Het subject in kwestie is een Alpina B8 4.6 in de meest subtiele uitvoering: geen achterspoiler, geen "Alpina dec", maar wel mét oranje knippers. Aan de buitenkant zie je eigenlijk alleen aan de Alpina velgen, voorspoiler en einddemper dat het geen 325i is. Die achterdemper is trouwens leeggehaald om de Geräuschkulisse een beetje te pimpen, maar daarover later meer. Het gaat om serienummer 046, die ondertussen net over de 200.000 km achter de kiezen heeft en een deel van zijn leven in Parijs heeft doorgebracht, om vervolgens voor een paar jaar in Stockholm zijn thuis te vinden. De huidige eigenaar heeft hem net verkocht: de auto is per afgelopen vrijdag opgenomen in een particuliere BMW verzameling in München, en staat daar naast een B8 4.6 coupé (en nog 100 andere BMWs, waaronder een M3 GTS en een exemplaar van bijna alles wat in Buchloe geproduceerd is). Vandaar dat de B8 in Nederland is: de eigenaar gaat hem zelf, bij wijze van vaarwel, van Stockholm naar München brengen. Zakelijke verplichtingen brengen hem naar Amersfoort, waar ik de eigenaar tref voor een kop koffie, een goed gesprek en... Das Erlebnis
Rond de spits is er niet heel veel lol te beleven rond Amersfoort, maar met wat geluk verzinnen we toch een mooie en filevrije rit bij elkaar. Via de A1 richting Apeldoorn rijden we de auto rustig warm, nemen vervolgens de A30 richting Barneveld en rijden binnendoor over Achterveld weer terug naar Amersfoort. Voor we op pad gaan, tanken we in Amersfoort, wat natuurlijk het gesprek op het benzine verbruik brengt. De verbruiksmeter van de boordcomputer is in Stockholm op 0 gegaan en geeft nu 12,4 liter per 100 kilometer aan. De eigenaar vertelt dat dit an sich geen slechte waarde is: hij heeft het pedaal behoorlijk stevig op de vloer gehad om alles met "GTi" en "3.0 TDi" op de kofferklep stevig in het hemd te zetten. Hij vertelt dat je er als je op die manier rijdt nogal wat verbaasde blikken mee oogst. Iedereen is verrast: het is een absolute sleeper.
Met de tank weer vol en de vloeistoffen op temperatuur demonstreert de eigenaar de party tricky van deze e36: de 6e versnelling. Bij 90 kmh gaat het pedaal diep in het tapijt en begint de V8 te lieren. Onderin gaat het niet eens zo absurd hard: het is een onophoudelijke drang voorwaarts, alsof een locomotief zich voorzichtig tegen de achterbumper aan nestelt en je rustig maar met serieus koppel richting horizon duwt. De drang voorwaarts is dus wel nadrukkelijk aanwezig, maar hij is niet zo stevig, dat je hem in je onderbuik voelt. Maar tot nu toe kwamen we niet boven de 3.500 toeren. Daarboven verandert het karakter van de motor en neemt de trekkracht gevoelsmatig met elke 100 toeren extra op de toerenteller toe. Hij blijft maar gaan, hij blijft maar harder gaan. Vanaf 2x 90 kmh heeft hij er echt zin in en waar je lager in toeren vooral onder de indruk bent van de stilte van deze bij Alpina inhouse ontwikkelde V8, is het nu de stortvloed aan koppel die indruk maakt. Nu is het onderbuik gevoel er wel, en behoorlijk heftig ook! De 'Pina "duwt" nog 50 kmh door, voor de eigenaar wijselijk besluit te remmen: in het vroege zonlicht heeft een BOA zich met zijn Transporter in de berm genesteld, inclusief kiekjesmachine. We ankeren stevig en, hopelijk, zo'n beetje op tijd...
We verlaten de snelweg en de eigenaar vraagt of ik zelf even wil plaats nemen achter het stuur. Daar hoef ik geen 2x over na te denken: ik ken het e36 chassis goed, ik heb V8 ervaring genoeg uit mijn e39 M5, maar ik heb nog nooit een combinatie van die twee bereden: een e36 met een V8! De eigenaar vraagt mij in de bochten een klein beetje verstandig te doen: de auto staat op tamelijk oude Michelins en er ligt een "Japan spec" sperdiff stevig vastgesnoerd in de kofferbak. Het is het enige af fabriek gemonteerde alternatief speciaal voor de Japanse markt, dat met 2,93 net iets korter is dan het "rest of thé world" optionele 2,79 sperdiff. Een 3,15 sperdiff uit een e36 M3 is een vaak gebruikt alternatief, maar dat is dermate kort, dat de lol van de 6e versnelling dan een beetje verdwenen is (hij gaat dan onderin al meteen stevig van kiet), je levert wat topsnelheid in (300 op de klok zit er niet meer in) en volgas in de 1e versnelling resulteert alleen maar in bandenrook.
Mijn laatste e36 ritje is al weer een poos geleden, maar de kennismaking verloopt vlot. Ook in een Alpina zit het stuur een tikje naar rechts uit het midden en is de cockpit eigenlijk nog steeds niet verouderd. Typisch Alpina zijn de heldere tellers op een blauwe achtergrond en de extra digitale meters onderin de tellerbak. Van het hout moet je houden (ik zeg: 1x kachel svp), de rest is gewoon BMW. Verder kan een kind de was doen: de koppeling is poeslief en het maakt eigenlijk niet uit of je nu in 1 of in 2 optrekt. De V8 helpt je altijd van de plek. De bak is een verhaal apart: via het kenmerkende korte houten Alpina pookje roer je in wat aanvoelt als een stevige, dikke bak. Hij schakelt aanzienlijk zwaarder dan de 5 bakken in mijn M3s deden, maar daarom niet minder lekker. Aangezien de auto én niet van mij is én al verkocht is én mij gevraagd is om me te gedragen, kan ik weinig zeggen over het stuurgedrag. Het onderstel heeft al de nodige ervaring en hoewel een aantal rubbers al vervangen zijn, is het duidelijk niet nieuw meer. Ik concentreer me dus maar op de partytrick: acceleratie. En die is indrukwekkend. Er zijn duidelijk overeenkomsten met een e39 M5: het is dezelfde moeiteloze acceleratie, met relatief lange verzetten en behoorlijk wat overmacht. Ik haal een aantal keren in op een B-weg. De eerste keer ga ik daarvoor terug van de V naar III, de tweede keer laat ik hem mooi in V staan en surf ik op een golf van koppel met groots gemak langs de voorligger.
Dat is ook meteen het grote verschil tussen de Alpina en alles wat ///M BMW geproduceerd heeft (wellicht op de moderne geblazen torren na): het gaat allemaal ontzettend moeiteloos. De S50 motoren in de e36 M3 maar ook de S85 V10 in de e60 M5 hebben best wat toeren nodig en geven constant andere geluiden en sensaties als je het toerenbereik volledig benut. De Alpina B8 motor is wat dat betreft anders: het geluid is veel ronder, verandert weinig naarmate de toeren toenemen en de motor heeft eigenlijk altijd een bak koppel voor je klaar liggen. Dat is misschien wel de enige deceptie van afgelopen donderdag: het geluid van een B8 is, als je erin zit, niet heel bijzonder. Zeker, het is een mooie romige V8, de Laufkultur is briljant, maar hij mist de mogelijkheid om van hamerend onderin via roffelend in het middengebied tot bijna snerpend bovenin de kleine haartjes in je nek overeind te zetten, zoals een S62 of S65 V8 dat wel kunnen. Het is een kleine prijs om te betalen, want als GT is een Alpina B8 onovertroffen. Van buiten klinkt hij trouwens wel briljant: eenmaal terug gaan we allebei onze weg en wanneer het stoplicht voor de Alpina eerder op groen springt dan het mijne, gaat mijn raampje open en gaat de 'Pina er, druk zoekend naar tractie, volgas vandoor. De uitlaat snerpt en een droge V8 roggel galmt tegen de geluidwanden. Héérlijk!
De conclusie is kort en eenvoudig: vergelijk je een Alpina B8 rechtstreeks met een e36 M3, dan is de M3 je personal trainer, en een B8 je butler. Die in zijn vrije tijd stiekem aan kooi gevechten doet.
)
