Jarenlang borrelt het idee dat als je een keer echt geld over hebt, je een auto koopt voor erbij, je droomauto. En als je dan een keer de kans krijgt om met zo'n auto te rijden valt het vies tegen. En niet omdat het niet goed rijd, maar IK PAS ER NIET IN. F*ck!
Twee ervaringen:
De Porsche 911.
Jarenlang als jochie posters van de mooiste 911's boven mijn bed. Vooral de oudere types spreken het meeste aan.
Afgelopen december een oefenkaartleesrit gereden als navi met een kennis uit het rallywereldje, die een 911 SC uit 1977 bezit. Na afloop nog even van plek gewisseld om zelf ook nog even te kunnen knallen.
Nou mooi niet dus, mijn rechterbeen past niet tussen stuur en versnellingspook. De enige stand waarin dat wel kan is met bijna gestrekte benen, maar dan kan ik niet goed remmen met die staande pedalen. Toch niet onbelangrijk.
Sportieve Cabrio's/Roadster.
Altijd ergens een vage behoefte gehad om met een cabrio in de zomer te kunnen rijden. Bij het rondkijken en zoeken naar een geschikte Manta, stond bij een van de adressen ook een leuke blauwe MX-5 te koop. Effe zitten en ja hoor ik kan niet onder de raamrand doorkijken, sterker nog ik kijk er bijna overheen. Stoel kan niet lager en bijna liggen is ook geen optie. Zelfde problemen heb ik ook bij de Engelse Roadsters zoals de Spit en de Healey, en nog een dozijn andere van die kleine open sportautojes.
Pfff.... weer een paar illusies armer
