Freude am Fahren wordt gioia guidare

[FreudeamFahren]

Elders op dit forum melde ik onlangs dat ik deze zomer weer met de familie een paar weken met een M5 Touring door Oostenrijk en Noord Italie toer. Er werd gevraagd om foto's en filmpjes, maar dat komt er eigenlijk niet van. Misschien is het daarom aardig om een anekdote op dit forum te delen. De lokale 4G verbinding is te zwak om foto's te uploaden, dus voor nu sterkte en misschien zelfs veel plezier met onderstaand relaas.

Het is 19:30 en we rijden na een middagje toerist spelen weg uit een zomers heet Verona. Weken lang was het kurkdroog 35 tot 40 graden, maar vandaag, net als wij de parkeergarage in lopen, valt er achter ons voor het eerst sinds weken een serieuze hoosbui. We waren de parkeergarage zo uit, zien onze gewenste rijrichting duidelijk aangegeven en - prettige bijkomstigheid van het Zuid Europese klimaat - de vloeistoffen in de M5 zijn al mooi op temperatuur. Kortom, alles paraat voor een fijne rit huiswaarts naar ons appartement. De route de stad uit blijkt daarbij van echt Italiaanse kwaliteit met een wisselend wegdek bestaand uit kinderkopjes, klinkers, asfalt, allemaal naast elkaar, door elkaar, op elkaar, over elkaar.

De mooie brede uitvalswegen zijn voorts ingedeeld in 5 baanvakken, dus bij elk verkeerslicht staan we zoals te doen gebruikelijk in Italië in 9 rijen klaar voor vertrek, een auto of 10 achter elkaar. Dat betekent 89 Italianen, verdeeld over 89 Punto's, 500s, Ypsilons, met de mentaliteit alsof het zaterdagmiddag kwalificatie is in de Formule 1, met nog 2 minuten op de klok en nog niemand die een perfecte hotlap op z'n naam heeft staan. Het gaat en om het spel en om de knikkers. Voor die 89 Italianen, maar ook voor deze ene Hollander met zijn familie in de 10 pits Touring. Want om het echt spannend te maken moet ik op een gegeven moment rechtsaf, maar staan er naast mij ondertussen zeker nog 4 auto's, waarvan er in ieder geval 2 níet naar rechts lijken te willen. Je zou kunnen zeggen dat ik een soort van verkeerd voorgesorteerd sta, maar dat was toen ik tot stilstand kwam zeker niet zo, en valt in de praktische uitvoering van de Italiaanse wegenverkeerswet (aka Rules of Chaos) meestal best mee. Laatste factor van belang: er zijn ook nog 25 scooters van de partij, die zich een voor een naar de voorste startrij wurmen, al dan niet bellend of in een verhitte conversatie met de steevast mooi geklede dame achterop. Opvallend: ze dragen allen een helm maar hoe je het riempje vastmaakt weet kennelijk niemand. Nu is het volgens ongeschreven regels zo dat je in Italiaans stadsverkeer op andere auto's let en de scooters voor zichzelf dienen te zorgen, dus ik probeer me niet onnodig zorgen te maken over het hele startveld. De uitgangspositie is duidelijk. En dan... Gaat het verkeerslicht groen worden!

Op het moment dat het rode licht begint te doven en het groene licht begint te branden realiseer ik me in wat niet langer dan een halve fractie van een seconde geduurd kan hebben dat ik al het beschikbare vermogen van der Vau Zehn nodig zal hebben in de komende 30 seconden, anders maakt mijn 2200 kg zware Germaanse familiekolos immers geen schijn van kans tegen de zwerm Italiaanse vlieggewichten, kan ik niet rechtsaf slaan, kom ik dus de stad niet handig uit, en zal ik een omslachtige ereronde voor het station moeten maken en dat is mij de eer echt te na. Het spel, de knikkers. Het is echter gezien "de dreiging van rechts" te laat om mijn hand naar de middenconsole te laten zakken om de powerknop te zoeken, te vinden en te bedienen, dus opteer ik om mijn rechter duim watervlug de M knop in te laten drukken. Dat betekent vanwege de mogelijkheid om onder die knop een voorkeurinstelling op te slaan immers ook "the whole kaboodle aan Münchener Rennpferden". Die duimbeweging brengt me waar ik zijn wil: in attack modus om, al dan niet met medewerking van de piloti di automobili om mij heen, mijn afbuigende beweging naar de rechterkant van dit verkeersplein tot een succesvol einde te brengen.

Afijn, een enorme lappendeken van kinderkopjes, klinkers en asfalt, bedekt onder een paar weken rubber na een lange periode van zonneschijn, kletsnat van de nog immer vallende regen, met 89 + 25 agressieve Italianen die dood of gladiolen beiden een acceptale uitkomst lijken te vinden, en een gefocuste Hollander in standje "go" die denkt dat ie de spelregels kent en beheerst, dus. Het is GROEN!

Om mij heen klinkt ineens wild een kakafonie aan fel knorrende Italiaanse 4 cilinders in verschillende fases van hun levens, met één grote gemeenschappelijke deler: het toerental klimt razendsnel richting begrenzer, sneller dan de voorwielen ooit de Italiaanse blikkenkoetsjes voorwaarts kunnen sleuren. De vaak kale misschien zelfs uitgeharde Pirelli's van Giancarlo, Giacomo, Luigi, Mario cum suis vechten allen een schijnbaar verloren wedstrijd om tractie op het glinsterend natte wegdek en daarmee lijden ze allemaal aan een ongehoorde bak authentieke, furieuze, niet te temmen wielspin. Van voorwaartse beweging is daarom nog niet heel veel sprake. Ik strijd m'n eigen strijd en begin nadat het Sequentielles Manuelles Getriebe bij het eerste beetje gas vliegwiel en frictieschijf gecontroleerd verenigd heeft gedoseerd maar vastberaden gas te geven. Als eerste rechtsaf moest het worden, weet u nog? Hoewel zowel bips als handen melden dat door stoel en stuur allerhande signalen komen dat grip inderdaad even beperkt voor handen is als algemene ontwikkeling bij PUSA Trump, heb ik toch een aardige start weten te organiseren. Alle eer voor het variabel M sperdifferentieel en 2x tamelijk verse Michelin Super Sport in 275 breed wat mij betreft. We zijn dus onderweg! In een flits check ik binnen- en rechter buitenspiegel en zie dat ook de auto's rechts van mij nog niet van Pluvius hebben kunnen winnen en vooralsnog vooral motorlawaai en wielspin produceren. Het theoretische plan om voor de meute uit rechtsaf te slaan gaat daarmee fase 2 in: de executie!

Nu we goed vertrokken zijn en zowaar wat ruimte om ons heen lijken te hebben, wordt het tijd om meer in de juiste richting te bewegen. Ik had mijn ambities al ruim van te voren en duidelijk kenbaar gemaakt: de rechter richtingaanwijzer staat aan sinds we als een van de eersten bij het stoplicht rechts van het midden voorgesorteerd tot stilstand kwamen. Een blik over de rechter schouder bevestigt wat ik al zag in de spiegels: we lijken niemand zichtbaar om ons heen te hebben en maken een serieuze kans. Dus hup, gas bij met de rechtervoet nadat de vingers met de rechter flipper de bak van verzet één naar verzet twee heeft laten wisselen, aangevuld met een besluitvaardige stuuruitslag 90 graden naar rechts. En dan... gebeurt er heel veel, heel snel en tegelijk.

Allereerst lukt het de brede achterbanden niet langer om een duurzaam verbond tot voorwaartse drang met het Italiaans plaveisel te sluiten. De stenen lappendeken, het laagje aangereden rubber en de verse regenbui samen beperken de Michelins na slechts een minimale waarschuwing in hun voorwaartse drang, waarna de V10 z'n kans schoon ziet en ineens vliegensvlug in toeren begint te klimmen. We breken tractie, en niet een klein beetje ook. De gekozen stuuruitslag en het reeds vergaarde tempo zorgen ervoor dat de kont ineens een zeer fanatieke poging waagt om de voorkant in te halen. Verrek, dat is waar ook: mijn M button is naast het snelste schakelprogram onder andere voorgeprogrammeerd op DSC uit...! Ik blijk m'n haakse Pappenheimers (Papenburgers?) echter nog steeds best aardig te kennen en begin in een reflex tegen te sturen. Diezelfde reflex zorgt ervoor dat ik het gaspedaal een klein beetje op laat komen, maar zeker niet los laat. Nu gas los is zijwaards tot stilstand komen, voor 89 wild sprintende Italiaanse auto's, die ondertussen stuk voor stuk van hun plek beginnen te komen en hun frustratie van een matige start uiten door zeer fanatiek te claxoneren. Om nog maar te zwijgen van de nog eens 25 voor zichzelf zorgende scooterrijders die ook geen van allen willen opgeven.

Daar gaan we dan, haaks het plein over. Mijn poging tot tegensturen blijkt juist afgemeten, de neus wijst nog steeds richting de gewenste hoek van het plein, ookal willen de dubbele einddempers maar wat graag de xenon pitten op de boeg inhalen. Mijn rechter voet heeft ondertussen zijn drift capaciteiten afgestoft en begint langzaam de druk op het rechter pedaal met gasstoten aardig op te voeren in een samenspel met mijn handen die de stuurhoek op die gasstanden aanpast. Zat ik alleen in de auto, dan zou nu het grote genieten beginnen, maar er zijn nog 4 zielen aan boord... De kinders en Oma op de achterbank zuigen van schrik hun longen vol en houden vervolgens muisttil hun adem in. Mijn vrouw grijpt haar portier stevig vast en roept uit volle borst mijn naam. Ik antwoord met een bescheiden "Ho... Hooo..." en voeg daar een zo overtuigend mogelijk maar niet heel luid "komt goed" aan toe.

Daarmee is de stress nog niet over. Tussen de matig sprintende auto's blijkt een knap gestarte Piaggio scooter te zitten, zo eentje met 2 voorwielen en 1 achterwiel. Zijn aanwezigheid valt mij pas op als ik zijn claxon onverwachts wel heel dichtbij hoor, gevolgd door gas dicht, en dan weer gas open, gas dicht, open, dicht etc. Zijn Akrapovic demper brult het uit en ik zie hem vanwege de hoek waaronder we glijden ter hoogte van de rechter a stijl in mijn blikveld verschijnen...

Dit heeft ineens de potentie om heel lelijk te eindigen. Of een scooter nu twee of drie wielen heeft, en of er nu een Sloveens titanium pret trompetje onder hangt of niet: als je er met een 5 Touring tegenaan tettert gaat het op heel veel vlakken heel erg mis en kan alleen een grote dosis geluk er voor zorgen dat er niemand onder de betrokken partijen tussen 6 planken eindigt. Maar wat schetst mijn verbazing? Deze verre neef van #46 hangt prettig schuin in de bocht, schuift zoals gezegd getuige de luid brullende uitlaat fanatiek aan zijn gashendel en laat daarbij tot mijn grote verbazing zijn achterband een marginaal grotere radius beschrijven dan zijn voorwiel. Voor de wielspinnende achterblijvers moet dit een even prachtig als vreemd schouwspel zijn. Center stage baant een Beiers schip zich in één laaaaange baani met loeiende V10 een weg richting de meest rechter afslag, terwijl hij binnendoor wordt ingehaald door een scooter met drie wielen die een deel van zijn vermogen opmaakt aan zijn eigen gecontroleerde powerslide...!

Als we bijna het plein af zijn, schakel ik nog één keer op, waarna de drift gecontroleerd overgaat in een mooie voorwaartse versnelling, recht zo hij gaat. Naast mij laat mijn vrouw de handgreep los en op de achterbank hoor ik de passagiers weer opgelucht adem halen. Ook ik haal een keer rustig adem, schakel door naar 5 zodat de V10 huil overgaat naar een bescheiden turbine op de achtergrond, en deel mijn passagiers zo casual mogelijk mee: "Deze euh... weg euh... moesten we hebben." Naast mij hoor ik tot mijn verbazing vervolgens weer de scooter toeter. Als ik rechts het raam uit kijk blijkt hij op 2 cm naast me te rijden, nog steeds spelend met het gas, terwijl hij breed glimlachend met helm zonder bandje wild met opgestoken duim naar me zwaait. Dan gaat het Piaggio gas er vol op en suist de scooterrijder er vandoor, terwijl hij de beide punten van zijn schoenen langs de kuip omhoog steekt, als teken dat hij onze gezamenlijke, uiteindelijk gecontroleerde glijpartij, inclusief godzijdank goede afloop, ook een mooie belevenis vond...

[witje]

Mama mia wat ene verhale!

[Xave30]

Link net gehad. Zo weer thuis en goed lezen.

[Fernando]

Wat een lekker geschreven stuk, was genieten FaF...

[MartijnS]

Prachtig relaas.

[Fabian]

Hahahha, je had echt schrijver moeten worden Tijs!

Geniet maar lekker van die 10 cilindri

[Spijkerhard]

5 seconden gaan in een flits voorbij

[tuurgtt]

Wmb de forumpost of the Century. Respect. Word.

[ErikS]

Heerlijk.

[MarkS]

Super!

[Eric Z]

Geniaal!

[Walter]

[Arthur]

Leuk!

[Robin Hartog]

Ge-wel-dig!

[Martijn_bmw]

Geweldig geschreven!! Ik was echt met recht benieuwd naar de afloop, je had boeken schrijver moeten worden!

[Niels]

Prachtig!!

[MParallel]

[Knot]

Man man... prachtig geschreven weer.... 3 pagina's over een actie van een minuut.

Ik trek er een fles wijn op open!

[tomgtr]

Geweldig. Heb me rot gelachen en zie het helemaal voor me.

[tomgtr]

Yep Bomans kwaliteit!

[Will F.]

ik ontdekte dat ik mijn adem in zat te houden, schitterend geschreven!

[Macboy]

Wat een briljant stukje proza !

De ene zin mooier en verrassender dan de ander. Sommige stukjes meerdere malen gelezen, zo prachtig en poëtisch verwoord. Driving-fun is een groot schrijftalent rijker geworden. Diepe diepe buiging.

[Knot]

Had voor t mooie een helm gopro op die Reliant moeten zitten.

[Xave30]

Calm & collected captain FaF. Great, superlative read it turned out to be.

[indobesar]

Haha heerlijk geschreven!!