Bericht
door Reind » 16 apr 2018, 09:38
Hieronder de kijk van Mark Koense. Hij is erg PRO Verstappen maar kan me er wel in vinden en hoop dat hij gelijk heeft. Aan de andere kant racet MAX al 16jaar en moet onderhand wel kunnen inschatten dat hij tijd zat had om met niet al te veel risico en met mooie inhaalacties naar de kop te rijden.
"Max viel in zijn eigen zwaard." Mark Koense over waarom de Grand Prix van China een mijlpaal voor Max Verstappen zal blijken te zijn.
Zondag 15 april 2018, of beter gezegd de Grand Prix van China, is een mijlpaal geworden in de loopbaan van Max Verstappen. De race markeert een onmiskenbare ommekeer waarvan - gelukkig – nog steeds alleen Max zelf de richting zal bepalen.
Ik ga ervan uit dat dit straks, terugkijkend, als de dag wordt gezien waarop hij definitief volwassen werd, dat de mislukte inhaalpoging op Hamilton en de botsing met Vettel de laatste groeistuipen waren in zijn tot dusver fenomenale carrière.
Max viel in Shanghai in zijn eigen zwaard. Zijn vechtlust, zijn magistrale inhaalacties, zijn lak aan reputaties en regels; het keerde zich allemaal even tegen hem toen in de tweede helft van de Chinese GP de Red Bulls zichzelf transformeerden tot de veruit snelste auto’s op de baan.
Door een slimme bandenkeuze en een gelukkige safety car fase waren Max Verstappen en Daniel Ricciardo ineens torenhoog favoriet voor de overwinning. Maar de Nederlander liet die glorende zege als een nat stuk zeep uit zijn handen glippen. Hij was te gretig, wilde Hamilton voorbij op een punt waarop het eigenlijk niet kon - en Lewis het ook nooit zou laten gebeuren. Buitenom ingehaald worden als ware hij een Nico Rosberg? Een week na het incident Bahrein, amper drie dagen na de publieke excuses daarvoor? No way.
Het was ook niet nodig geweest. Een half minuutje, hooguit een half rondje later en Max had de weerloze Mercedes moeiteloos en zonder risico kunnen passeren. Nu liet Hamilton ‘m staan en dwong Verstappen de rubberkorrels in waarop de Red Bull onvermijdelijk uitgleed. Dat kostte Max, zo bleek al snel, de overwinning; in de tijd die hij nodig had om uit te wijken, de baan weer op te komen en weer op gang te raken, reed Ricciardo hem voorbij en stoomde door richting de kop van het veld.
Verstappen had toen nog steeds kans op het podium, een vrijwel zekere tweede plaats. Maar die poedelprijs verspeelde hij in de hairpin, nog niet zolang geleden één van die bochten waarin zijn reputatie wortel schoot, waar hij op magistrale wijze zijn feilloze, bijna buitenaardse gevoel voor gaatjes en grip etaleerde. Nu reed hij uitgerekend daar een barst in die reputatie door Vettel te torpederen.
Ongetwijfeld verrast door het feit dat de Ferrari de bocht mistte, dook Verstappen een oogwenk te laat in een gat dat zienderogen slonk toen Vettel alsnog, uiteraard, naar binnenkwam. Max had moeten wachten, hád waarschijnlijk ook wel willen wachten, maar al zijn zintuigen, zijn instinct - en wellicht de fout met Hamilton - dwongen hem naast de Ferrari die hij zonder twijfel anders binnen een ronde toch wel voorbij was gegaan. Door de aanvaring tolden beide auto’s in de rondte, viel Max nóg verder terug en kreeg hij 10 seconden straf van de wedstrijdleiding.
Zo verspeelde hij een overwinning, vervolgens een podium en uiteindelijk ook kostbare goodwill. Want alle kritiek op zijn compromisloze rijstijl ten spijt, tót die laatste rondjes in China kon Max al ruim drie jaar bogen op sympathie en applaus. Als smaakmaker van de Formule 1, de nieuwe Senna, de sloper van heilige huisjes en de man die zijn eentje altijd maar weer spanning in een vaak saaie race pompte, wist hij zijn critici keer op keer de mond te snoeren.
Dit keer, dit jaar, is het anders.
In Melbourne reed hij in zijn jacht op Magnussen zijn auto stuk op de kerbstones en spinde, in Bahrein vloog hij tijdens de kwalificatie van de baan en schakelde hij kort na de start zichzelf uit in duel met Hamilton.
Met een overwinning in Shanghai had hij die mislukte seizoenstart in één keer goed kunnen maken, maar wellicht was het juist die mislukte seizoenstart waardoor hij zichzelf geen tijd gunde achter Hamilton en Vettel.
“Ik heb het zelf verprutst,” gaf hij achteraf bedeesd toe. Glinsterden zijn ogen door emoties of was het gewoon zweet?
Zeker is dat Max zichzelf is tegengekomen in China, waar zijn ongeduld bovendien werd uitvergroot door de zelfbeheersing van Ricciardo. Had Bottas of Raikkonnen de race gewonnen, dan had Max achteraf kunnen pareren met een “ik heb het in ieder geval geprobeerd.” Maar nu liet zijn teamgenoot haarfijn de omvang zien van wat Verstappen precies had weggegooid.
Als we Max dan toch met Senna blijven vergelijken; was dit zijn Monaco 1988? Zal hij net als Ayrton toen leren van zijn fouten? Natuurlijk. Niets van alles dat hem zo sterk maakt, is hij kwijt. Hij zoekt alleen nog naar de juiste dosering. Max zal die vinden. Misschien iets later dan iedereen, ook hijzelf, wil of hoopt, maar het gaat gebeuren. Het is simpelweg, in alle opzichten, een kwestie van geduld.
hebben we flink van zich laten horen op social media.
