
En als die kerk nu van de gemeente is, opbouwen duurt vast langer dan een jaartje

Dit dus.RJL86 schreef: 06 aug 2019, 13:14
Kinderen gaan later ook naar een christelijke basisschool. Vaak beter onderwijs en minder kinderen van tokkie ouders is mijn ervaring.
Nou Arthur, je moet er wel een beetje in geloven hè.Arthur schreef: 06 aug 2019, 16:56 LOL! Ja, zet ze lekker bij die hypocriete kerkgangers! Genoeg ervaring mee in de buurt... Daar wilde ik m'n kinderen niet bij op school.
Je ziet er velen die gelovig zijn opgevoed, een paar jaartjes de kerk de rug toekeren en als ze eenmaal in het huisje/boompje/beestje ritme zitten gewoon weer vrolijk naar de kerk gaan.eBoonstra schreef: 06 aug 2019, 10:44 Ik ben met de bijbel grootgebracht, en ben ook van plan m’n toekomstige kinderen naar een christelijke basisschool te brengen. Zal wel in het verkeerde keelgat schieten hier heb ik wel door![]()
Maar weer gerust - ben geen kerkganger, niet lid van een kerk en zal dat ook niet worden. Ben ook geen actieve gelover die 5x per dag bid. (Geen één keer zelfs)
Klopt, maar mij niet gezien in een kerk.Elise schreef: 06 aug 2019, 17:24Je ziet er velen die gelovig zijn opgevoed, een paar jaartjes de kerk de rug toekeren en als ze eenmaal in het huisje/boompje/beestje ritme zitten gewoon weer vrolijk naar de kerk gaan.eBoonstra schreef: 06 aug 2019, 10:44 Ik ben met de bijbel grootgebracht, en ben ook van plan m’n toekomstige kinderen naar een christelijke basisschool te brengen. Zal wel in het verkeerde keelgat schieten hier heb ik wel door![]()
Maar weer gerust - ben geen kerkganger, niet lid van een kerk en zal dat ook niet worden. Ben ook geen actieve gelover die 5x per dag bid. (Geen één keer zelfs)
Jong geleerd, oud gedaan.
Een urenlang verblijf in de cel kan voor minderjarigen traumatisch zijn
...
De Politie Oost-Nederland experimenteerde afgelopen jaar in Twente met een aanpak waarbij minderjarigen die voor het eerst met de politie in aanraking komen, niet in de cel worden gegooid, maar een stevig gesprek met een agent krijgen
Een wereld zonder boerka is een betere wereld
Paul Scheffer
De activisten van Amnesty zijn doorgaans een baken van verlichting in een wereld vol onderdrukking. Heel wat dissidenten in dictatoriale landen zouden zonder hun campagnes in vergetelheid zijn geraakt. De volharding om mensenrechten te verdedigen dwars door de fronten van de Koude Oorlog was voorbeeldig.
Daarom ben ik zo verbaasd door de opstelling van deze organisatie over het boerkaverbod. Het gaat me niet om hun kritiek op de wetgeving die vorige week van kracht is geworden. Ook ik vraag me af of het nodig is om voor een paar honderd gevallen een aparte wet te maken. Daar valt zeker over te twisten.
Wat mijn verbazing opriep was een video van Amnesty. Daarin zien we vrouwen in Iran die protesteren tegen de verplichting om een sluier te dragen. Ze worden vervolgens op één lijn gesteld met fundamentalistische moslima’s die zich in Nederland juist opwerpen als pleitbezorgers van een volledige verhulling.
Het idee is blijkbaar: zowel het gebod als het verbod om zich te bedekken perkt de rechten van vrouwen op eenzelfde manier in. Maar wie niet meer weet te onderscheiden tussen theocratie en democratie, wie het verschil niet begrijpt tussen emancipatie en onderdrukking, kan de zorg voor mensenrechten beter aan anderen overlaten.
De video miskent het idee van gelijkwaardigheid. In plaats van universele mensenrechten te verdedigen maakt Amnesty – en dan vergeet ik even nogal wat ‘progressieve’ politici en journalisten – een knieval voor het cultuurrelativisme. Die leer zegt dat alle gewoontes van gelijke waarde zijn. Of vrouwen zich nu willen verhullen of niet – het maakt niet uit, zolang het een eigen keuze is. Wie zijn wij om de tradities van anderen te veroordelen?
Vooral de antropoloog Melville Herskovits heeft deze benadering goed onder woorden gebracht: „Het cultuurrelativisme is de filosofie die de inherente waardigheid van elk stelsel van gewoonten benadrukt en de noodzaak van verdraagzaamheid tegenover gebruiken onderschrijft, hoezeer ze ook van de eigen gebruiken mogen verschillen.” (Man and his Works, 1948). Die bescheidenheid is volgens hem nodig, want alle cultuur is tijd- en plaatsgebonden.
Het klinkt goed, maar pakt uiteindelijk slecht uit. Wanneer iedereen gevangen is in tradities kan niemand meer over de grenzen van zijn eigen cultuur kijken. Op deze manier is relativisme een vorm van behoudzucht. Door de macht van de gewoonte te omarmen wordt de verbreiding van mensenrechten moeilijk denkbaar. Een kritische moraal wil juist tradities kunnen uitdagen uit naam van universele waarden.
De zwakte van het relativisme is snel duidelijk: als iedereen aan de gewoontes van zijn tijd is gebonden, hoe konden dan ooit patriarchale praktijken als voetinbinding, weduweverbranding, eerwraak of vrouwenbesnijdenis worden bestreden? Maar het relativisme wil niet weten van goede of slechte gewoontes – het verwerpt zo elk idee van morele vooruitgang.
Deze vragen worden zeker ook binnen de moslimwereld gesteld. De Egyptische journaliste Mona Eltahawy is zeer uitgesproken: „Ik wil de boerka en nikab in heel de wereld verboden zien. Niet alleen in West-Europa. Omdat ik denk dat het heel gevaarlijke instrumenten zijn in de pogingen om vrouwen weg te wissen.” (De Morgen, 16/3). Inderdaad: een wereld zonder boerka zou een betere wereld zijn. Deze kledij is een vernedering van vrouwen.
Het kan niemand verbazen dat dictaturen zich graag beroepen op zo’n cultuurrelativisme. Ze willen bemoeienis met de mensenrechten tegengaan. Dat zou neerkomen op ‘inmenging in binnenlandse aangelegenheden’. Het onderschrijven van de ‘inherente waardigheid van gewoonten’ kan overlopen in medeplichtigheid aan onderdrukking.
Juist Amnesty heeft zich vaak genoeg verzet tegen autoritaire regimes. Daarom is het zo vreemd dat ze in die kring niet zien dat vrouwen in Iran die zich tegen religieuze dwingelandij verzetten aan de kant staan van een open samenleving, terwijl vrouwen in Nederland die de naargeestige praktijk van totale verhulling verdedigen, zich keren tegen het idee van een open samenleving. Elk gesprek over de voor- en nadelen van een verbod zou moeten beginnen met deze morele keuze.
Een liberale rechtsstaat bestaat uit meer dan de letter van de wet. Misschien is het verbieden van de boerka in ons land geen goed idee, maar het bestrijden ervan lijkt me meer dan ooit nodig. Het zich afsluiten van de medemens botst met de wederkerigheid waarop een open samenleving is gebouwd. Ook Amnesty zou afkeer van deze religieuze onderwerping vooraf moeten laten gaan aan elke kritiek op wetgeving.
Paul Scheffer is hoogleraar Europese studies.
Ondanks dat het pas augustus is; Dit geld niet alleen voor het boerka verbod. Ook voor bijv de zwarte pieten discussie.romo schreef: 07 aug 2019, 15:10Wanneer iedereen gevangen is in tradities kan niemand meer over de grenzen van zijn eigen cultuur kijken. Op deze manier is relativisme een vorm van behoudzucht. Door de macht van de gewoonte te omarmen wordt de verbreiding van mensenrechten moeilijk denkbaar. Een kritische moraal wil juist tradities kunnen uitdagen uit naam van universele waarden.
1. Vrijheid geproefd ? Denk je werkelijk dat de twijfelaars nu massaal hun boerka afdoen?romo schreef: 07 aug 2019, 15:31 De vraag moet zijn of de wandelende brievenbus dit doet uit;
1 Innerlijke overtuiging c.q. al dan niet door geloofsindoctrinatie en brainwashing (zij heeft nooit de vrijheid geproefd omdat ze deze simpelweg niet kent, vind een Boerka dus normaal)
2 Externe overtuiging door overheersende geloofspolemiek, overheersende man, wel vrijheid willen, maar deze niet krijgen, dan wel niet aandurven vanwege angst voor mishandeling of zelfs lijfsbehoud. (Wil de Boerka verbranden)
Kortom; dit dilemma overstijgt op een overweldigende wijze het Zwarte Pieten vraagstuk.