Martijn's Coopertje

[Arthur]

Leeftijd auto dan? Of wat voor auto? In de 6 jaar dat ik de BoxsterS had heb ik iig 2x een steekproef gehad.

[Martijn M]

Mooi dat ie er weer doorheen is. Hoeveel km maak je nu met de Mini op jaarbasis?

[Barend]

Van de garage thuis naar de APK en terug ongeveer.
En dat dan dus ieder jaar!!

[Andry]

Gaaf bommetje zo

[Peric]

Leeftijd auto dan? Of wat voor auto? In de 6 jaar dat ik de BoxsterS had heb ik iig 2x een steekproef gehad.

Misschien scannen ze op naam?

[Arthur]

[MartijnGizmo]

Blijft een heerlijke verschijning, mooi ook dat je de Mini zo lang al in bezit hebt. Ga ik toch ook eens proberen met mn huidige hobby auto.

Thnx, hopelijk blijft ie nog een hele tijd!

[MartijnGizmo]

Mooi dat ie er weer doorheen is. Hoeveel km maak je nu met de Mini op jaarbasis?

Had deze ff gemist, zo'n 3000-4000km, beetje afhankelijk van m'n agenda en toertochtjes etc. Ook de afgelopen maanden bewust af en toe meegepakt, blijft heerlijk om er lekker mee te boenderen.

Een tijdje geleden werd ik benaderd door een vriend van me, dat ze een MINI van de eerste generatie zochten voor in Youngtimer Magazine. Ik moest uiteraard lachen, en verwees hem door naar iemand bij de NewMINIClub die een helemaal origineel exemplaar heeft met 40dkm erop. Bleek dat het juist om een artikel ging van iemand die z'n youngtimer níet origineel laat.

Dus met fotograaf Luuk en redacteur Perry afgesproken voor een fotoshoot + interview, en komende maand staat ie dan ook in het magazine. Tot mijn grote verbazing kreeg ik deze week de cover doorgestuurd...

[Niels]

Haha, leuk!

[Arjan S.]

Echt tof om je auto op een cover te hebben!

[///Joost]

Inderdaad gaaf Martijn! En ik zie dat Leo de Haas weer een schnabbel heeft gevonden! Mooi.

[StefanW]

Erg gaaf!

[EvdP]

Leuk! Waardering voor al je werk.

[Vliet]

Vet hoor. Erg leuke kar ook. Gewoon je eigen visie. Outlaw is terecht

[Spijkerhard]

Kan niet wachten tot ie op de mat valt!

[MartijnGizmo]

Voor de Autoblog Garage schreef ik onlangs een grote update over dit karretje, niet meer dan logisch om die hier ook even te herhalen.



We pikken de draad op na de vorige update, die alweer van 2020 stamt. Toen deed één of ander Chinees virus zijn intrede in dit deel van de wereld, en was iedereen ineens heel veel thuis, had lang haar en reed minder auto.

Klauteren



In de wintermaanden probeer ik de auto altijd een beetje te ontzien, hij staat niet in een afgesloten garage o.i.d., maar rijden over vieze wegen hoeft niet per se. Dat brengt wel een nadeel met zich mee: het originele alarmsysteem slurpt altijd wel een beetje stroom, en als de auto dan een keer langer dan een maand stilstaat weet je wel hoe laat het is… Geen probleem, even een startbooster erop of de accu uit de auto om binnenshuis op te laden en hij loopt weer als een zonnetje.



Alleen begon mijn MINI zijn leven als Cooper-zonder-S, met de accu onder de motorkap. Met de motorombouw verhuisde de accu naar de kofferbak, alleen is de ontgrendeling van de kofferklep elektronisch. Bij de Cooper S zit er een mechanische noodontgrendeling onder de zitting van de achterbank, maar die heeft mijn auto dus niet. Je voelt hem al aankomen: om bij de lege accu te komen, moet je door het interieur. Een klauterpartij die een stuk uitdagender wordt als je de auto voorzien hebt van vaste schaalstoelen, een rolbeugel en een achterste veerpootbrug.

Banden



Hoewel de banden nog genoeg profiel hadden, kon ik wel merken dat na een paar jaar het mooiste er wel vanaf was. Helaas is het aanbod aan sportieve ‘normale’ banden in 16 inch nogal beperkt, dus bestond mijn keuze uit een wat degelijkere gewone band, of een juist extra sportieve semislick. Het is voor mij echt een plezierauto die ik niet dagelijks nodig heb, dus werd het een semislick, in de vorm van Toyo PROXES R888R.

Een zeer stijve wang, lekker zacht rubber, stoere looks en een heleboel extra afrolgeluid. Vooral bij buitentemperaturen boven de 20 graden voelt het echt alsof er kauwgom om de velgen zit, en kun je bijvoorbeeld T-splitsingen nemen met snelheden die direct een schaterlachende bestuurder opleveren. Ook de eigenschappen op nat wegdek vielen me mee, door het zachte rubber is het vrij goed te doen om er een beetje temperatuur in te krijgen. Bij koud en nat voelt het een beetje alsof je met goedkope APK-special-banden rijdt, maar het is weer niet zo erg als zomerbanden in de sneeuw.

Remmen



Over de remmen heb ik weinig te klagen, klauwen van een R56 S, staalomvlochten leidingen, Brembo HC remschijven en een hoofdremcilinder van een BMW Z4M zorgen voor prima vertraging, maar de remblokken lieten wat te wensen over. Op zich voldeden de gemonteerde Carbotech XP8 prima qua vertraging en dosering, maar voor straatgebruik waren ze net iets te heftig qua bijgeluiden en reactie voordat ze opgewarmd waren.

Gelukkig stond op dat moment de Japanse Yen vrij gunstig, dus bestelde ik een setje Endless MX72 remblokken, die mijn maatje Kevin voor me monteerde. De blokken waren alsnog stevig aan de prijs, maar doen echt precies wat je voor een vlotte straatauto verwacht: goed remmen als ze koud zijn, nog beter remmen als ze warm zijn, relatief weinig remstof produceren, geen bijgeluiden maken, etc. Een aanrader!

Spotlights



Tijdens een fraaie zomerdag van dat jaar filmde ik met Wouter een rijtest van de Morgan Plus Six, een hilarische auto door de combinatie van relatief lichte Engelse roadster met veel te potente BMW B58-motor. Ik raakte ook wel geïnspireerd door de looks, en dan met name de Cibie-spotlights voor op de auto. Ook bij MINI’s zie je vaak spotlights (ik had ze zelf eerder ook) maar dan meestal weer niet bij de wat sportiever gestijlde exemplaren.

Dus een setje Wipac-lampen besteld, een bekend merk in de MINI-wereld, en met behulp van de speciale beugels voor op de auto geknutseld. Dit keer wel de bijbehorende afdekkappen erop gemonteerd, en de lampen zelf van een laag zwarte Plastidip voorzien, aangezien ze de vorige keer na één winter al verroest waren.

Ik vind het zelf wel een stoere look, maar tot mijn verbazing reageren vooral non-autoliefhebbers een stuk enthousiaster op de auto. De oudere overbuurvrouw, de fietsers op de Veluwe, de bezoekers van een terras… kennelijk oogt de auto er toch wat sympathieker door!

Onderstel

Door de jaren heen had ik al van alles aan het onderstel aangepast, maar de wens was toch nog altijd om de ouwe trouwe KW V1 schroefset te vervangen door iets mooiers. 2021 was ook mijn tienjarig jubileum met de auto, en dat kun je het beste vieren met een mooi cadeau.



Dus mijn grote vriend Coen van AST Suspension aan zijn mouw getrokken, want die vroeg me al jaren wanneer ik nou ging upgraden. AST is een Nederlandse onderstellenfabrikant, uit het Brabantse Valkenswaard, die alles in-huis maken. Dat zorgt er onder andere voor dat ze snel kunnen schakelen en goed zicht hebben op de kwaliteit van alle onderdelen. Het AST-onderstel onder mijn BMW doet al meer dan 100.000 kilometer probleemloos zijn werk, dus ook met mijn vertrouwen in deze producten zit het wel goed.

Nou hebben ze bij AST nogal wat keuze, dus samen in overleg gegaan. Ik heb niet direct circuit-ambities met deze auto, maar van de andere kant verwacht ik wel heel lang met dit onderstel te gaan doen, en mijn favoriete kill is overkill. Dus werd het de mooiste set die ze aanbieden, een AST 5300, met externe reservoirs, en dan ook nog met camberplates voor de voorzijde, uniball topmounts voor de achterzijde, aangepaste veren voor mijn gebruik en alle accessoires om het geheel mooi op de auto te kunnen monteren.



Dit is een zogenaamde drieweg instelbare set, met los te regelen uitgaande en ingaande slag, waarbij die laatste ook nog weer apart te regelen is voor hoge en lage snelheid. Dat is dan overigens niet de snelheid van de auto, maar de snelheid waarmee de zuiger in de demper beweegt. In een notendop: lage snelheid kun je zien als de dingen die je als bestuurder doet, dus remmen, accelereren en sturen, hoge snelheid is de invloed van de ondergrond, dus hobbels en kuilen in het wegdek. Over hobbels en kuilen gesproken: de externe reservoirs hebben als extra voordeel dat er meer olie in het complete systeem zit, waardoor harde stoten beter geabsorbeerd kunnen worden, en de olie minder snel warm wordt.

1202 Automotive

Enige tijd later werd de door AST gebouwde set bij mij thuis bezorgd, en in de berging lagen al jarenlang een stel aluminium achterste draagarmen van een MINI R56, maar nu moest het geheel nog onder de auto gemonteerd worden. Nou draaien veel garages hun hand niet om voor het monteren van een schroefset, maar ik had al wel bedacht dat hier wat meer maatwerk bij zou komen kijken.

Gelukkig bleek dat Roel (van het ter ziele gegane GoGarage37) net zo gevoelig is voor MINI-verslaving als dat ik het ben, en begon hij een nieuwe garage in de regio onder de naam 1202 Automotive. Roel weet wel raad met langlopende projecten, dus ging mijn auto een tijdje uit logeren in De Kwakel.

Project Creep





Het onderstel en de aluminium draagarmen zaten al vlot onder de auto, maar met name het netjes afwerken van de externe reservoirs had nogal wat voeten in de aarde. Aan de voorzijde zitten ze in de ruimte bij het schutbord waar ook de ABS-pomp en het remvloeistofreservoir zitten, met beugeltjes van AST zelf. Aan de achterzijde zitten de reservoirs aan de rolbeugel, op Ali Express (jaja) kon ik aluminium beugeltjes vinden die precies de juiste diameter hadden voor zowel het reservoir als de buizen van de rolbeugel. Ook de verstelling van de uitgaande slag, die aan de achterzijde bovenop de demper zit, werd verlengd naar binnen, zodat je alleen maar de kofferklep open hoeft te doen om alles in te stellen.

Daarnaast was ik natuurlijk weer slachtoffer van allerlei zelfverzonnen ‘project creep’, onder het mom van “nu we toch bezig zijn”. Zo bestelde ik bij Chico van CM Customs een set rode veiligheidsgordel, en omdat voor het monteren daarvan de complete achterpanelen én de rolbeugel er wéér uit moesten (sorry Roel!), konden er ook meteen wel nieuwe achterspeakers met wat isolatie gemonteerd worden.





Ik ben niet echt van team “ik luister alleen maar naar de motor”, dus voor mij hoort een lekker muziekje op z’n tijd wel bij een leuke plezierrit. De speakers in de portieren verving ik al eens door een composet van Focal, en de bijpassende 6×9’s vonden hun intrek in de achterpanelen. Voor wat ondersteuning in het lage gebied was mijn wens al heel lang een actieve subwoofer, dus die moest er nu ook maar eens komen in de vorm van een exemplaar van Audison. Voor de afwerking van het interieur kreeg 1202 Automotive van mij een volledig creatieve vrijbrief, en nog altijd ben ik superblij met het fraaie resultaat. Als bonus monteerden ze ook meteen een mechanische noodontgrendeling voor de kofferklep, zodat ik nooit meer achterin hoef te klimmen, samen met een snelkoppeling op de accupool om deze makkelijk los te koppelen als de auto wat langer stilstaat.





In die periode waren we een paar keer op bezoek bij Brian van Brian’s Custom Audio, en behalve dat die hele mooie dingen maakt, is het ook een enorme audionerd in de beste zin van het woord. Ik greep mijn kans om honderduit te vragen over alle mogelijke manieren om tot een goed resultaat te komen, en dat leverde een hoop advies op. Belangrijkste is wel dat ik nog een keer een DSP monteer, of in ieder geval een radio waarbij je de vertraging per kanaal kunt instellen. Nou zijn dat soort radio’s wel in enkel-DIN te vinden van onder andere Pioneer, Alpine en Kenwood, maar misschien dat ik nog een keer de middenconsole verbouw en meteen een dubbel-DIN-exemplaar met Carplay installeer.

Wielen

De nieuwe schroefset bracht wel een nadeel met zich mee: de vrij brede Toyo R888R banden eisten eigenlijk dezelfde ruimte op die de lineaire veren van het AST-onderstel wilden innemen. Er was nog net een klein beetje ruimte tussen de twee, maar het hield niet over. Nou zou je dat kunnen oplossen met een kleine spacer, maar de exemplaren van 5mm hebben geen centrering, wat weer onbalans met zich mee kan brengen, iets dat ik niet wil op een auto waarbij je dat soort dingen erg goed voelt.





Nou zou ik wielen met een lagere ET kunnen monteren, maar aan de achterkant wilde ik eigenlijk niets veranderen qua breedte. Nou zie je bijvoorbeeld Japanse straatracers ook vaak zo rondrijden, en ook race-911’s uit de vroege jaren ‘70 monteerden op de achteras brede Minilite’s, omdat er geen Fuchs-velgen breder dan 7 inch te krijgen waren. De huidige wielen waren ET35, dus zocht ik iets rond de ET30, maar dan wel nog steeds in 7 inch breedte.

Die bleken lastig te vinden, maarrrr… spacers van 11mm zijn er wél met centrering, dus die in combinatie met een velg van ET40 zou ook nog kunnen, effectief kom je dan op ET29. Velgen met die afmetingen vond ik in de vorm van Rota Slipstream, een ekte tunerboi-lieveling door de jaren heen. Meer dan een beetje geïnspireerd op de Desmond Regamaster of eigenlijk Spoon SW388, maar wel met ongeveer hetzelfde gewicht en vorm qua velgrand als de achterwielen. Wel alle vier de wielen in dezelfde kleur brons laten coaten, want het moet wel nog een beetje kloppen in mijn hoofd.

Stuurpomp







Samen met Wouter zou ik een gave Lancia Delta Integrale gaan filmen bij Spaarnwoude, maar ik was wat aan de vroege kant. Gelukkig had ik de MINI meegenomen, dus ik besloot een sportieve verkenningsronde te doen, waar die omgeving zich op een rustige dag best aardig voor leent. Terwijl de auto wat stond na te tikken en pingen hoorde ik echter een ongewenst extra geluid in de vorm van de stuurpomp. De MINI heeft een elektromechanische stuurbekrachtiging, waarbij een elektrische pomp het hydraulische systeem van druk voorziet.

Die pomp is niet helemaal ongevoelig voor storingen, het eerste exemplaar viel uit onder het rijden dankzij een gecorrodeerde en afgebroken stekker, dit exemplaar bleef lopen met het contact uit. Snel de accupool loskoppelen luidt dan het devies, anders eindigt het verhaal met een lege accu óf een uitgebrande auto. Dit keer bij 1202 Automotive een gereviseerd exemplaar laten monteren, en het lijkt erop dat die zelfs een beetje stiller is dan de vorige twee exemplaren.

Conclusie





En zo reed ik de zomer van 2022 door, met mijn nieuwe onderstel en beter dan ooit klinkende hitjes uit de luidsprekers. Het onderstel bleek zoals verwacht een enorme upgrade, maar al die instelmogelijkheden brengen ook een enorme leercurve met zich mee… Nou ben ik gelukkig een behoorlijke nerd voor dat soort dingen, maar geloof me als ik zeg dat er heel wat uurtjes zelfstudie in verdwenen zijn! En nu? Nou, ik haalde al eerder aan dat er een langgekoesterde wens voor een permanentere verbinding tussen de aangedreven wielen is, dus daarover binnenkort meer!

[Martijn_bmw]

gave update weer! mooi om te zien hoe je jaar in jaar uit blijft verbouwen en verbeteren aan de mini

[frank de jonge]

Lekkere update Martijn!

[Philipoo]

Toffe update! R888R zijn inderdaad een fijne band, al doen ze het op zwaardere auto's beduidend minder goed (en word je dan al helemaal knettergek van het rolgeluid). op alles onder de 11-1200kg werken ze super!

[MartijnGizmo]

Ik moet de auto eigenlijk nog eens wegen, die 1150 kg ledig is er bij de keuring na motorswap op gekomen, maar sindsdien is er weer van alles veranderd. Zat laatst even te googelen, en kwam op een camperboomerforum een lokatie hier in de buurt tegen waar je voor €12 oid een voertuig op de weegbrug mag zetten.

[Arthur]

Beste update en mooie wagen is het hoor

[MartijnGizmo]

In de vorige update gaf ik het al aan, de AST 5300 schroefset kent erg veel instelmogelijkheden, en dat betekent dat je niet alleen veel in kúnt stellen, maar dat je ook veel in móét stellen. Het beste is om telkens een stuk te rijden, één ding aan te passen, weer een stuk rijden, etc. Nou vind ik dat leuk om te doen, maar bij een hobbyauto waar je niet zo vaak in rijdt moet je dat wel allemaal onthouden. Dus hou ik nu netjes een logboekje bij in mijn telefoon, waar ik alle instellingen noteer, samen met mijn bevindingen, en iedere keer als ik iets aanpas draai ik de instelling eerst netjes terug naar de nulstand om dan weer opnieuw de ‘clicks’ te tellen. Mijn vriendin noemt me een nerd, en daar kan ik haar eigenlijk geen ongelijk in geven. Van AST krijg je bij je onderstel trouwens een klein notitieboekje om dit soort dingen bij te houden, dus zo gek ben ik niet!



Om het af te maken ging de auto nog een stukje omlaag (kleine moeite met een schroefset), liet ik een paar roll-center-adjusters monteren en werd de auto nog een keer opnieuw uitgelijnd naar mijn wensen. Eigenlijk zou dat laatste inmiddels nog weer een keer moeten, maar ik ben bang dat ik dan samen met collega @willeme naar een onderstel-nerd-praatgroep moet.





Brandblusser

Omdat ik behalve ouder, ook verstandiger word (heel saai), kwam het besef dat het misschien niet onverstandig is om een brandblusser mee te nemen in je oudere hobbyauto. Nou is er op dat gebied echt enorm veel te kiezen, met allemaal hun eigen voor- en nadelen. Voor nu koos ik voor een brandblusser-pen van Fire Suppression Systems, die vooral een aantal van de voordelen lijkt te combineren. Lang nagedacht over de montage, maar hij zit nu met klittenband aan de rolbeugel, op een plek waar ik zowel vanachter het stuur als vanuit de kofferbak bij zou kunnen komen. Maar graag hoor ik ook van jullie, lieve lezers, wat er aan te bevelen is op brandblusser-gebied.



Rijden rijden rijden

Op het wensenlijstje stond voor de MINI een hele logische: meer ermee rijden! Eigenlijk is bijna iedere langere rit ermee wel memorabel, dus besloot ik er vaker met mijn vriendin op uit te trekken. Toeren over de Veluwe, op zondagochtend over de Lekdijk (met zelfs opgestoken duimpjes van wielrenners, komt vast door de spotlights), een bezoekje aan het pittoreske Gorinchem en een dagje naar Texel. Nou is Texel niet direct een stuurmanswalhalla, al zijn er in het Noordoosten wel een paar leuke landweggetjes, maar door de overtocht met de veerboot voelt zelfs een dagtripje alsof je op vakantie gaat. Ook gewoon zomaar eropuit gaan, even naar Zandvoort, of gewoon genieten van een zomeravond, heerlijk!









Carterventilatieterugslagklep

Tijdens een meervoudige acceleratieproef bij wat Mexicaanse verkeerslichten, samen met een oudere man in een roze Porsche, rook ik bij hoge toeren wat olielucht. Dat was me al eens eerder opgevallen, maar ach, het is een twintig jaar oude auto. Voordeel van de populariteit van auto’s zoals de MINI, is dat er op internet oneindig informatie over te vinden is. Vroeger voornamelijk op fora, tegenwoordig is dat grotendeels verschoven naar Instagram en Facebook-groepen. Op één van die laatste las ik toevallig dat iemand zijn PCV-klep had vervangen. Dit is een terugslagklep die de positieve carterventilatie regelt, maar door ouderdom en vervuiling slechter kan gaan werken. Gevolg is dan dat de overdruk op een andere manier zijn weg naar buiten zoekt.





Even met een zaklampje onder de kap gedoken, en inderdaad, aan de achterkant van het blok zag ik bij de kleppendekselpakking wat zweetsporen. Nieuwe PCV-klep besteld, die draai je er bij deze MINI gelukkig zo in, de zweetsporen schoongemaakt (om nieuwe te kunnen ontdekken), en het euvel lijkt verholpen te zijn. De kleppendekselpakking mag alsnog wel een keer vervangen worden, maar zo is er bij oudere auto’s altijd wel wat te doen.

Wielmoeren

Uit de categorie altijd wat te doen: de wielmoeren begonnen er wat roestig uit te zien. Ik ben geen fan van aluminium voor wielmoeren, dus ze zijn van staal. Na jarenlang gebruik slijt de coating eraf, waarna ze uiteraard gaan roesten. Niet direct ernstig, maar op een gegeven moment gaat het wel wat armoedig staan. Nou had ik ze al eens vervangen door dezelfde exemplaren, dat kon ik nu weer doen… of meteen voor titanium exemplaren gaan, die níet roesten. Overkill? Ja, maar dat is mijn favoriete soort kill.





Meer aangedreven wielen

Een langgekoesterde wens van mij was een permanentere verbinding tussen de voorwielen in de vorm van een sperdifferentieel. Ik had ooit een Renault Mégane RS met zo’n wondermiddel, en dat is toch wel erg leuk. Nou is daar voor MINI van alles voor te krijgen, en sommige MINI’s hadden dit zelfs af-fabriek, maar als totaalproject lag het voor mij iets gecompliceerder. Om bij een voorwielaandrijver een sperdifferentieel te monteren, moet over het algemeen de hele versnellingsbak uit elkaar. En als je dat toch gaat doen, monteer je ook meteen een nieuwe koppeling natuurlijk. Maar dan kun je ook wel meteen een lichter vliegwiel monteren. Oftewel, een prima kandidaat voor een flinke dosis ‘project creep’.

Maar het moest er toch maar eens van gaan komen, dus met Roel van 1202 Automotive een plan gesmeed. De versnellingsbak in mijn MINI is er eentje van vóór de facelift in 2004 (code BKD), die iets langere overbrengingsverhoudingen heeft dan de exemplaren van na die tijd (code BKE). Het verschil is niet lineair, met name in de lagere versnellingen is het verschil wat groter. De versnellingen zijn vrij lang, mijn MINI deed 116 km/u in z’n 2, wat bij een auto die nogal wat toeren nodig heeft om zijn vermogen af te geven wat afbreuk doet aan de beleving. Nou is dat met een facelift-versnellingsbak nog altijd 107 km/u, maar dat scheelt toch zo’n 8%.





Aan onderdelen geen gebrek bij 1202 Automotive, zo ook een facelift-versnellingsbak. Dit was zelfs een exemplaar met code BKL, die af-fabriek reeds met een sperdifferentieel kwam. Geen hele heftige sperwerking, dus laten we die meteen maar vervangen als alles toch open moet (‘project creep’, weet u nog?). Voor achterwielaangedreven auto’s ben ik meer fan van sperdifferentiëlen met koppelingsplaten, maar voor een voorwielaandrijver voldoet een exemplaar met wormwielen erg goed. Ik had mijn vizier gericht op een exemplaar van Quaife, maar in de MINI-wereld is ook Blackline erg populair. Lijkt er sprekend op, tot het punt dat onderdelen uitwisselbaar zijn, maar kost zo’n 30% minder.

Vliegwiel

Het vliegwiel bij een moderne auto is altijd een compromis tussen comfort en sportiviteit. Enerzijds dient het ervoor om trillingen op te vangen van zowel de motor als minder kundige bestuurders, anderzijds zorgt extra gewicht ervoor dat de motor minder makkelijk toeren maakt. Soms is dit gewenst, om te voorkomen dat de motor afslaat als je wegrijdt of als je af wilt remmen op de motor zonder bijgeluiden, soms is het ongewenst als je een fellere reactie wenst bij het geven van tussengas of voor snel acceleren in de lagere versnellingen.



Ik koos voor een enkelmassa aluminium vliegwiel van TTV, dat 5,3 kg weegt, tegenover de 12,3 kg van het originele vliegwiel. De koppeling werd vervangen door een origineel exemplaar van LUK, deze kan prima tegen extra vermogen van getunede MINI’s zolang je bij de originele supercharger blijft. Door de lineaire vermogensopbouw is er slechts beperkt koppel beschikbaar in het lagere toerengebied, pas bij een turbo-ombouw zie je dat er een agressievere koppeling nodig is om het vermogen aan te kunnen.

Ombouw

En zo ging mijn MINI in de zomer weer uit logeren bij 1202 Automotive voor de ombouw, waarbij ook meteen alle lagers en dichtingen vervangen werden waar je nu goed bij kon. Ook vond er meteen een stevigere motorsteun van Vibratechnics zijn weg onder de motorkap, om de door Powerflex verstevigde exemplaren bij de versnellingsbak en aan de onderkant te vergezellen.





Na een paar weken haalde ik de auto weer op, en kon het grote genieten gaan beginnen… althans… na wat geduld. De meningen lijken er nogal verdeeld over te zijn, maar ik begon met het gedurende 1.000 km rustig inrijden van de nieuwe koppeling. Ook het sperdifferentieel moest volgens Blackline na 1.000 km voorzien worden van verse bakolie, dus dat kwam niet slecht uit.

Snelwegkilometers tellen niet, want er moet wel een beetje geschakeld en gestuurd worden, dus reed ik volledig binnendoor naar mijn lieve schoonouders in het hoge Noorden. Rustig opbouwen, maar de verschillen waren meteen al goed te voelen. Door de kortere versnellingen voelt de auto een stuk levendiger, een gevoel dat nog eens versterkt wordt door het lichte vliegwiel. Wegrijden valt me enorm mee, ik liet de auto slechts twee keer afslaan, en beide keren was tijdens achteruit rijden bij het inparkeren.

Ik had verwacht dat het effect van het sperdifferentieel met name in de lagere versnellingen te voelen zou zijn, door de lineaire vermogensopbouw en daarmee ook het niet al te overdadige koppel bij lagere toeren. Maar ook bij snellere bochten in de derde en vierde versnelling voel je nog erg goed het gier-effect van koppel dat naar het buitenste voorwiel gedirigeerd wordt.

Brullen met die spullen

Na de eerste duizend kilometer de standaard versnellingsbakolie vervangen door Redline MTL, wat volgens ‘het internet’ de beste zou moeten zijn voor een MINI. En eerlijk is eerlijk, hiermee schakelt de auto meteen een stuk soepeler! Hierna kon het gas er echt lekker op, en ik moet zeggen dat de upgrades de auto enorm goed gedaan hebben. Voelt echt een stuk pittiger, zoals ik hoopte met meer actie op lagere snelheden, trekt nu mooi twee strepen vanuit stilstand en maakt het rijden ermee na al die jaren weer een nieuwe uitdaging.

Waar ik altijd gewend was om te wachten tot het einde van de bocht voordat je weer op het gas kan gaan, kun je nu veel eerder op het gas gaan en daarmee óók de lijn van de auto beïnvloeden. Dat kunstje kende ik al uit mijn eerder genoemde Mégane RS, maar om het te voelen in de MINI die ik al zolang heb is toch wel weer een erg leuk spelletje. Slechts twee keer een situatie gehad waar het nadeel van een sperdifferentieel met wormwielen merkbaar is ten opzichte van een exemplaar met koppelingsplaten. De tandwielen versterken het koppel van het wiel met minder grip naar het andere wiel, maar dat werkt niet als de grip nul is. Als je de binnenkant van een rotonde als kerbstone gebruikt merk je heel even verlies van aandrijving als het wiel loskomt van de grond. En datzelfde effect had ik ook één keer toen ik stapvoets haaks uit een uitrit met een hoge drempel reed.

Het lichtere vliegwiel valt me voor een hobbyauto enorm mee, na de koude start loopt de auto wat onrustig in combinatie met de fellere nokkenas, maar dat is ook een soort voorpret. Bijgeluiden hoor ik alleen in z’n vrij met de koppeling omhoog, en als je hoog in de toeren afremt op de motor, terwijl je de ramen omlaag hebt. De motorsteun bleek de perfecte keuze te zijn, nog een wat strakker gevoel bij schakelen en lastwisselingen, maar geen extra trillingen in het interieur.

Nazomer?

Mijn plan was om de ombouw in de zomer te doen, zodat ik lekker nog de hele nazomer had om rond te rijden. Helaas viel dat plan in het water, letterlijk, want wat viel er een hoop regen! Gelukkig hadden we nog wel een paar mooie dagen, zoals die waarop de Collecting Cars Coffeerun plaatsvond.





In oktober wist ik het schijtweer te ontvluchten door met mijn vriendin een roadtrip naar Frankrijk en Italië te maken in haar MINI JCW Cabrio (jaja, het is besmettelijk, ik zal hier nog een verslag van maken). Nadeel van zo’n roadtrip over mooie bergwegen is wel dat daarna het rijden in Nederland een beetje gewoontjes aanvoelt. Een paar van onze autovrienden stelden voor om een roadtripje te maken, maar daarover was ik dan ook slechts mediumenthousiast.

Roadtrip(je)

In het verleden ging we met dezelfde groep onder andere naar de Alpen en naar Kroatië, maar zoals wel vaker blijkt het naarmate de jaren verstrijken steeds lastiger om alle neuzen dezelfde kant op te krijgen, zeker voor een volledige week van huis. Het plan was nu dan ook om slechts twee dagen weg te gaan naar het Duitse Saarland, wat voor veel mensen een stuk makkelijker in te plannen is.

Dus ik besloot om wat minder een zuurpruim te zijn en ook mee te gaan met mijn vriendin. Alleen leek het mij ter verhoging van de feestvreugde wel leuk om met mijn MINI te gaan, want meer leuke ritten daarmee is nog steeds mijn streven. Gelukkig is mijn lieve vriendin enthousiaster dan ik, dus die was meteen vóór, mits ik een paar aanpassingen zou doen.

De passagiersstoel zou iets achterover gekanteld mogen worden, de uitlaat kan wel ietsje minder dreunen op de snelweg en zelf leken mij ook banden die wat beter tegen natte Duitse wegen in november kunnen me een goed idee. De stoel was snel aangepast, de sidemounts bleken omgedraaid te kunnen worden, waar de stoel ietsjes schuiner staat, net zoals aan de bestuurderskant.

De uitlaat is nogal afwijkend van standaard, want deze bestaat uit het volgende: een uitlaatspruitstuk van OBX (kopie van een Supersprint volgens mij), gevolgd door de originele katalysator, het tussenstuk van de originele Cooper-uitlaat en de einddemper van een MINI R56 Cooper S. Niet asociaal luid, maar inderdaad met een lekker zeurende dreun rond de 2500-3000 toeren, waar je op de snelweg nogal eens rijdt, zeker nu je in Nederland nog maar 100 mag overdag. Dus voor de zoveelste keer Roel van 1202 Automotive lastiggevallen, die voorstelde om een middendemper te monteren. Hij had nog een exemplaar liggen van een R53 JCW uitlaat, die er zo tussen gelast kon worden.





Qua banden moest er ook iets gebeuren, want hoewel de Toyo Proxes R888R erg vermakelijk zijn bij zomers weer, waren de voorspellingen nu zo’n 5 graden, regenbuien en misschien zelfs wat natte sneeuw. Nou hoefden er niet meteen allseasons onder, bij winters weer blijft de auto binnen, maar ik zocht toch wel drieseizoensbanden in plaats van éénseizoensbanden.

Ik wilde wel graag bij 16 inch blijven, wat het aanbod in sportieve banden erg beperkt. Je komt dan al snel bij ‘gewone’ banden, met opvallend vaak iets als “Green” of “Eco” in de naamgeving, net niet wat ik zocht. De keuzes waren eigenlijk alleen Uniroyal RainSport 5, die volgens de reviews op internet nogal zachte wangen hebben, óf Vredestein Ultrac, die in de nieuwste versie eigenlijk wel goed uit de bandentests komen. Volgens ANWB laten ze helaas wat steken vallen op het gebied van verbruik, maar blinken ze uit op nat wegdek, oftewel: perfect voor mijn MINI.



Op naar Duitsland

Het verzamelpunt voor onze weekendtrip naar Duitsland was Enschede, en op de weg daarheen viel meteen op dat er nu een oase van rust in de auto te vinden is. De uitlaat klinkt nog steeds lekker sportief, maar zonder de vermoeiende dreun, en ook de banden zijn enorm veel stiller. Ik was even vergeten hoeveel afrolgeluid die semislicks maakten! De Vredestein-banden sturen iets minder direct, maar dat vertaalt zich in wat meer comfort, en dankzij het fantastische AST-onderstel voel je precies wat er gebeurt.

Met vijf auto’s togen we vanaf Enschede binnendoor richting Paderborn, een bont gezelschap met een Skoda Fabia RS, Porsche 996, Subaru Forester XT, Porsche Macan turbo en mijn MINI. Al snel kwamen we in Duitsland op leuke stuurmanswegen terecht, om de dag te eindigen met de obligate deurmat-schnitzel in een knusse Duitse Gasthof.

Regen

De volgende dag begon koud en zonnig, maar dat veranderde helaas in langdurige regen terwijl we door de regio rond Winterberg toerden. Dat had als voordeel dat het heerlijk rustig was op de wegen, dus wij hadden de grootste pret met z’n allen. De nieuwe banden bleken ook hier weer een goede keuze, gecombineerd met het sperdifferentieel had de MINI meer grip als ooit tevoren op natte en gladde wegen. Tijdens zo’n volle dag achter het stuur kon ik de auto echt goed herontdekken, en na zo’n twee uur rijden had ik echt de ‘klik’ met het nieuwe rijgedrag.










Na een late (en stevige, want: Duitsland) lunch werd het weer steeds slechter, met her en der ook wat natte sneeuw. We besloten de route grotendeels uit te rijden, maar daarna via de Autobahn richting Nederland te rijden om bij een steakhouse op de Veluwe de trip af te sluiten. Nou zijn we in Nederland toch wel erg verwend met onze ZOAB-snelwegen, want in het donker met 130 over een natte Autobahn vergt toch wel iets meer van auto en bestuurder. Wel echt het moment dat ik erg blij was om daar zònder semislicks te rijden, want de Vredestein Ultrac banden deden het ook hier erg prettig.

Conclusie

Slechts één nacht van huis geweest, maar toch het gevoel dat je heel wat beleefd hebt. Bewijst maar weer eens dat er niet zoveel nodig is om memorabele ritten te beleven, en zo’n tripje is dan ook iets dat we dit jaar zeker in de herhaling gaan gooien! De MINI deed het voortreffelijk, zo’n 1000 kilometer gereden in die twee dagen, en zelfs op de oliepeilstok was geen verschil te zien. Niet gek na bijna 22 jaar, en een mooie manier om het 12,5-jarig-jubileum te vieren (tussen mij en de MINI dan, m’n vriendin houdt het wonderbaarlijk genoeg al veel langer vol!).


Is de MINI nu dan klaar? Je kent mijn antwoord hè? NOOIT. Voor nu staat er wat preventief onderhoud op de planning, zoals bijvoorbeeld het koelsysteem en de eerder genoemde kleppendekselpakking. Ook raakte ik onlangs weer geïnspireerd toen ik naast een klassieke Mini (met maar één hoofdletter) parkeerde tijdens de Stupid Car Meet van @onblackvince, dus ik denk dat er weer wat chroom terug moet komen.



Daarnaast is mijn neefje van vijf inmiddels groot genoeg om met een zitverhoger in de auto te kunnen zitten. Hij is ongeveer net zo autogek als dat ik op die leeftijd was, dus die gaan we binnenkort een rondje meenemen!

[Niels]

Lekkere update! Moet wel echt een heerlijke Mini zijn

[Arthur]

Lekkere update! Moet wel echt een heerlijke Mini zijn

Je hebt nog ietwat werk te doen, Niels

[Niels]

Ik heb altijd ietwat werk te doen