dit moet je ook lezen...lang gekoesterd als maan goud
Het verhaal van de nepmaansteen...
Er is altijd veel te doen geweest rond de maanlandingen. Zijn we er echt geweest? Hebben astronauten maansteen mee teruggenomen naar de aarde?
Er worden nog altijd veel vragen gesteld bij de beelden die zijn gemaakt tijdens de maanlandingen. Ook voorwerpen die afkomstig zouden zijn van de maan, blijken geregeld een aardse herkomst te hebben.
In 2009 werd bijvoorbeeld ontdekt dat de maansteen die de Nederlandse oud-premier Willem Drees in 1969 van de Amerikaanse ambassade had gekregen, nep was. Het ging om een versteend stukje hout. Onderzoekers begonnen argwaan te krijgen toen ze de steen op een expositie in het Rijksmuseum zagen.
Een select groepje wetenschappers was al een jaar op de hoogte van de vervalsing. Drees kreeg te horen dat de steen afkomstig was van de 21 kilogram gesteente die door de eerste astronauten op de maan was verzameld. Meer dan 100 bevriende naties kregen in 1969 en de jaren zeventig een paar gram maansteen.
Zoekgeraakt
Onderzoekers kregen toestemming om een schilfer van de maanklomp te beitelen. Het fragment werd onder een microscoop en een spectroscoop gelegd, toen de houtcellen zichtbaar werden.
Al snel werd de vraag gesteld waarom de Amerikaanse regering Nederland had afgescheept met een nepsteen. Na de ontdekking werd de tentoonstelling in het Rijksmuseum met een maand verlengd.
Enkele weken na de ontdekking bleek dat een groot deel van de verzamelde brokjes steen die door de regering van de toenmalige president Richard Nixon aan bevriende landen werden uitgedeeld, was zoekgeraakt.
De NASA noch het Amerikaanse ministerie van Buitenlandse Zaken had bijgehouden aan wie de stenen waren geschonken. Het grootste deel van het maansteen en –gruis wordt achter slot en grendel gehouden.
tja....been there done that? guess again
Naar aanleiding van die zogenaamde maandlanding zijn er vele video’s gemaakt die de resultaten openbaar maken van (zelfgefinancierd) kritisch onderzoek. Nagenoeg al deze onderzoekingen komen met dezelfde eindconclusie: wat is gefilmd en gefotografeerd vond zeker niet op de maan plaats, maar hoogstwaarschijnlijk gewoon ergens op het aardoppervlak. Wie even zijn kritisch denkvermogen gebruikt (dat zouden al die hoogleraren toch ook moeten kunnen), die snapt onmiddellijk dat het bouwwerk dat de astronauten door de Van Allen-gordels heeft moeten brengen onmogelijk echte bescherming heeft kunnen bieden. In een Duitstalige videopresentatie getiteld ‘Mond(f)lüge’ (maanvlucht en maanleugen) van Gerhard Wisnewski (1959), gebaseerd op zijn boek ‘Lügen im Weltraum; Von der Mondlandung zur Weltherrschaft’ (Leugens in de ruimte; Van de maanlanding naar wereldheerschappij) uit 2005, wordt via een gedegen bestudering van de officiële foto’s duidelijk dat het krakkemikkige landingsvaartuig met ducktape in elkaar lijkt te zijn geknutseld (video). Het is te lachwekkend voor woorden dat alle ‘geleerden’ wereldwijd deze overduidelijke hoax blijkbaar niet durven te zien.
Vanaf ongeveer 1000 mijlen boven het aardoppervlak is de radioactieve straling dodelijk voor alle ombeschermde biologische levensvormen. En het duurt tot ongeveer 25.000 mijlen voordat we uit deze dodelijke stralingsgordels zijn. Indien we onze thuisplaneet 7 maal zo groot zouden maken (dus met een straal die 7 maal de huidige straal is), dan zitten we met deze denkbeeldige bol ongeveer tot bij het einde van deze Van Allen-gordels.
http://www.pateo.nl/nieuwsbrief082.htm" onclick="window.open(this.href);return false;