Internationalen Fahrerlergang 2009

[Jeroen]

Ik ben net terug van de Internationalen Fahrerlergang 2009, een 3 daagse rijtraining op de Nurburgring ,die ik samen met 2 vrienden heb gedaan. Tijs, 1 van hun heeft daar een heel mooi verhaal over geschreven, wat ik hier wil delen. Daarna volgt mijn eigen verslag.


De zondag
Aanvankelijk had ik het idee geopperd om de Scuderia Hanseat training te volgen, maar nadat Jeroen overlegd had met Dick Hoekendijk, bleek de Fahrerlehrgang ons beter te passen. De Scuderia is leuk als je flink op tempo kunt jagen of helemaal niks weet: daar zitten wij tussen in. Afgelopen zondag zijn we met 3 man vertrokken richting Eifel. Jeroen per e30 325i, Gerhard per Porsche 964 en ondergetekende per e36 M3. Het was knap druk onderweg, mede door een file vanwege een nieuwe S klasse coupé die zich tegen de rijrichting in in de vangrail had geboord. Hoe je dat voor elkaar krijgt in zo’n rijdend electronica wonder is mij een raadsel, maar goed. Eenmaal aangekomen hebben we ons gemeld bij de cursusleiding en hebben we intrek genomen in een gemoedelijk Gasthof op steenworp afstand van de entree van de Nordschleife. ’s Avonds volgde het kennismakingsdiner. Daar wachtte ons een dubbele teleurstelling. Ten eerste vertelde Dick, die de coach was in onze groep, dat onze instructeur een week geleden zijn voet gebroken had tijdens een motorongeluk op de Nordschleife. Daarom kregen wij een vervanger. Dat is jammer, want onze eigenlijke instructeur schijnt een zeer markante, pittige en aangename manier van les geven te hebben. Zijn vervanger was Claus, een stugge, tabak snuivende Beier. De tweede teleurstelling was dat het de Nürburgring GmbH behaagd had om de Nordschleife woensdag toch maar aan de ADAC te vehuren, zodat ons programma zich woensdag zou toespitsen op de Grand Prix Strecke. Helaas is de Abschlussprüfung, zeg maar je examenrondje, ook op woensdag en konden we dus niet af rijden op de Nordschleife. Dit werd gecompenseerd door meer rijtijd op de maandag en dinsdag en dat hebben we geweten ook! Onze groep bestond uit een gemeleerd gezelschap: een 997 I GT3 (met vreselijk kabalige Akrapovich uitlaat), een 997 II GT3, een 993 Biturbo, een prachtige 964 RS (Gerhard: “Wo sind dein Magnesium Räder?” Eigenaar: “Zu Hause im Keller. Die sind so sau teuer...!” ), een Cayman S, een e60 M5 (met beschaafde Eisenmann), een compleet omgebouwde e36 M3 coupé (over de details op die auto kan ik zo een apart draadje vol schrijven: carbon hoedenplankje anyone?), een Audi TT V6 (otomáát ook nog), een hele sloot Lancer Evo’s (1x VI TME, 2x IX, 1x X) en een zwaar rotte maar totaal geprepareerde e30 325i (van WJW, voor sommigen wellicht een bekende). In de andere groepen zaten hele zwermen Wiesmannen (allemaal 6 pits cabrio’s op twee maal V10 coupé na), de nodige GT3s, een klein leger CSLs, de nodige snelle BMW coupé’s van verschillende Bauhreihen (al dan niet met semi slicks en kuipje links), een Ferrari F430 Spider, een Renault Sport Spider, kortom, van alles wat. Na een prima diner volgende een korte nachtrust: de wekker stond om 6:15 en de lichte vlinders in de buik deden het aantal uren slaap geen goed.

De maandag
Tijdens de maandag werd de baan opgedeeld in secties. Op elke sectie ging je met je groep een uur lang aan de slag. Eerst achter de instructeur aan. Aan het eind van een sectie moest je de auto keren: eerst de neus in de berm, dan achteruit naar de andere berm. Na wat oefening leek het soms bijna ballet als alle aangekomen auto’s zich één voor één naast elkaar opstelden. Bijkomend voordeel was dat je je collega cursisten elke keer allemaal voor je neus hoorde wegblazen: elke 5 minuten het bovengenoemde lijstje fijne hokken volle polle zien weg jopen was geen straf. De twee voorste auto’s, die achter de instructeur hadden aangereden, vertrokken na hun run achter de instructeur altijd als laatste, zodat de volgende twee auto’s achter de instructeur konden rijden. Soms stopte de instructeur voor tekst en uitleg, soms bleef hij langs de kant kijken om je van commentaar te voorzien als je het traject (langzaam en uiterst rechts) terug reed. Wanneer de instructeur niet reed, mocht je de coach volgen. Onze coach was Dick en daar had je 10x meer aan dan aan de instructor. Der Claus mocht graag open deuren in trappen en deed dat dan op z’n plat Beiers: “Sog moal, du sollest nett vollgas daroain holzah, da v’poasst maan doas Schaitelpuankt ja völlig...” Oftewel: oppassen voor onderstuur. Het doel van deze manier van oefenen is dat je iets krijgt wat je normaal niet krijgt op de Nordschleife, bijvoorbeeld tijdens Touristenfahrten: intensieve herhaling. De kortere stukken reed je zo misschien wel 15 of 20 keer in een uur. Je leert dan veel meer hobbels kennen en je kunt bewust met verschillende lijnen experimenteren. Daardoor ging het tempo ziender ogen met sprongen tegelijk omhoog. Prachtig. Het is moeilijk om een hoogtepunt te kiezen, want alle secties waren gaaf, op elk stukje maakte je gave dingen mee. Toch verdient Adenauer Forst aandacht. Na overleg met Dick bleek dat het instuurpunt dat de organisatie op ’t wegdek had gespoten iets te ver de bocht in lag en dat eerder insturen meer ruimte gaf. Dat bleek ons prima te passen, want met een stoot gas was daar de kont prima om te krijgen om vervolgens een fraaie drift neer te leggen. De eerlijkheid gebiedt te zeggen dat mijn M3 met de sinds de montage van het Intrax setje en de Michelins rondom behoorlijk onderstuurd is geworden: mijn drifts waren dan ook niet echt om over naar huis te schrijven. Meer dan een toefje overstuur bij het uitacceleren zat er vaak niet in. Zeker niet in vergelijking met Jeroen: die ging zich compleet te buiten aan romige, rokerige, ruige drifts. Aan het eind van de sessie werden we één voor één door Claus gesommeerd om zijn commentaar in ontvangst te nemen. Toen hij naast Jeroens auto stond, nam hij een stap terug, deed zijn petje af en knikte zeer instemmend. Meer commentaar had hij niet! Vervolgens was ik aan de beurt: mij viel hetzelfde commentaar ten deel. Een buiging, petje af. Jeroen en ik straalden van trots! Overigens leerde je niet alleen van de instructeur en de coach. Ook de mede cursisten lieten dingen zien of legden lijnen uit die erg nuttig zijn. WJW is een aantal keren met mij mee geweest voor zowel Pflantzgarten als Breidscheid en Ex Mühle en daar had ik ontzettend veel aan. Ik hoorde dan meteen wat hem opviel, ik kreeg meteen feed back. Het prettige daarbij was dat WJW zich in zijn commentaar beperkte tot techniek. Over snelheid en risico liet hij mij zelf beslissen. Erg veilig, erg prettig. De maandag was daarmee erg geslaagd, maar ook erg lang! Om 8:00 vertrokken we vanaf het rechte eind: om 19:45 gingen we van de baan. Tussendoor hadden we een uur lunchpauze en dat was het. Rijtijd, fast ohne Ende.

De dinsdag
’s Ochtends stond er nog één sectie op het program. Voor ons was dat Kesselchen. Daarna volgde het naar mijn smaak gaafste deel van de Lehrgang: de Gesammtrunden. Vanaf 9:15 tot 19:45 konden we rijden zo veel we wilden, met slechts één beperking. Het ene uur was voor de Neulingen, het andere voor de Fortgeschrittene. Een uurtje op, een uurtje af dus. Aan het begin van de sessie was er de mogelijkheid om Claus te volgen, daarna kon je doen en laten wat je wilde. Dit bracht twee nieuwe dimensies in het spel. Je kwam op elke sectie met véél meer snelheid aan. Tijdens de maandag vertrok je elke keer immers vanuit stilstand: op de dinsdag kwam je volle polle uit de vorige sessie. Daarnaast was de hele Döttinger Höhe open en kon je dus het hele rechte stuk over blazen. En blazen, dat was het. Goeie genade wat werd er een partij hard gejaagd! De snelste Wiesmannen kwamen langs tetteren alsof het Messerschmits waren, op zoek naar Spitfires om neer te schieten. De GT3s en CSLs hoorde je al vanaf Galgenkopf liters lucht naar binnen snorken, hongerig naar een nog hogere topsnelheid. De meest opvallende auto was echter een bekende: tussen al het prijzige, dikke materiaal blies WJW mee. Met zijn ervaring, mega fancy Intrax onderstel en Toyo R888 semi’s was hij in staat om met zijn sub 1000 kg e30je de zware jongens bij te benen en voor te blijven. Prachtig! Tijdens een van de eerste sessies kwam het zo uit dat Gerhard, de 964 RS en ik samen op pad konden. Als aan een touwtje joegen we door de Eifel. Prachtig om te zien hoe dicht we bij elkaar konden blijven. Dat verandere later op de dag: Gerhard vond bijna elke ronde meer snelheid: mijn talent en moed waren op een gegeven moment op en daar moest ik dus afhaken. Dat neemt niet weg dat ik ook sprongen vooruit heb gemaakt en snelheid heb gevonden op plekken waar ik dat nooit had gedacht. Bijvoorbeeld Pflantzgarten. Die sectie heeft me altijd goed gelegen en ik schoot er altijd lekker op. Maar na de oefeningen op maandag en het onbeperkt blazen ga ik er per saldo gewoon een versnelling hoger doorheen! Ik kom nu volgas aan in 4, rem na de sprong kort, maar zo hard mogelijk en trompetter er vervolgens met het gaspedaal op de bodem vol doorheen. Voor Pflantzgarten 2 hoef ik vervolgens alleen maar heel even te liften in de richtingswissel, om vervolgens voor de sprong op te schakelen naar 5, zodat ik de tweede Sprunghügel en Pflantzgarten 3 voluit in 5 kan door stomen. Wat een kick! Vergelijkbare verhalen kan ik vertellen over Breidscheid. En over Hohe Acht. Je leerde zo verschrikkelijk veel... Aan het begin van de middag kwam mijn familie langs. Die heb ik allemaal één voor één even meegenomen. Daarna was ik door de inspanning en hitte zo totaal gesloopt, dat ik het voor gezien hield. Jeroen was even gesloopt, en dus besloten we het lot niet te tarten en vroeg naar het Gasthaus te gaan om even op te frissen. Daarna hebben we bij Adenauer Forst zitten kijken. Daar kregen we alleen maar jeuk van en zo kwam het dat we aan het eind van de sessie toch weer achter het stuur zaten. De 4 ronden die ik voor sluitingstijd achter elkaar heb gedraaid waren de mooiste. Alles klopte, alles klikte. Uiteindelijk kreeg ik op Döttinger Höhe 230 op de klok even voor de brug voor de Antoniusbuche: dat is daar toch knap hard, vind ik. Prachtig! Het was een prima afsluiting, al was het wat vroeg. Gelukkig hadden we de woensdag op de Grand Prix Strecke nog.

De woensdag
De woensdag verzamelden we in de Boxengasse van de Grand Prix Strecke. Daar hadden we 90 minuten de tijd om de baan te leren kennen, zodat we om 12:00 daar ons examenrondje konden rijden. Het is een modern circuit: je kunt duidelijk merken dat hij is aangelegd voor de Formule 1. Er is veel ruimte en zo hier en daar zijn stukken best complex. Met de vangrail ver weg en ruimte te over stond er voor de Nederlandse brigade natuurlijk weer “steer from the rear” op het programma. Zowel Jeroen als Dick trokken strepen en rookgordijnen, tot groot vermaak van vooral de Britten. Tussen het oefenen en af rijden door was er tijd om op het Fahrersicherheitszentrum twee oefeningen te doen. De eerste was een oefening op een slipplaat: op het moment dat je er overheen reed kreeg de achtertrein een zet naar links of naar rechts. Aan de bestuurder de schone taak om dit op te vangen. Na enige oefening ging dat best heel aardig. Ik had zoiets nog nooit eerder gedaan en vond het daarom leuk om te leren. Daarna volgde de driftcirkel. Ik mocht als eerste, samen met de Evo VI. Ik reed de baan rustig op, zocht even naar de gripgrens en zette de M3 vervolgens met één gasstoot in een drift, waar hij niet meer uit is geweest. Ronde na ronde gecontroleerd haaks: wat een kick! Dick en Jeroen volgden en gingen nog mooier schuin rond: beide heren wisten meer snelheid te maken in de drift. Erg gaaf om te zien! Jeroen’s ronde was nogal “eventfull”, maar daarover wellicht later meer. Vervolgens belandde we aan bij al weer het laatste onderdeel: de Abschlussprüfung. De organisatie had dit nog nooit eerder op de GP Strecke gedaan en was duidelijk niet in zijn element. Tegenstrijdige instructies, onvriendelijkheid, het liep voor geen meter. Maar goed, uiteindelijk stormde ik dan toch de pits uit. Ik heb geen idee of ik mijn instuur- en clippingpoints een beetje geraakt heb, maar leuk was het wel. Dat kwam vooral door NGK chicane, vlak voor de Coca Cola Kurve, die op zijn beurt weer naar het rechte eind leidt. Ik kwam voor mijn doen op knap hoge snelheid aan en ankerde een tandje aan de late kant. Terugschakelend van 4 naar 3 naar 2 werd dan ook snel duidelijk dat de enige fatsoenlijke entree remmend insturen zou worden. Dat resulteerde in overstuur. Ik besloot vlug van de nood een deugd te maken en “holtzte doah volgoas hinei’”. Schuin met die slee! Maar goed, dat is alleen nog maar de links knik van de chicane. Ik moest ook nog naar rechts. Korte liften deed de kont terugzwiepen en door iets te lang te sturen ging hij zelfs verder. Wederom ging het pedaal op de vloer en ook de rechtsaf ging met rokende Michelins! Een heerlijk gevoel en prachtig gezicht in mijn spiegel. Ik hoop dat het jurylid ter plekke er ook zo over dacht.

Daarna hebben we nog rustig gelunchd, de spullen gepakt, kort gekeken bij het opbouwen van de Oldtimer Grand Prix tenten op de paddock en zijn we weer naar Nederland gekacheld. Ik kijk terug op een heerlijke Ringtrip, een geweldige leerervaring en de mooiste rondes Ring tot nu toe. Het is zo ontzettend luxe en prettig om de Nordschleife te kunnen bestieren zonder de stress en drukte van de Touristenfahrten. Voorts heb je eindelijk de tijd om de baan echt te leren kennen en de omgeving echt helemaal in je op te nemen. De rit naar de laatste sectie op dinsdagochtend was daarom ook ongekend mooi. Hier en daar nog wat ochtenddauw, een breed assortiment heerlijk auto's die voorzichtig warm gereden worden... Onvergetelijk! Tel daarbij op het contact met de mede cursisten, de gezelligheid met Gerhard en Jeroen, de super gave auto’s die je om de oren vliegen en het mag duidelijk zijn: ik ga sparen voor volgend jaar. Of het dan weer de Fahrerlehrgang wordt of toch Scuderia: daar ben ik nog niet uit. Jeroen, Gerhard, Dick en WJW: BEDANKT!

[Jeroen]

Zoals gezegd heeft Tijs al een schitterend verhaal geschreven, wat heel goed weer geeft hoe het was. Toch heb ik nog een kleine aanvulling van mijn kant:


Onervarenheid
Ik ben relatief onervaren op de Nordschleife, hooguit zo'n 20 ronden ervaring had ik. Onervaren in het circuitrijden ben ik niet bepaald, maar op de Ring zat ik altijd met knijpende handjes in het stuur, te wachten op wat er komen ging. Ik was dan ook de perfekte klant voor een dergelijke cursus.
Na een reis met veel nattigheid en ondeugd in de files (lichtjes fishtailend met de kont over de lege stukken in de file, je moet wat als je je verveelt) komen we aan bij het gasthaus. Geweldig als je je gereedschap voor de volgende dag zo ziet staan:




Rijden, rijden, rijden.
Zoals gezegd staat het veld met deelnemers, op de vroege maandag, opgesteld op het rechte stuk Dottinger Hohe, vol met serieuze auto's. Opvallend is dat je geen AMG Mercedessen ziet; wellicht een gevolg van een rijtraining die door BMW gesponsord wordt. BMW stuurt zelfs medewerkers van de fabriek hier naar toe om deze training te volgen. Die zijn dan ook in grote getale aanwezig; ze nemen onder andere een nog gecamoufleerde 3 serie E90 mee; de facelift. Ook is er een groep Amerikanen, met nieuwe M3's. Deze zijn waarschijnlijk net opgehaald bij de fabriek, om daarna deze cursus te doen. Daarna gaat het spul op de boot, waarschijnlijk om de rest van het leven af te leggen op de highways, cruisend met een laag aantal miles per hour, in het 'keep your lane' systeem. Of niet? Een andere opvallende Amerikaan is een Skyline GTR, met kenteken New York. Gewoon je Skyline laten overvliegen. Wat gaaf.






Daarna begint het rijden. De afgelopen nacht heb ik slecht geslapen, slecht bed, vlinders in de buik, noem maar op. En nu hebben we een programma: 'rijden met je donder', van maar liefst 11 uur op een dag. Daar is dus al een uur pauze vanaf. Dat klinkt niet als een goed idee. Gelukkig is het niet al te warm. Het is bewolkt, en met een aangename tewmperatuur. Ideaal weer. De baan wordt verdeeld in secties, en onze Duits knauwende instructeur, die hevig aan de snuiftabak is, rijdt voorop, in zijn 'firmawagen', een Peugeot 407 Coupe. Gelukkig hebben we ook nog een hele serieuze coach:





Iedere groep werkt met een instrukteur, en een coach, en dat is dus Dick. Voor diegene die het niet weet, Dick heeft meer dan 15 jaar ervaring op de Ring, en duizenden ronden op zijn naam staan. Ik denk dat onze herr instruktor geen idee heeft van Dick's ervaring, gelukkig weten wij wel beter.
We beginnen in de Caroussel, en zo werken we de secties af. Klaus rijdt voorop, en rijdt lijnen, en past zijn tempo aan op diegene die achter hem rijdt. Ik moet zeggen dat ik hier heel veel van meepik, en groot is mijn verbazing als hij geen opmerkingen heeft in de sectie Pflanzgarten. Ik doe het gewoon foutloos!
Sectie Pflanzgarten is 1 van de hoogetepunten: naar beneden denderen, remmen ná de sprongheuvel (dit omdat je vanuit stilstand vertrekt, anders rem je er voor) zorgen dat je auto stabiel is, en insturen op de achtbaan die de Ring heet. De kracht van de herhaling is groot; op de Ring zijn er zó veel plaatsen waar je auto instabiel is of kan worden, dat je heel goed moet weten wat je doet. Door continue te herhalen, krijg je dit onder controle, en ga je véél harder.

Sectie Adenauer Forst is memorabel. Met de E30 kom ik er door het zeer late instuurpunt niet zonder overstuur doorheen, maar op dit gedeelte is het knallen voor wat ik waard ben, en durf ik tot het gaatje te gaan. Dat levert mooie drifts op, jammer dat ik niet meer vermogen heb, anders kon ik de 2 bochten aan elkaar koppelen. Klaus slaat het gade vanaf de kant, en onze op macht beluste instrukteur kan het zowaar waarderen, en neemt letterlijk zijn petje voor mij én Tijs af. Tijs heeft dan wel niet gedrift, door zijn hevig grippende M3, maar hij laat zien dat hij wagenbeheersing heeft, en smijt de ///M in een telkens herhalende vierwieldrift er door heen. Petje af, Tijs!



Die dag rijden we zoals gezegd 11 uur, maar de vermoeidheid krijgt geen vat op ons. Waarschijnlijk is dat een soort overlevingsdrift, want het kan natuurlijk altijd serieus misgaan. Denk maar aan de motorrijder die ooit in de Angstkurve met motor en al over de vangrail in de afgrond kieperde, en pas 4 dagen later gevonden werd, nadat zijn familie hem als vermist had opgegeven. Op dit circuit wil je goed voorbereid zijn. Desondanks slaat de vermoeidheid natuurlijk toe, en nadat we hebben gegeten lig ik om 23.00 in mijn mandje, want de volgende dag gaat de wekker al weer om kwart over 6.


Alleen op de Ring

De volgende dag, de dinsdag hebben we nog 1 sectie; Kesselchen. Deze is zeker in een E30 volgas, en daarom niet minder interessant. WJW, zit naast me, en geeft me enorm veel feedback. WJW heeft zelf een roestige E30, voorzien van Intrax (3 of 4 mille?) en intermediates, en is met zijn ervaring in staat om een groot deel van het veld op te jagen met zijn slects 170 pk. Groot is de hilariteit als de Porsches, Wiesmanns en M BMW's voorbij komen denderen met WJW er niet achteraan, maar er tussen. Eigenlijk hadden we op zijn auto een streepje moeten zetten voor iedere ingehaalde deelnemer met 2x zo veel vermogen.
Daarna is het vrij rijden. De hele dag. Yab Yum, maar dan in je eentje, de hele tent voor jezelf. Opnieuw vallen de enorme snelheden op. Op Flugplatz aan komen denderen met 170km/h, de kont licht voelen worden op de bult, remmen, en insturen, en op het moment dat ik mijn banden hoor piepen durf ik echt niet op mijn teller te kijken. Voor mij een hele ervaring, want ik ben helemaal geen held in dit soort dingen. De compressie in de Fuchsrorhe die je voelt is ook zo iets, je voelt de auto in de veren drukken, nadat je in een vrije val naar beneden denderrt en krijgt weer het achtbaan gevoel wat deze baan kenmerkt. En het voelt zó goed!

We krijgen de gelegenheid om steeds een uur te rijden, verdeeld in een groep beginners, en een groep met meer ervaring. Als je gaat rijden heb je de Ring steeds alleen voor jezelf. Een ongekende luxe. Geen idioten op de baan, geen brommers (die zijn er wel, maar het zijn geen kamikazes), geen baansluitingen om de haverklap. Wat een feest. Ook komt er nog een stille wens van me uit: ik krijg de gelegenheid om mee te rijden met Dick, en zijn M5 3.8. Ook weer zo'n unieke ervaring, want de Ring wordt afgespeeld in fast forward op het moment dat je naast deze Ringmeeste zit. Enorme snelheden vallen ons ten deel, die worden gevoed vanachter het stuur met een enorm relaxte stemming. Zo lijkt het althans, want Dick moet wel degelijk werken. Achteraf verteld Dick me dat 3 van de 4 schokdempers eigenlijk versleten zijn, maar aangezien ik geen referentie heb op dit soort snelheden dacht ik dat de onrust in de auto er bij hoorde. Ik krijg tijdens het passagieren een al een glimlach op mijn gezicht die er voorlopig niet meer afgaat. Dit is echt fantastisch!

Daarna neem ik wat rust om zelf weer in de auto te stappen. Dan komen mijn beste rondes; ellebogen open vanachter het stuur, en nu pak ik de E30 bij zijn kladden, meer als ooit tevoren. Hier en daar zelfs een tikje tegenstuur, en uiteraard wordt Adenauer Forst weer gedrift. Tijs en ik stappen bij elkaar in de auto, en bij Tijs is de vooruitgang ook echt te zien. Hard, en strak, zeer goed op de ideale lijn. Gerhard vermaakt zich ook prima in de onvermoeibare 911, en hem zien we eigenlijk alleen maar rijden. Het is dan ook ideaal gereedschap, zo'n fraaie 911:



Om 3 uur in de middag ben ik compleet gesloopt, en die dag kom ik verder door met de familie van Tijs, die gezellig komt kijken, en met de rondes meerijden. Na een frisse douche en het kijken bij (alweer) Adenauer Forst) rij ik die dag nog 1 ronde om het af te leren. Wat een legendarische dag is dit voor ons. Gerhard is door zijn remblokken heen, evenals WJW, Dick heeft met de M5 zo'n 400(!) liter verstookt, en Tijs ramt er aan het eind van de dag nog even zijn 4 mooiste ronden doorheen.


Vliegen ontwijken lukt niet meer met 230km/h


Nederlanders geven driftles

De woensdag is de laatste dag, de dag van het rijden van de abschlussprüfung, die later een complete aanfluiting blijkt. Eerst rijden we op de Grand Prix Strecke, maar voor dat het zover is, gooi ik eerst nog een liter olie in mijn auto; het olielampje brandt immers. Na het bij vullen gaat het lampje niet uit, en als ik olie peil (ja dom, dat had ik eerst moeten doen, maar het was nergens vlak) kom ik erachter dat er 1 liter olie te veel in het blok zit. Gelukkig kan ik de olie af laten tappen bij een lokale garagist, en een tientje armer rijd ik weer naar het circuit toe, waar de rest al onderricht heeft gehad in het rijden van de ideale lijn.
Het circuit is niet heel moeilijk, veel ruimte, en veel bochten volgas. De vangrail kun je hier bijna niet raken. Tijd om de spelen dus. Veel, heel veel overstuur, en smakelijke drifts. Opvallend is dat een enkeling dit doet. Nog opvallender is dat het de auto's met Nederlandse platen zijn. Mijn banden houden zich opvallend goed, toch rij ik niet te veel rondes, om het materiaal te sparen, tenslotte hebben we er al 2 dagen opzitten.

Daarna is het tijd voor het fahrersicherheitszentrum met 2 onderdelen, waarvan de eerste mij bijzonder slecht ligt. Een verschuifbare plaat die je achterzijde een zwiep geeft, waarna je uiteraard moet tegensturen. Dit gebeurt erg snel, ik ik ben telkens te laat met reageren. Slechts 1 keer houd ik de auto in het gareel. Het gros van de deelnemers doet dit beter. Volgens Dick ben zit ik te veel in standje drift: ik wacht totdat de auto omkomt, in plaats van de voorkomen dat ie omkomt.
Het 2e onderdeel wat me veel beter ligt is de driftcirkel. Daar geven de Nederlanders driftles, tot groot vermaak van de omstanders. Faf drift zijn eerste ronde ongelovelijk constant, en Dick doet heel mooi routinematig zijn rondes, evenals WJW. Zelf doe ik qua show nog een stapje er bovenop, door mijn hand uit het schuifdak te steken, en al zwaaiend mijn rondes te doen, tot groot vermaak van de groep, en een aantal Britten van de andere groep. De Nederlanders laten zien hoe het moet!

De abschlussprüfung op de Grand Prix Strecke, die eigenlijk plaats had moeten vinden op de grote Ring, was dus een aanfluiting. Slecht georganiseerd, door elkaar roepende medewerkers, en slechte instructies, die niet bleken te kloppen. Geeft niet, want ze organiseren dit pas 47 jaar, dus dan heb je klaarblijkelijk geen goed systeem klaarliggen. De ronde die je mocht doen was er slechts 1, geen opwarm of uitloopronde. Ik miste in 1 bocht het instuurpunt én de apex, en voor de rest ging het wel aardig, dacht ik. Serieus nemen deed ik het allang niet meer, en op advies van coach Dick heb ik gedrift wat ik kon driften, en ik heb geen idee wat de jury daar van vond. Geeft niet, alleen mijn eigen lol telt namelijk.



Daarna hebben we geluncht, en zijn we huiswaarts gegaan. De Old Timer Grand Prix was in opbouw, en daar was zeer veel fraais te zien. O.a. de nieuwe Jaguar XJ, en een schitterend mooie, ongerestaureerde 356 speedster, barstend van de gebruikssporen. En nog heel veel meer moois.

Dan de conclusie: wat een dagen! ik heb in een achtbaan geleefd, en onztettend veel geleerd. Ik heb no nog relatief weinig ervaring (een ronde of 40, 50 nu?) Maar ik durf wel te zeggen dat ik nu de Ring ken, want het waren onztettend leerzame rondes, en dit leer je niet tijdens TouristenFahren. De BMW Fahrerlergang is absoluut aan te beleven als je al enige race ervaring hebt. Ondanks de op sommige punten gebrekkig organisatie is de kans groot dat ze mij volgend jaar weer terug gaan zien!

[Bert ///M3]

Gaaf verhaal Jeroen

Ik ben wel benieuwd wat dan precies het verschil tussen deze training en scuderia is, aangezien het in grote lijnen redelijk overeen lijkt te komen (sectietrainingen, hier en daar vrij rijden, afsluitproef)

[Fabian]

HAHA

Leuk verhaal! mega gave ervaring!

Kan me er wel in verplaatsen, heerlijk geschreven. Ik had zo graag langs willen komen, maar k zit alleen op de zaak de komende 4 weken...kan nie weg nie!

[Miesjel]

Super verslag ! Erg vermakelijk om te lezen..

[Joop]

Dit?: http://fahrerlehrgang.info/index.html

Leuk verslag overigens...

...lijkt mij eigenlijk ook wel wat. Moesten jullie je al vroeg hiervoor opgeven?

[Jeroen]

@ Joop: dat is idd de juiste link. Vroeg opgeven is wel verstandig, al scheen de organisatie dit jaar 40 inschrijvingen minder te hebben dan vorig jaar, te wijden aan de recessie. Desondanks schijnt het andere jaren altijd aardig vol te zitten.

Het verschil tussen de Scuderia en deze training ligt in het feit dat de Scuderia geschikt is als je óf heel veel ervaring hebt, of helemaal geen. Wij vallen daar tussenin, en dan is de Fahrerlergang weer heel geschikt. Ook is die laatste goedkoper, maar daar moet ik wel bijzeggen dat de Fahrerlergang 3 daags is, en de Scuderia 4 daags.



Erg leuk trouwens om de enthousiaste reacties te lezen. Bedankt!

[RVV]

Leuk verslag.

[Niels]

HOOKED dus Leest lekker weg

[Kasteel]

Even allebei de verhalen gelezen, klinkt echt helemaal super, echt iets wat op me to do list staat naast het behalen van een race-licentie/cursus (komt deze nog in 2010 Peter ?).

[FreudeamFahren]

Voor degenen die nooit in het voorstel topic lezen: de schrijver van de eerste post, dat ben ik. Het was onvoorstelbaar gaaf allemaal, maar da's geloof ik wel redelijk over gekomen 8)

[Rupie]

Ik heb ff geen energie om het allemaal door te lezen, maar dit is een van de dingen die ik nog eens gedaan wil hebben. De Nordschleife op een wat relaxtere manier leren kennen dan de Touristenfahrten. Geweldig

[Chris van S.]

Leuk verhaal!

Als een (oud) deelnemer in de jaren 2000 en 2001 kan ik niet anders zeggen dat de verhalen niet anders dan herkenbaar zijn. Mij herbloeien gave herrineringen en indrukken die je in die 3 dagen opdoet.
In de tijd dat ik reed was over het algemeen 95% BMW en de rest "vreemd" merk. Echter nu zie ik redelijk wat meer niet-BMW's.
Aan de ene kant maakt dat het veld gevarieerd. Aan de andere kant is een compleet Nordschleife vol met (bijna) alleen maar BMW's en bijbehorende enthousiasten ook wel iets aparts.

Veel plezier met het nagenieten!

[Kasteel]

Ik heb ff geen energie om het allemaal door te lezen, maar dit is een van de dingen die ik nog eens gedaan wil hebben. De Nordschleife op een wat relaxtere manier leren kennen dan de Touristenfahrten. Geweldig

Damn Ruben, hele dag niks te doen en niet eens ff de tijd nemen om dit te lezen

[yorick]

Beide verslagen lezen weg als een spannend boek

Damn wat een gave ervaring

(volgend jaar wil ik zo'n verslag typen)

[Mathieu]

Twee supergave verhalen.
Man, ik ben jaloers.

[Jeroen]

Bedankt mannen

[Arthur]

Mooi verhaal

[Kasteel]

Ik heb ff geen energie om het allemaal door te lezen, maar dit is een van de dingen die ik nog eens gedaan wil hebben. De Nordschleife op een wat relaxtere manier leren kennen dan de Touristenfahrten. Geweldig

Damn Ruben, hele dag niks te doen en niet eens ff de tijd nemen om dit te lezen

Met Ruben gister besloten dat dit volgend jaar moet gebeuren .

[Jeroen]

Ik kan het je alleen maar aanraden Het is trouwens wel handig als je al wat ervaring hebt, en dan bedoel ik niet alleen op de Ring. Als absolute beginner moet je deze cursus niet doen; het begin leer je hier namelijk niet (en ik heb geen idee van jullie ervaring, dat mag duidelijk zijn)

[Tristan]

Dit staat zeker nu op mijn "to do" lijst voor volgende jaar. Misschien t.z.t. een lijst opstellen met DF'ers die deze cursus willen doen.

[Hielke]

Dit staat zeker nu op mijn "to do" lijst voor volgende jaar. Misschien t.z.t. een lijst opstellen met DF'ers die deze cursus willen doen.

Jij toch niet Tristan!? Jij kunt sturen, dan kun je De Ring ook in no time snel nemen.


Als mogelijkheid om nagenoeg zonder ander verkeer over de baan te jagen lijkt het me geweldig. Zo'n situatie is gezien de drukte van de laatste jaren tijdens Touristenfahrten nog maar moeilijk te creeëren.

[Tristan]

@Hielke: Heb maar 2 rondjes Ring gedaan en dat is 3 jaar geleden. Dus dit lijkt mij een juiste mogelijkheid om de Ring beter te leren kennen. Scuderia Hanseat is ook een mogelijkheid natuurlijk.

Edit: Volgens mij is het al 6 jaar geleden.

[Hielke]

Misschien ben ik wel te nuchter dat ik dat gedoe met "baanleer" cursussen op De Ring zo overdeven vind. Het magische zit 'm voor mij in de lengte van de baan. Gewoon een aantal keren een videorondje bekijken en klaar. De puntjes op de i zetten doe je pas door sleutelpassages vol te nemen en er vervolgens de ruwe kantjes af te slijten.

Probleem ligt waarschijnlijk bij mij. Heb ooit 20 jaar terug een dag van de wintercursus op Zandvoort meegedraaid. Het oeverloze gewauwel over een enkele bocht irriteerde me toen ook al.

[ErikS]

Misschien ben ik wel te nuchter dat ik dat gedoe met "baanleer" cursussen op De Ring zo overdeven vind. Het magische zit 'm voor mij in de lengte van de baan. Gewoon een aantal keren een videorondje bekijken en klaar. De puntjes op de i zetten doe je pas door sleutelpassages vol te nemen en er vervolgens de ruwe kantjes af te slijten.

Probleem ligt waarschijnlijk bij mij. Heb ooit 20 jaar terug een dag van de wintercursus op Zandvoort meegedraaid. Het oeverloze gewauwel over een enkele bocht irriteerde me toen ook al.

Jij kijkt filmpjes,

Wij kijken filmpjes van hoe jij van de baan af knalt!