De VS doen dat in het Midden-Oosten minder en stellen hogere eisen aan bondgenoten. Turkije heeft het op één na grootste leger van de Navo en is bereid dat te gebruiken. Europese stappen kosten geld, brengen risico’s, zijn soms juridisch ingewikkeld en kunnen averechts werken. Maar niet investeren in eigen middelen is een keuze voor geen opties.
Remco Andersen, redacteur van de Volkskrant, was tussen 2011 en 2016 Midden-Oosten-correspondent.
350 Z schreef: 12 okt 2019, 09:26 En maar met het belerende vingertje wijzen. Stel Turkije zou ons de EU willen veroveren, wat dan, tegen de tijd dat de EU actie onderneemt staat het Turkse leger al in Straasburg. Turkse leger is er sterk en groot genoeg voor om dit te doen. En qua leger hebben wij niks in te brengen.
Gebruikers op dit forum: Amazon [Bot], jos_br en 6 gasten