Hallo iedereen.
Het heeft even geduurd, voordat ik hier reageer. Ben zwaar aan het revalideren.
Ik heb het nodige wel meegemaakt.
Ik heb er een verslag over geschreven die ik met jullie wil delen.
Rally in Finland 2018
Ik weet bijna niet waar ik moet beginnen.
Wat zo’n mooie week had moeten worden, is geëindigd in een groot drama!
Ik was samen afgereisd met Wouter. Iemand, die als 16 jarige bij mij is komen werken en waaruit door de jaren heen een prachtige vriendschap is ontstaan. Laten we nu ook net dezelfde gekke hobby’s hebben.
Ik had Wouter altijd voorgehouden: “dat rally rijden, dat moet je een keer hebben meegemaakt! Dat is ultiem autorijden”! Na een hele intense en drukke tijd voor Wouter, heb ik hem aangeboden om met mij mee te gaan, om een paar rally tests te doen! Ik had nog nooit iemand zo blij gezien. Vervolgens pakte hij het ook zo mooi op, en zag ik hem gaan in dezelfde rijstijl als mij. Dat was voor mij prachtig om te zien. Ik stond overal met de i-phone te filmen. De stenen en het stof vlogen mij om de oren. Wat hebben we veel gelachen.
Na 2 dagen testen gingen we naar Sastamala, waar de Autoglym rally plaats zou vinden. Op vrijdag gingen we de stages verkennen. Mijn Navigator, Timo vd Marel, is normaal zelf rally-rijder, maar kan ook heel goed navigeren. Samen gingen we notes maken. Timo kon mij corrigeren als ik de bocht niet goed benoemde en de notes aanpassen.
We hadden al wel in de gaten dat het een hele snelle rally was…
Vrijdagavond was er al een korte stage en die was nat. Iedereen was best zenuwachtig, maar ik niet zo heel erg. Regen was altijd al mijn favoriet. We gingen super mooi en snel over het parcours. We genoten beide en hadden een lach op ons gezicht.
Goede nachtrust was nodig voor dag 2, waar 100 km. snelle stages op het programma stonden. We gingen de eerste stage van de dag in, waarbij ik best wel schrok. Ik had namelijk geen remmen meer aan de finish. Reden was: te veel links geremd, dus moest ik rustiger met de remmen gaan doen. Op service park nieuwe remolie erin en op naar de 3e stage.
Ook hier ging alles top. De notes waren spot on en het vertrouwen groeide! In stage 5 gingen we zo goed, dat we bij de finish elkaar een hand gaven en riepen: “wat was dit gaaf!” Op de verbindingsroute zeiden we tegen elkaar: “nu weer even terug naar de basis.” Andere stage, dus rustig weer opbouwen.
De start van de stage was iets vertraagd, we hadden daardoor veel tijd om onze helmen en hybride systemen goed te controleren. 4000 toeren, handrem los, koppeling los, meteen mooie combinaties waar we prachtig doorheen kwamen. We kwamen in een goed ritme. Na het langzamere stuk kwam net voor het einde van de stage een ontzettend snel stuk, met kleine topjes, die allemaal volgas 5 waren. Reken 180 a 190 km. per uur. Dat was voor mij best moeilijk om volgas te houden, maar Timo managede mij daar goed doorheen. Toen kwam de easy right over-crest…
We kwamen in de 5e versnelling aan. Ik heb geremd, dat deed ik altijd voor deze bochten volgens de notes, alleen hier was de crest net iets steiler dan verwacht. 4 wielen los van de grond. Ik was stuurloos op dat moment. We kwamen 5 meter te kort aan de buitenkant. De neus van de auto hapte in de greppel en de auto ging met een verschrikkelijke klap de lucht in, over het dak, zijkant, achterkant het ging maar door. Uiteindelijk viel hij stil….
Ik riep: “Timo! Timo! eruit snel! Ik kroop door het voorraam en klapte naast de auto neer en kon niks meer. Ik verging van de pijn en kon alleen nog op mijn linkerzij liggen. Timo was er niet en zat nog in de auto! hij bewoog niet! Ik probeerde met alle kracht die ik in me had om weer terug bij de auto te komen, maar ik kwam maar niet vooruit. Ik had verschrikkelijke pijnen. Mijn hand hing er heel raar bij en ik realiseerde me in grote paniek dat ik Timo er nooit uit zou kunnen krijgen! De auto begon hevig te roken en ook te branden.
Daar kwamen mensen aan! die schreeuwden fire! fire! Zij haalden Timo zo snel mogelijk uit de auto en bleven schreeuwen dat ik weg moest bij de auto. Ik heb half kruipend, slepend met alle kracht die ik nog had geprobeerd verder bij de wagen weg te komen het waren centimeters. Zij namen Timo mee. Toen hoorde ik explosies bij de auto. Ik heb met tranen in de ogen van emoties en pijn geroepen naar Timo, maar ik kreeg geen respons. Ik was emotioneel gebroken en ook op dit moment, dat ik dit schrijf, heb ik weer de tranen in mijn ogen. Het leek uren dat we in het hoge gras lagen te wachten op de hulpdiensten. Ik probeerde om mijn tenen te bewegen om te voelen of ik ook een dwarslaesie had. Ik riep ook naar Timo: “kun je je benen bewegen? maar ik hoorde maar niks… De traumaheli kwam eraan. De artsen gingen meteen met Timo aan de slag. Die had door een open pols breuk bloedverlies en was nog steeds buiten bewustzijn.
Toen de traumaheli met spoed met Timo vertrokken was, kwamen de artsen bij mij. Ik mocht mij niet bewegen en werd in een soort plastic zak met lucht erin gelegd. Toen de ambulance vertrok, voelde ik elk steentje onder de wielen doorgaan. Toch was mijn grootste zorg Timo… Als je met iemand samen rijdt, dezelfde humor hebt, en vele gesprekken in de auto voert, krijg je een band met elkaar. We hadden samen zoveel plezier bij deze rally.
Uiteindelijk kwamen we aan op de intensive care van het University Hospital in Tampere. Daar hebben ze mijn race-overal kapot gesneden. Ik kreeg overal draden op mijn lichaam en een dikke spuit in mijn linkerpols, die helemaal los zat van mijn hand. Mijn hand en pols duwden ze terug en toen werd er verband omheen gedaan. Timo lag aan de andere kant van de ruimte met een gordijn ertussen. Ik riep: “Timo”! Hij antwoordde: “yo”…, en dat was het. We waren allebei van de wereld.
Die nacht heb ik doorgebracht in een observation room. ik had overal bedrading op en aan mij zitten. Er werden vele scans gemaakt.
Ik had naast een verbrijzelde pols, ingedrukte rug-wervels, een ingedrukte borstkas, een klaplong die op het randje zat van een drain, en er was eerst sprake van een maagperforatie. Verder overal blauwe plekken tot de helm afdruk in mijn gezicht aan toe.
Timo kreeg meteen een operatie aan de open botbreuk van zijn pols. De volgende dag lagen we samen op 1 kamer. Het bleek dat hij buitenwesten was geweest en pas weer bijgekomen was in het ziekenhuis. Hij had naast de open botbreuk ook nog hersenbloedingkjes. Van de crash kon hij zich niks meer herinneren.
De operatie aan mijn verbrijzelde pols duurde 6,5 uur. Er zijn 3 titanium platen ingekomen. Terug op de kamer voelde alles wel goed na die verdoving…. Ik was helemaal van de wereld en was half stoned van de medicatie. Wouter en Timo vroegen mij de meest domme dingen en de antwoorden die daarop kwamen waren nog gekker:) maar toen de verdoving eruit was, verging ik van de pijn.
We hebben samen veel gesproken, veel emoties. Timo is inmiddels thuis. Die mocht dinsdag terug naar Nederland vliegen. Ik moet hier nog wat langer blijven vanwege de klaplong en mijn rug. Ik mag helaas ook niet vliegen ivm de klaplong. Zaterdagochtend word ik daarom met de ambulance opgehaald voor de thuisrit. Dat wordt nog wel even een ritje, 1790 km. met de ambulance via Finland, veerboot, Zweden, Denemarken, veerboot en Duitsland eindelijk naar Nederland!
Timo en ik hebben veel contact via WhatsApp en wanneer we weer wat opgeknapt zijn, gaan we snel afspreken. Klaverjassen of zo:)
We hebben allebei een engeltje op onze schouder gehad. We leven nog en hebben al onze ledematen nog. We hadden allebei dood kunnen zijn… Ik wil snel naar huis, mijn vrouw en kinderen omhelzen. Dat ik dit kan doen, en ook nog rechtopstaand is een groot wonder!
Finland het land van de rally, maar de wegen bijten je als een gifslang!
Ik heb kort kunnen genieten van de rallysport! Timo, Dennis en Ton, ik kan de verantwoordelijkheid voor jullie welzijn niet meer dragen door dit trauma. Ik zal nooit meer aan een rally kunnen deelnemen.
Rallypromotion Finland, Kees en Petra, Jarkko dank voor jullie uitzonderlijke ondersteuning! En Wouter, die zoveel voor me geregeld heeft, geen woorden voor!
Diep respect, ook voor de mensen die ons uit de auto gered hebben: Henri, Ismo, Baptist, heroes!!!!
André
Bedankt voor het delen. Mooie sport dat rallyen. 
de laatste seconden per km gaat wel paar jaar overheen denk ik 
