Vorige week heb ik voor de eerste keer de Mille Miglia mee mogen maken. Niet als deelnemer maar als serviceteam voor een deelnemende auto. Heb in het verleden al wel rallyservice gedaan maar een dergelijk evenement had ik nog niet eerder mee gemaakt. Ik dacht het is wellicht wel leuk om er een klein verslagje van te typen om mijn ervaring te delen, want wat een evenement is dat zeg..
Voor de mensen die het niet kennen is het bijna niet uit te leggen, de combinatie van de meeste exclusieve oldtimers in Italië in een setting waarin eigenlijk alles kan en alles mag.. Ooit in 1927 begonnen als race, van Brescia naar Rome en weer terug (met een record van iets meer dan 10 uur in 1955, iets wat zelfs met de huidige wegen echt onvoorstelbaar is) Uiteindelijk verboden in 1957 vanwege de vele dodelijke slachtoffers..
Sinds enkele tientallen jaren wordt de Mille weer gehouden maar dan als “regularity” rit, waarbij de deelnemers op bepaalde plekken een exacte snelheid moeten rijden. Echter tussen de regularities gaat het vaak nog steeds zo hard als het gaat, inclusief politiebegeleiding, overal inhalen, vliegen over drempels etc. (met soms miljoenen kostende klassiekers) . Wat een mega spektakel, de deelnemers zijn vaak niet bang, zowel voor hun kostbare bolide maar vooral ook voor persoonlijk letsel. Er wordt behoorlijk wat risico genomen, zeker als je bekijkt in wat voor sigarendoosjes sommigen zich voortbewegen.
Anyway, hoewel wij helaas niet de rally als deelnemers hebben meegemaakt (zo houden we mooi nog wat te dromen) maar als serviceteam er wel continue dicht op / tussen hebben gereden is het denk ik wel leuk om daar e.a. over te vertellen evenals over de service zelf.
Eerst maar eens die kant op met het service busje
Zo hard als het gaat uiteraard, valt niet tegen met de halve werkplaats achterin
De Mille start op woensdag in Brescia, de voorafgaande maandag en dinsdag worden de auto's verzameld en gekeurd in de Fiera in Brescia. Wat er gegeven moment allemaal in de hal staat is echt ongelooflijk. Als het mag meedoen is het sowieso al bijzonder maar er staan echt een paar hele bijzondere parels tussen. Super gaaf om te zien. Het valt ook niet mee om er tussen te komen, de enige manier om verzekerd te zijn van een deelname is om een auto in te schrijven met een chassisnr dat ooit daadwerkelijk aan de race heeft deelgenomen tussen 1927 en 1957. Die zijn uiteraard redelijk schaars.. Je kan ook een model inschrijven dat ooit heeft meegedaan maar daarvoor schijnt een lotinglijst te zijn van ongeveer 1500 auto's. Je moet dus een beetje geluk hebben om mee te mogen doen in die catagorie. De boel sponsoren schijnt overigens ook nog wel te helpen
Nadat je je een aantal uur hebt vergaapt aan de auto's de hal zijn de maandag en dinsdag verder overigens wel een beetje saai voor het serviceteam, buiten de technische keuring en wat stickers plakken gebeurd er verder niet zo veel.
Aangekomen in de hal:
En dan de auto die wij mochten runnen tijdens deze Mille, de 1952 Ferrari 340 America Spider Competizione.. over bijzondere auto's gesproken
Een van de belangrijkste Ferrari's uit het jaar 1952, in hetzelfde jaar ook deelgenomen aan de Mille Miglia, 24 uur van Lemans en de Targa Florio.. Super gaaf om te doen en vereerd om eraan te mogen werken. Ik heb deze auto gerund samen met 1 van mijn compagnon's, mijn derde compagnon was als monteur verhuurd aan een ander team.
Op naar de keuring, iets wat opzich wel meevalt met dergelijke auto die redelijk bekend is in deze kringen en voorgaande jaren ook heeft meegedaan. (incl bosje zegelringen om de stuurkolom)
Na de keuring is er dinsdagmiddag en woensdagochtend nog een verzegeling op het "Piazza della Vittoria" in het centrum van Brescia. Hierbij krijgen de deelnemende auto's een zegel om de stuurkolom. Is hedendaags een beetje flauwekul maar vooral traditie (en schijnt te goed te zijn voor de waarde van de auto). Vroeger tijdens de originele race was het zegel om te voorkomen dat halverwege de race de auto werd omgewisseld voor een frisse. Overigens lastig om het plein op te komen zonder keycard maar als je de deelnemende auto gewoon het plein op duwt kom je er ook zonder keycard makkelijk op
Op woensdag is het dan eindelijk zover, halverwege de middag starten de eerste auto's. Overigens werken de startnummers op bouwjaar; de oudste deelnemer heeft het laagste nummer. Er wordt gestart op nummer volgorde met een tussenpoos van 20 sec. Er zijn ongeveer 455 deelnemende auto's dus het hele veld starten duurt ongeveer 2,5 uur. Geeft meteen aan hoe mega groot event dit is..
Grappig om te weten is dat de nummering vroeger anders werkte. Het startnummer "614" op de Ferrari betekende namelijk dat deze om 14 minuten over 6 's morgens moest starten.
Voorafgaand aan de start is er nog een lunch bij het Mille Miglia museum in Brescia, waar alle auto's zich verzamelen rondom en op het binnenplein van het museum. Erg gave setting;
Overigens in in het museum ook genoeg gaafs te zien:
Klaar voor de start:
Het bizar hoeveel Nederlanders er rond lopen..als je een onbekende aanspreekt maak je goeie kans als je in het nederlands begint te praten.
Even na de lunch begint de start op de Viale Venezia, iets waar je als service team niet zo makkelijk bij komt omdat je na de start graag snel achter je auto wilt aanrijden zodat je dichtbij bent als ze service nodig hebben. Het valt niet mee om de deelnemers bij te houden, sommige auto's lopen echt als een kogel en met politiebegeleiding worden er echt meters gemaakt. (ook zonder begeleiding trouwens). Vaak probeer je ergens een shortcut te pakken als de deelnemers door een stadje rijden of een lusje zodat je er weer even voor kan komen. Binnen mum van tijd rijden ze dan overigens weer voor je maar dan ben je wel altijd aardig in de buurt. Zo is het ook een mooi spelletje om te spelen voor de servicecrew. De eerste etappe is voor een groot deel in het donker, starten om 15:44 en rond 23:09 binnen komen.
Aankomt in Milano Marittima, wachten voor het podium:
Auto heeft het tot dat moment uitmuntend gedaan, komen wat geluiden vanuit het vrijloop lager maar klinkt op dat moment nog niet heel spannend.
Na het podium gaan we onderweg naar het hotel van de rijders, want ons werk zit er uiteraard nog niet op. Ook als er geen klachten zijn van de rijders wordt de auto elke avond helemaal doorgelicht, uiteraard alle oliën/water maar ook de complete wielophanging moet worden nagelopen op loslopende bouten e.d. Verder natuurlijk uitgebreide visuele controle van allerlei componenten, banden e.d.
Nog voor we bij het hotel aankomen worden we gebeld; de auto staat stil met een te warme motor. Hmm, het zal wel aan de lofzang een paar minuten eerder gelegen hebben over hoe goed de auto het wel niet deed
. Eenmaal aangekomen bij de auto (ideaal die livelocatie via whatsapp) blijkt dat de elektrische fan het niet meer doet. Na wat meten blijkt er een probleem in de voeding te zitten, dus deze even snel overbrugd zodat de auto en rijders naar het hotel kunnen en we daar rustig dit kunnen oplossen en de auto zelf kunnen servicen:
Zo vindt je jezelf terug ergens op de stoep van een hotel, midden in de nacht, sleutelend aan een kapitale classic. Heerlijk, dit soort evenementen. We voeren de service uit en leggen een nieuwe voeding voor de Fan. Het vrijlooplager is na het podium (veel langzaam verkeer) ook meer geluid gaan produceren maar daar kunnen we op dat moment helaas niet zoveel aan doen. Na de service zoeken we ook snel het hotel op, inmiddels 2:30 in de nacht en voor ons gaat de wekker ook weer om 6:30. De Mille Miglia staat ook voor de serviceteams niet voor niks bekend als "heftig"
De volgende dag gaan we weer lekker op pad. Het vrijlooplager lijkt na wat gepiep bij de opstart niet veel geluid meer te maken dus dat lijkt nu goed te gaan. Prachtig gebied, het wordt al iets heuvelachtiger dus voor ons ook een stuk interessanter om alles bij de houden met het busje. Die krijgt het overigens ook aardig te voortduren. Halverwege de ochtend worden we weer gebeld ivm wederom koelingsproblemen. Dit keer blijkt de temperatuurschakelaar ook niet meer goed zijn werk te doen. We besluiten deze fragiele regeling even te omzeilen en de navigator de koeling manueel te laten bedienen. De dynamo is nog steeds van een origineel type dus er moet enigszins verstandig om worden gegaan met gebruik van de ventilator maar gelukkig is dat zeker toevertrouwd.
Eind van de ochtend worden we weer gebeld: het koppelingspedaal zit vast. Oei, nu wordt het toch wel erg interessant. We zijn er snel bij en proberen snel diagnose te stellen:
Na wat afdekplaatjes hier en daar te hebben verwijderd en een hele hoop gepiel met een spiegeltje kunnen we zien dat de geleidebus waar het vrijlooplager op geperst zit is vastgelopen op de as van de versnellingsbak. We proberen er nog beweging in de krijgen maar dat is helaas een kansloze actie, hij zit muurvast en daarmee is dus de koppeling niet meer te bedienen. Verder rijden is op dit moment onmogelijk. Het lijkt het erop dat het einde oefening is; het is niet precies bekend wat voor vrijlooplager erin zit en de meest plausibele opties lijken na een eerste belronde niet voor handen in italie. Omdat verder rijden op dit punt geen opties is wordt er een plan de campagne gemaakt; een serviceteam die toevallig met trailer de route meerijd neemt de auto mee naar Rome, de bestemming van de rally voor die dag. Ondertussen wordt er transport geregeld om de auto verder te brengen, omdat de kans dat we die avond in Rome de auto konden repareren bijna nihil was.
Wij rijden direct naar Rome en komen ruim voor de rest van de karavaan aan bij het hotel, waar daardoor gelukkig nog ruimte zat is. Daar beginnen we meteen met demontage van de bak, omdat we moeten weten wat voor vrijlooplager er precies in zit en of we überhaupt de geleidebus nog los kunnen krijgen:
Nu blijkt dat er precies is gebeurd wat we dachten, het vrijlooplager is vastgelopen waarna de geleidebus is mee gaan draaien (vandaar ook geen piepend geluid die morgen). De geleidebus is daardoor zo warm geworden dat hij is vast gaan zitten op de bus van de bak. Zo vast dat we hem alleen met een trekker konden demonteren. Gelukkig is de bus van brons en heeft die verder geen schade aan de bus van de bak gemaakt. Na demontage kunnen we vrij gemakkelijk het opgeperste lager van de geleidebus hameren met behulp van wat losse stanley mesjes. Op het lager staat het e.a. geschreven zodat we gericht kunnen gaan zoeken.
Na een uitgebreide google sessie en het aan elkaar knopen van diverse referentienummers komen we er de volgende ochtend achter dat het een lager betreft die ook is gebruikt in bepaalde Triumphs. Je verwacht het niet. Daar sta je dan in Italie met je Italiaanse auto, opzoek naar een engels lager
Na een nog veel uitgebreidere sessie vinden we uiteindelijk een specialist in engelse auto's die hem op de plank heeft liggen. Hij ligt alleen 600 kilometer noordelijker, zo'n 50 kilometer boven Venetie terwijl wij op dat moment nog in Rome zitten. We besluiten het erop te wagen, het lager dat daar ligt heeft licht afwijkende maten dus het is nog niet 100% zeker of het gaat werken maar op dat moment is het de enige optie om nog kans te hebben op reparatie van de auto zodat die in ieder geval de laatste dag nog kan rijden. De Ferrari gaat op transport van Rome naar Bologna (waar de rally die dag stopt), wij gaan op pad naar het lager. De winkel dacht dat het een grapje was dat we echt uit Rome naar hun kwamen rijden voor een lagertje; "We are leaving Rome now"..."Your must be kidding" maar we waren toch echt serieus 
Ruim 800 kilometer later arriveren we rond 19:30 weer in Bologna met het nieuwe lager in onze handen. De Ferrari is op dat moment al gearriveerd dus we kunnen meteen aan de slag. Er is regen voorspelt dus eerst maar een tentje neerzetten.
Vanaf dit moment gaat eigenlijk alles super voorspoedig, we krijgen de geleiderbus weer mooi gangbaar en het lager past perfect:
We monteren de bak en alle andere randzaken weer, even motor starten om te proberen en succes! Het lager werkt weer perfect. Redelijk simpel klusje maar na alle moeite om het lager te regelen toch wel erg gaaf dat het gelukt is. Rijders ook erg enthousiast want die hadden niet meer verwacht nog te kunnen rijden. We lopen de auto verder nog even na en rond 23:30 zijn we weer klaar, netjes op tijd dus.
Nemen nog even een kijkje bij de collega service teams / vrienden (die die nacht tot ong 3:00 doorgingen), erg gaaf sfeertje zo met alle bijzondere auto's en zeer vermoeide monteurs die ondanks dat toch nog vrolijk zijn
De volgende dag staat de auto weer aan de start! Zoals gezegd erg cool na het avontuurtje met het druklager. Dat het regent mag de pret eigenlijk niet drukken want iedereen is blij dat de Ferrari het weer doet
De laatste dag loopt verder vlekkeloos, erg spectaculair met de regen, met heel veel publiek. Lunchstop in Parma:
En aangekomen in Brescia! (Dit is de parkeerplaats vlak voor het podium waar we helaas niet snel genoeg bij konden komen).
Was me het avontuurtje wel..mega gaaf om mee te maken. Jammer dat de Ferrari 1,5 dag heeft moeten missen maar wel voldaan gevoel dat hij uiteindelijk weer heeft kunnen rijden. Hopelijk volgende keer iets vlekkelozer. In ieder geval wel weer een mooi verhaal en goede herinneringen
Up to next year!
Prachtig om te zien, thnx for sharing en verslaglegging. Top ook om de Ferrari weer rijdende te krijgen. Wellicht technisch gezien niet mega complex maar in de totale setting niet eenvoudig 
