De momenten zijn schaars in zo’n vakantie. Het is niet dat vrouw en kinders er een hekel aan hebben als ik er voor ga zitten, maar met de verantwoordelijkheid voor je gezin aan boord heb je fysiek meer ballast aan boord, maar vooral ook tussen de oren. Nu komt het er gelukkig toch even van: de auto voor mij alleen, de vloeistoffen op peil & temperatuur en de belofte van een mooi stuk Oostenrijks asfalt om naar uit te kijken. Tot nu toe was er best wat verkeer en hoewel een F80 M3 - uitgerust met handbak, 18” Supersports en adaptieve dempers - met groots gemak hele slierten auto’s verslindt in één inhaalpoging, kom je zo nooit in een lekker ritme en is toch het andere verkeer de tempo bepaler, in plaats van bocht versus grip.
Er zitten nog twee auto’s en een grote bestelbus voor me als we bijna een dorpje binnen rijden en onze snelheid terug valt naar het wettelijk maximum van 50 Kilometer “in der Stunde”. Ineens, uit het niets verschijnen er in mijn linker buitenspiegel de priemende koplampen van een stel Exige V6’en op Zwitserse platen, hard remmend, terugschakelend met heel & toe. Niet-autoliefhebbers zouden ze als aso’s bestempelen: ik meen gepassioneerd auto rijden te herkennen en maak ruimte zodat ze voor mij kunnen invoegen en aan de juiste kant van de weg het dorp binnen kunnen rollen. Volgens mij heb ik mijn speelmaatjes gevonden!
We rijden traag het slaperige Oostenrijkse dorpje door: dat geeft mij de tijd om de weg voor ons te inspecteren op het navi scherm. Het eerste stuk na dit gehucht is vloeiend, snel, daarna volgt een klim bestaand uit een aantal haarspelden, waarvan de laatste paar een stuk krapper dan de eerste. Een gezonde spanning komt in mij op, het DSC gaat uit, de dempers houd ik in standje zacht, de besturing in standje licht - is er echt iemand op deze aardkloot die zwaarder sturen verwart met een communicatieve stuurinrichting?! - en van de verschillende gasrespons standen kies ik de middelste: dan geeft de auto zelf perfect tussengas en dat bevalt me super. Verder de leuning van de stoel een paar graden rechterop en het raam op een kier. Ik ben er klaar voor.
We naderen einde dorp en de Exiges brommen een aantal keren nerveus naar hun voorganger om vervolgens weer een gaatje te laten vallen. Op 50 meter voor het einde bebouwde kom bord gaan de knippers naar links al uit: de heren hebben er echt zin in. Ik kies de derde versnelling, blijf mijn spiegels in de gaten houden - ik wil niet bij het uitvoegen straks een onverwachte 3e of 4e sportmasjien op CH platen van de weg af aufwiedersehen - en haal diep adem. Jetzt geht’s los!
Direct na het bordje einde bebouwde kom voegen de Zwitserse heren uit alsof ze gevechtsvliegtuigen besturen, gaat het gas erop en vliegen ze de twee auto’s en bestelbus volgas voorbij. Ik zet mijn linker pootje uit en haak direct aan: het pedaal gaat op de vloer en de twee turbo’s beginnen hun compressorhuizen vol te zuigen. Het feit dat ze moeten opspoelen maakt dat de Exiges een gaatje slaan: mijn versnelling blijft even achter bij de heren. Toch was het geen verkeerde keuze om niet terug te schakelen: eenmaal “on full boost” gaat de M3 “in full pursuit” als een vos tijdens de Engelse jacht en haal ik de heren met gemak bij. Het opschakelen naar 4 gaat gepaard met een flinke dreun uit de uitlaat: een teken dat de wastegates de opgebouwde druk gedumpt hebben. Daarom had ik het raampje open.
De soundtrack van zo’n geblazen M motor is natuurlijk voer voor flinke discussies. Met een paar duizend kilometer achter de kiezen zie ik het zo. Als een ongeblazen M motor Andrea Bocelli is, met een enorm bereik, voortreffelijk getraind, gegarneerd met veel muzikaliteit en talent, dan is deze twin turbo Brian Johnson, de zanger van AC/DC. Bepaald geen top vocalist, eigenlijk nooit melodieus en soms onnodig “luid om vooral luid te zijn”, maar dat wil niet zeggen dat zijn vocal efforts en tomeloze on stage inzet niets aan de live show toevoegen.
Afijn, we zijn het dorp dus uit, we zijn het overig verkeer voorbij, en met de turbo’s volledig bij de les ontvouwt zich een fraai asfalt lint tegen een bergwand aan. Ik ben benieuwd of de heren voor mij van het type doodswens zijn, of gewoon van doorrijden houden. De snelheden liggen boven wat mag, anders is er geen lol aan, maar de vraag is wel of als de lokale veldwachter je progressie ijkt de straf fors is, of dat je zo lang de Österreichische Knast in gaat dat Weinstein en Cosby graag met je zouden ruilen.
Het blijkt allemaal zeer gecontroleerd te gaan. Met name de voorste Exige weet donders goed wat hij doet. Hij kiest zijn positie op de weg telkens zo dat hij maximaal zicht heeft de volgende bocht in en als er tegenliggers zijn rijdt hij alsnog binnen zijn baanvak de ideale lijn. Hij remt eigenlijk alleen als de auto kaars recht staat en remt vol overtuiging. Zijn volger zie je soms meerdere keren remmen voor één bocht en stuurt ook wat hakeriger in. Evengoed zit het tempo er goed in: ik surf de overvloedige vloedgolven aan koppel in 3, 4 en 5 en kan - dat is natuurlijk ook het voordeel van de volger - het tempo prima bijbenen. Dat tempo is perfect aangepast op de verkeerssituaties, het zicht en het aantal andere weggebruikers (bijna 0). Alle bochten hebben het camber mee dus je kunt heerlijk op het chassis leunen. Ritme en kadans zijn eveneens perfect. Een prima voorgerecht, maar ik wil m’n tanden zetten in het hoofdgerecht: de klim naar boven!
Het laatste rechte stuk naar de eerste haarspeldbocht toe laat de voorste Exige zich ongemeen gaan: hij blijft maar doortrappen en we halen er de hoogste pieksnelheid tot nu toe. Vervolgens gaat het anker uit en remmen we in een treintje bumper aan bumper voor de eerste bocht. Dat zowel het tempo als het remmen aan de stevige kant gaan bewijst wel dat ik tegen het ABS aanrem. De eerste Exige stuurt in en opent vol overgave weer de gasklep, om genadeloos richting haarspeld 2 te gaan. De tweede Exige is minder zeker van zijn zaak, remt langer, heeft twee stuurbewegingen nodig om zijn lijn te kiezen en geeft nog geen half gas de bocht uit. Op zich goed dat hij binnen zijn eigen grenzen en kunnen rijdt, maar hij is nu wel de party pooper. In de tweede hairpin gebeurt hetzelfde: de 2e Exige remt nu zo hard af dat ik zelfs terug naar 1 moet om goed uit te kunnen accelereren en de 1e Exige begint een voorsprong op te bouwen.
Tijd om door te trappen en de achterste Exige in te gaan halen. Waar hij nog immer half gas lijkt te houden en waarschijnlijk zo stopt met doortrekken, grijp ik wederom de knipper links en graaf volgas diep in de vermogensreserves van de M3. Zoals alles tot nu toe staat de auto volledig aan mijn kant en ik laat deze Exige in no time achter me, zodat de jacht naar nummer 2 kan beginnen. Om hem bij te halen is een zelfde volgas sprint in 3 niet overbodig, en nu nader ik de volgende haarspeld ook weer ruim met 3 cijfers op de snelheidsmeter. Wederom moet ik fors in de ankers, dit keer stuur ik remmend in. De kont helpt daardoor mee zodat ik nog makkelijker de apex vind. Dat is nodig ook: de andere Exige is niet van plan te minderen en is al goed op weg het volgende rechte stuk te verslinden. Dus, wederom, gas erop, sprinten. Heel even lijkt het binnenste wiel grip te verliezen, maar de Michelin weert zich kranig en helpt me het volgende stijle stuk omhoog te klauwen. De volgende hairpin geeft hetzelfde beeld en ik loop in op de Exige. Bij het insturen waait de geur van hete remblokken en stalen remschijven het interieur in. Ze zijn eindelijk niet zoals de remmen op de meeste, oudere M modellen. Hoewel ze ondertussen best wat lawaai produceren, blijft de werking prima en het pedaal redelijk consistent. Alsof de BMW ingenieur stage heeft gelopen bij Porsche - er is echt een verbetering - maar zijn stage niet heeft afgemaakt: het kan nog zo veel beter.
Het volgende rechte stuk dient zich onderhand aan. Langer dan de vorige, met een snelle links rechts erin, als aanloop op krappere haarspelden die nu gaan komen. Ik heb het rechter pedaal wederom vol op de pin en de toerenteller sprint onophoudelijk richting het rood. Eerst in 2, daarna in 3: de 550 newtonmeter kracht die de krukas afgeeft sleuren de M3 tegen de helling omhoog. Als ik aan de links rechts begin is de Exige er net doorheen: langzaam loop ik in. Na de links rechts kan het gas er nog even vol op en komt zelfs de 4 kort aan bod. Dit is serieus tempo maken, de volgende haarspeld dient zich binnen no time aan.
Dus begint de routine weer: vol in de ankers, koppeling in, terug 3, koppeling omhoog, koppeling in, terug naar 2, genietend van het automatisch tussengas. Tuurlijk is zelf doen nog gaver maar het feit dat het automatisch gebeurt maakt dat je je nog beter op de andere handelingen kunt richten, zonder het playstation effect dat flappy paddles altijd een beetje op mij hebben. Het schakelen hoort gewoon bij kundig, vaardig en stevig auto rijden. Als ik terugschakel naar 1 - zo krap is deze krappere haarspeld - zie ik voor me net dat de Exige tractie breekt. Het binnenste wiel geeft het op en slingert met een luide gil een pluim verbrand rubber de lucht in.
Het gat is nu dusdanig klein dat ik besluit door te pakken: nog 1 sprint en ik ben weer aangehaakt. Dus gaat het spreekwoordelijke pedal to the metal. De motor reageert meteen en geeft woest met loeiende turbo’s ineens zijn totaal vermogen af. Dit is de achterbanden te veel van het goede en voor ik het weet stuur ik een volle slag tegen en vertrek met een rokende powerslide uit de eerste van de krappere haarspelden. Als ik opschakel naar 2 zie ik in mijn spiegels een aardige witte wolk hangen en als ik weer voor me kijk zie ik heel vlug een duimpje omhoog uit de Exige verschijnen. Ik heb hem nu bijna!
De volgende haarspeld vraagt ook weer om de 1e versnelling, terwijl de Exige wederom het binnenste wiel laat gieren. Ik ga nog iets eerder op het gas, en nu de drift wat meer gepland is, ga ik er echt voor zitten. Spelend met het gas glijd ik de haarspeld omhoog. Als ik de bocht al bijna uit ben grijp ik snel de 2e versnelling, terwijl de Michelins nog altijd naarstig zoeken naar houdvast. Was het in de vorige haarspeld nog een wolkje: er verschijnt nu een dik rookscherm uit de wielkasten van de range toppende 3 serie. Heel beheerst, nog altijd snelheid makend in de 2e slip trek ik brede zwarte strepen, wat een spektakelmaker is dit apparaat!
In de sprint die volgt ben ik aangehaakt bij de Exige, maar daar houdt de pret ineens abrupt op. Er komen twee vrachtwagens naar beneden gereden en die hebben in de volgende haarspeld alle ruimte nodig. Doortrappen is onmogelijk en onveilig. Na de volgende haarspeld volgt een lang recht stuk met aan een kant een ruime parkeerplaats om van het uitzicht te genieten. De Exige geeft richting aan om te stoppen en ik besluit dat ook te doen. Exige nummer 2 volgt even later ook. De voorste blijkt bestuurd te worden door een gevorderde rij instructeur; zijn auto blijkt een demo van de Lotus dealer in Geneve te zijn. Exige nummer 2 heeft zijn auto nu een jaar en heeft instructie ingekocht om er veiliger hard mee te kunnen rijden. We schudden elkaar de hand en ik rol langzaam terug het dal in.
Tijdens zo’n familievakantie krijg je de kans niet vaak, maar als je hem dan krijgt...
