Eind jaren 80 zagen we op de Nederlandse televisie een jongetje dapper zijn best doen om te leren schaatsen, wat uiteraard niet vlekkeloos verliep. Maar gelukkig had hij een boterham met pindakaas bij zich en smikkelde hij het snel op, zodat hij er groot en sterk van zou worden. Jaren later was zijn doel bereikt, want hij – Evert van Benthem – won tot twee maal toe de Elfstedentocht. En dat allemaal dankzij die vele boterhammen met pindakaas! De Renault Clio Renault Sport kan ook geen genoeg krijgen van pindakaas, want de nieuwste generatie ‘RS’ is er nog een beetje sterker op geworden. De prefacelift RS had een vermogen van 197 pk, wat toch meer dan voldoende leek te zijn, maar het team van Renault Sport vond een vermogen upgrade goed passen bij een vernieuwd model. Dat resulteerde erin dat de huidige RS nu 203 paardenkrachten heeft. Heeft de nieuwe Clio RS nu eindelijk genoeg boterhammen met pindakaas gegeten of is hij inmiddels toe aan een dieet?
Niet zonder horten of stoten
Echt bijzonder is zo’n relatief kleine upgrade natuurlijk niet, maar het klinkt toch net wat lekkerder. 203 pk en Renault Clio in één zin zorgt nou eenmaal voor een hoop verbaasde gezichten, want is dat niet veel te veel voor een auto uit het B-segment? Je zou denken van wel, maar dat dacht men ook van 300 pk in een Ford Focus en die rijdt fantastisch. In het geval van de Clio RS zijn er twee factoren die een rol spelen, ten eerste het gewicht en ten tweede het motorblok in combinatie met het onderstel. De Clio RS weegt praktisch net zoveel als een Volkswagen Golf, namelijk 1215 kilogram. Dan is een vermogen van 200+ pk niet overweldigend, doch niet minder interessant. Al zijn power komt namelijk wel uit een ongeblazen 2-liter blok. Bijzonder is dat de tweeliter het tot een specifiek vermogen van 101,6 pk per liter schopt. Minimaal 100 pk uit één liter wordt immers in de autobranche gezien als ‘de magische grens’ en niet iedereen durft of kan die aan. Al jaren weet Honda met zijn befaamde VTEC techniek deze grens te overschrijden, maar nu speelt ook Renault dit spel mee.
Het resultaat is dat de Cio RS in slechts 6,9 seconden de 100 km/u bereikt en een topsnelheid behaald van 225 kilometer per uur. Mede dankzij een nieuwe cilinderkop en een effectievere variabele kleptiming beschikt de vernieuwde RS over betere prestaties, zoals meer trekkracht onder de 3000 toeren. Dit is dan ook goed te merken als we op pad gaan met deze kleine bom. Want hoewel de 2-liter een absolute toerenjager is (maximaal vermogen bij 7100tpm), is hij ook net iets onder de 3000 toeren al bijzonder pittig te noemen. De naald kan maar liefst 7500 omwentelingen bereiken, maar dat is niet nodig om lekker het verkeer mee door komen.
Maar laten we eerlijk zijn, het leuke van zo’n atmosferisch blok is dat de gekte loskomt in de hogere toerentallen. Want dan wil de Clio gaan… Heel hard gaan! En dat laat ‘ie niet alleen voelen door nog bruter te worden boven de 5000tpm, hij laat ’t ook horen. Het uitlaatgeluid is onderin vrij zwaar, maar hoe harder het gaat, hoe fantastischer hij klinkt. Het tamme geluid van het motorblok wordt compleet overstemt door de twee knalpijpen, die steeds meer herrie gaan maken naarmate het toerental oploopt richting de 7500tpm. Het laatste geluid wat je dan hoort, is een piepsignaal dat je laat weten dat je moet overschakelen. De eerste 3 versnellingen zijn korter gemaakt voor een betere acceleratie, hierdoor blijft de Clio dan ook hoger in de toeren zitten. De 100 km/u wordt net niet in de tweede versnelling gehaald, de snelheidsmeter geeft net de 98 kilometer per uur aan, wat de 0-100 sprint wat benadeeld. Maar de RS geeft niet op, binnen de kortste keren wordt de 130 km/u bereikt en gaat de pook richting de vierde versnelling. Tot de 190 km/u blijft de RS gaan, maar daarboven is de fut er wel een beetje uit.
Overschakelen gaat makkelijk en direct, maar een flinke schok is bijna niet te voorkomen. Je merkt gewoon dat de RS van snelheid houdt en daarin compromisloos is. De gasrespons is eveneens erg direct en hitsig. Hierdoor komt de Clio vaak erg nerveus en stoterig over. Leuk voor even, maar soms irriteert het wel. De vijfde en zesde versnellingen zijn wat langer gemaakt, waardoor de RS niet meer dan 3500tpm maakt als je 120 km/u rijdt in de hoogste versnelling. Dat lijkt nog altijd wat veel en dat is het ook, maar het is wel kenmerkend en normaal voor dit type motorblok. De eveneens atmosferische Honda Civic Type R is in dat opzicht namelijk niet anders en kans zelfs nog hogere toerentallen aan. Met het geluidsniveau op snelwegtempo is het helaas wel slecht gesteld, de Clio laat goed van zich horen uit de uitlaten die een constante brom blijven produceren. Dat gaat op den duur echt vervelen.
Terugkomend op het schokkerige rijgedrag, is er nog een puntje van aandacht te noemen. De Clio RS heeft namelijk last van een inhoudende motor die soms ontzettend stottert, na een koude start. Als het blok eenmaal warm is, is er geen vuiltje meer aan de lucht. Dit zou – volgens Renault – mede een gevolg zijn van de huidige emissie-eisen, waardoor hij in de opwarmfase niet al te rijk mag lopen. Dit duurt gelukkig niet al te lang, maar prettig is het allerminst. Sowieso raden we aan om een betere brandstof te tanken, zoals Shell V-power of BP Ultimate 98, want dit blijkt het schokken bij koude motor te beperken. Tijdens het vele sprinten is een benzineverbruik van gemiddeld 1 op 8 niet verrassend, zou je echter rustiger aan doen is een gemiddeld verbruik van 1 op 12 prima realiseerbaar.
Geïnspireerd op de racerij
De rest van de Clio RS is ook flink onder handen genomen, waarbij de vernieuwde koplampen uiteraard niet ontbreken. Het is voornamelijk de neus die een complete makeover heeft gehad. Het zal niet ieders smaak zijn, maar het zwarte middendeel op de voorbumper oogt zeer onderscheidend. Direct zie je dat je met iets speciaals op pad bent, iets wat ik belangrijk vind bij een speciale uitvoering of topmodel. Opvallend is de golflijn onderin de bumper, wat duidelijk geïnspireerd is op de racerij en de Formule 1 bolide van Renault. Of het net zoveel nut heeft als in de racerij is discutabel, maar het oogt vooral erg gaaf. Niet alleen een deel van de neus is in hoogglans zwart gespoten, ook de buitenspiegels en de forse diffuser is van dezelfde lak voorzien. In dat opzicht is de Clio RS er qua uiterlijk rassenschreden op vooruit gegaan.
Voor de rest is de koets redelijk ongemoeid gelaten, zelfs de achterlichten zijn bij de RS onaangetast. Bij alle overige uitvoeringen zijn deze wel vernieuwd, maar daar is de mistlamp verhuist naar de bumper, iets wat niet in het ontwerp van de RS-achterbumper past. Wat wel gewijzigd is aan de achterzijde is een verbeterde (en meer opvallende) achterspoiler. De beste verandering is wat aan beide zijden van de dikke diffuser zit, namelijk de uitlaten. Een veelgehoorde klacht bij RS-rijders waren de kromme stalen uitlaatpijpjes. Renault heeft daadwerkelijk naar de eigenaren van de prefacelift Clio RS geluisterd, want de chromen rechte eindtips op de uitlaat sieren nu de kont. De zijkant is zoals hij was, gewoon goed. De fraaie sideskirts en de roosters achter de voorste spatborden zijn tevens typerend voor de RS en geven ‘m net wat meer body.
Hoge zit
Binnen treden gaat keyless, met de welbekende kaartsleutel in de broekzak. Daar vinden we de verplichte verschillen met de tammere uitvoeringen van de Clio, zoals een sportieve pedalenset en een dik stuurwiel. Op het stuur bevindt zich een gele naad die de middenstand markeert, een leuk detail en erg racy. De kleur geel, die we kennen van de Formule 1 bolide van Renault, vinden we eveneens terug op de toerenteller. De rest van het dashboard is niet zo gek spannend en anders, de stoelen echter wel. De standaard sportstoelen zien er niet alleen goed uit, zo zitten ze ook. De zijdelingse steun is uitstekend, alleen kenmerkend voor de Renault Clio is de te hoge zit. Dat doet helaas wat afbreuk aan het sportieve gevoel. de zitpositie is ondanks de hoge zit wel goed te noemen, overigens behoren Recaro sportstoelen ook tot de mogelijkheden. In het geval van de RS niet echt nodig, maar vast wel erg lekker!
De Clio RS is verder compleet uitgevoerd met bijvoorbeeld climate control, cruise control, 17 inch lichtmetalen wielen en een geïntegreerd TomTom navigatiesysteem (wat ontbrak op ons testmodel, maar tegenwoordig wel standaard is). Het panoramisch schuifdak is een lekkernij voor 995 euro extra. Indien het dakje geopend is kun je nog een zonneschermpje naar voren schuiven, waardoor je toch lekker gedeeltelijk open kunt rijden, maar dan zonder hinder te ondervinden van een felle zon. Sowieso is het een must om de Renault Handsfree Card te bestellen, want zonder die optie is het stuur ook niet in diepte verstelbaar. Wat deze twee met elkaar te maken hebben is ons een raadsel, maar het motiveert wel om deze optie van 490 euro aan te kruizen. Sowieso is het lekker toeven binnen in de Clio, het dashboard is misschien niet heel spannend en ook niet echt stoer, het zit wel degelijk in elkaar en is voorzien van prettig aanvoelende materialen. Dat zien we wel eens anders in dit segment.
Kunstmatig, totdat…
Er zit nog een nadeel aan de RS en dat is dat hij aanvoelt als een gewone Clio. Dat betekent dat de pedalen te licht en gevoelig aanvoelen. De koppeling is naast licht ook erg direct in het aangrijpen, waardoor zo’n snelle Clio wat lastig doseerbaar is. Maar ook de besturing voelt kunstmatig en onnatuurlijk. Bij de introductie van de Renault Clio in 2004 was dit zelfs nog erger. De besturing van de RS vergt daarom enige gewenning. Dat de besturing wat zwaarder aanvoelt dan bij een gewone Clio maakt het wel een stukje beter. Tijdens een rustige rit ben ik dan ook een beetje teleurgesteld. Maar om de één of andere reden verandert het karakter van de RS naarmate de snelheid toeneemt en de bochten harder genomen worden. Dan komt de ware aard van de RS naar boven, want wat is ‘ie gek op bochten nemen! De kunstmatige besturing lijkt zich aan te passen aan het wildere stuurgedrag, in positieve zin. De wielophanging is vergelijkbaar met die van de Focus RS, in de zin dat tijdens het nemen van een bocht torque steer in het stuur afwezig is. De Clio RS lijkt helemaal in zijn element en je jaagt hem met veel vertrouwen de bocht door. Renault heeft bewust gekozen om geen sperdifferentieel te monteren, want dat zou weinig voordelen opleveren en het gewicht alleen maar doen toenemen. Ik kan niet anders dan het helemaal eens zijn met de keuze van Renault, want in de bochten is de Clio RS een fantastisch apparaat. De RS neigt echter qua vering naar het comfortabele, waardoor hij wel kan overhellen. Desondanks is een sportief onderstelafstemming nadrukkelijk aanwezig, want echt comfortabel wordt het nooit.
Wat de Clio RS eveneens erg leuk maakt is het kontje dat gewillig een stap opzij wilt doen, hierdoor voelt de Clio bijzonder levendig aan. Een korte ruk aan de handrem zorgt voor een lekkere portie overstuur, iets waar de RS geen enkel probleem mee heeft. In dat opzicht is de Clio RS een fantastische machine. Vervolgens een bocht uitaccelereren tot de 7500 toeren zijn bereikt is natuurlijk helemaal een feest. Om al deze gekheid te stoppen is niet veel nodig, want de Brembo remmen met vier zuiger systeem vertragen echt fantastisch goed. Echt een top configuratie. Tijdens een sportieve rit merk je gewoon dat de RS hiervoor is gemaakt, want zoals ik al eerder zei is hij bij normaal rijden behoorlijk hitsig en zenuwachtig. Iets wat leuk is op een testbaan, maar op de openbare weg iets minder aangenaam.
Wie is er niet groot mee geworden?
Dat brengt mij tot de vraag die ik in de intro stelde, moet de Clio op dieet? Nee hoor, Renault heeft namelijk een alternatief, de Clio RS Cup. Een gestripte uitvoering van de normale RS, hierdoor verliest de Cup 36 kilogram, ligt hij wat lager bij de grond en is de besturing nog strakker. De ideale auto voor op het circuit! Dit maakt de gewone RS niet gelijk overbodig, want deze biedt namelijk wel luxe - zou je dit wensen. De RS Cup is namelijk van alle onnodige luxe (zoals airco en elektrisch verstelbare spiegels) ontzien. De RS, zoals wij die hebben gereden, is voor normaal woon-werk verkeer simpel gezegd een stuk interessanter. Je krijgt de snelheid, maar ook de comfort en de luxe. De hoge zit is een kritiekpuntje, maar niet bepalend om de Clio RS te laten staan. Wel heb ik wat moeite met het zenuwachtig en hitsig gevoel wat de RS geeft, maar tijdens een lekker potje sturen zijn die zorgen verdwenen en is een glimlach op je gezicht onvermijdelijk. Na een onnozele dollemansrit ga ik rustig en verzadigd op een stoel zitten en eet ik graag even een boterhammetje met pindakaas. Wie is er niet groot mee geworden?
Auteur en fotografie: Anton van der Wulp
