Rust zacht Jelmer....

[Individual]

[Dennis Cavallino]

Jelmer kan nog maar heel weinig. Niet meer praten en grotendeels verlamd. Hij kijk zover het hem nog lukt wel graag films en series.

<slik>

[Downforce Hans]

Pffff, wat zijn je eigen probleempjes dan ineens nietszeggend zeg.......

[Booooh]

Waardeloos ...

[Bram]

Ja, dit zet je inderdaad weer even met beide beentjes op de grond

[Fernando]

Pffff, wat zijn je eigen probleempjes dan ineens nietszeggend zeg.......

Idd Hans, had precies hetzelfde gevoel....

[allen]

Eens...

[GTRene]

gelukkig kan dat nog een beetje ,
leid je een beetje af en kan je wat ontspannen zo goed en kwaad dat nog gaat,
hopelijk heeft ie voldoende goede films op de HDD staan.

[frank de jonge]

Ik denk dat dat wel goed verzorgd is. Hopelijk heeft hij aan film kijken nog plezier en kan hij het vervelende even opzij zetten.

Pffff ik wordt hier zo stil van. Wat hans zegt, dit zet je met beide benen weer aan de grond.

[Peric]

De kolere zeg... wat lijkt me dát erg zeg, op je eigen eind wachten....

[Ferdi]

Wordt toch weer even heel erg klein achter het scherm van de laptop na het lezen van dit bericht...

[Petrolhead Tom]

In en in triest.

[Mark Nauta]

Pffff, wat zijn je eigen probleempjes dan ineens nietszeggend zeg.......

Roerend eens hiermee. Dat kun je niet eens problemen noemen...
GVD.... stil van ....

[Richardt.]

Bah, wat moet het verschrikkelijk zijn om zo tergend traag en vervelend naar het einde te gaan

Hopelijk ervaart Jelmer het niet zo en kan hij van elke kleinigheid nog genieten. Sterkte jongen!

[Peter Tunissen]

Maandag 18 februari 2013

Beste vrienden van Jelmer,

Sinds de vorige nieuwsbrief n.a.v. Jelmer zijn verjaardag van 20 januari zijn we bijna een maand verder en komt Marije haar verjaardag al weer in zicht. We zijn met Jelmer de afgelopen maanden van mijlpaal naar mijlpaal “gereisd”. Daarbij werd het wereldje waarin hij leefde met de dag als het ware kleiner en namen ook de contacten met de buitenwereld zienderogen af. Internet, facebook, de mobiele telefoon en al die andere sociale media werden op het laatst niet meer geraadpleegd waardoor de beleving zich steeds meer beperkte tot wat er direct in de huiskamer en in zijn eigen vertrekje kwam aan bezoekjes, kaarten, aardigheidjes en de opgenomen films of tv-programma’s. Ook tijdschriften keek hij niet meer in.

Een terugblik op een hectische maand

Een paar dagen na verzending begon de vermoeidheid bij Jelmer in steeds heviger mate toe te slaan. Medicatie werd op een gegeven moment opgehoogd. De apotheek werd min of meer “geplunderd” zo vol zaten mijn fietstassen en een deel van de benodigdheden kwam zelfs per pakjespost! Wij zullen jullie de details besparen, maar ze zijn allemaal secuur genoteerd in het dagboek dat we over Jelmer hebben bijgehouden.
De dagen werden voor ons een vliegen en draven met af en toe even rust om bij te komen. Het eten van Jelmer werd tot voor zeer kort gekenmerkt door het smullen van zijn lievelingsmaaltijden en andere lekkernijen. Ook kreeg hij van deze en gene wel dergelijke verrassingen “door de deur geschoven”. Het gaf een gevoel van niet vergeten te zijn.

De afgelopen periode kenmerkte zich ook als een verhaal vol tegenstrijdigheden. De toestand waarin Jelmer kwam te verkeren was niet iets waar Jelmer bij volle bewustzijn vrede mee zou hebben gehad. Maar zoals in 80% van alle vergelijkbare situaties wordt de doelstelling bijgesteld en daar kon Jelmer vervolgens prima mee leven. Hij had nog momenten van vreugde en beleefde blijdschap aan zijn kleine neefje Thijs. Voor ons als ouders, met het volle bewustzijn, was dit vaak heel confronterend, maar wetende dat het hem niks meer deed en dat hij wel kon genieten van allerlei zaken, maakte het voor ons draaglijk, ondanks verstoorde nachtrust, momenten van teleurstelling en stress.

Het waren ook die positieve signalen die ons kracht gaven, terwijl de momenten van spanning toenamen. Af en toe kon een van ons tweeën er even uit, met de auto om boodschappen, op de fiets of een ommetje maken te voet, korte intermezzo’s om even bij te tanken. Zaken die anders doodnormaal zijn, maar in ons geval al langer dan een jaar tot de spaarzame, individuele uitjes zijn gaan behoren. Maar voor Jelmer hebben we het dolgraag over. We willen hem hoe dan ook de zorg geven die hij verdient.

Inmiddels is de toestand van Jelmer zover verslechterd dat hij in lichte coma is geraakt. Sinds vandaag eet hij niet meer, hij krijgt zijn medicijnen niet meer binnen en reageert nauwelijks meer op aanwezigheid van iemand. Blijkbaar heeft de tumor de hersenstam bereikt. Onze neuroloog vertelde ons vorige week dat het dan heel snel kan gaan. Alles wijst er op dat dat moment nu is aangebroken.

Daarmee bereiden wij ons voor op het ergste dat maandenlang gevreesd werd.

Iefke en Gerben Wijnja

............................................

[Downforce Hans]

Tjonge jonge, wat een ellende zeg..........kan niet anders zeggen.......

[Tristan]

............

[Bram]

Wat een dappere en sterke ouders zeg

't Blijft een verschrikkelijk verhaal

[Luco]

Hier wordt je dus heel erg stil van en een brok in mijn keel.
Dan besef je weer hoe nietig je als mens eigenlijk bent.

[Eric-328]

.........

[frank de jonge]

[Joy]

Jelmer kan trots zijn op zulke ouders, dat is niet iedereen gegeven. Veel respect heb ik voor hun liefde en doorzettingsvermogen. Net zoveel respect heb ik voor Jelmer. Als je na al die jaren vechten van het ene uiterste (hoop op genezing) naar het andere wordt geslingerd (de strijd alsnog verliezen) en dan nog positief blijven en er het beste van maken, doe het maar eens na...

[Fabian]

............

[Dennis Cavallino]

Vreselijk.

[Tom van H.]

Pffff, wat zijn je eigen probleempjes dan ineens nietszeggend zeg.......

Dat dus....